~Chapter 5.2~

''The Dark Lord will do anything to break you apart.''

‘Je vriendinnetje zit hier, stomkop,’ gromde Fenrir, en Alecto fluisterde een zacht ‘’Lumos’’, waardoor de punt van haar toverstok oplichtte en ervoor zorgde dat alle gedaanten in de kerker te onderscheiden waren. Louise zag nu het lichaam van Fenrir, dat wankel opstond van de grond, dat van Alecto en Amycus, en dat van haar vriend Blaise.
‘Blaise!’ riep ze vol verbazing en angst uit. Dit kon niet goed zijn, ze hadden hem immers niet voor niets hier gebracht. De Lord was vast iets van plan. Blaise’ hoofd draaide direct haar kant op en zijn ogen werden groot zodra hij haar zag.
‘Louise, je-‘ ‘Ik zie er slecht uit, hou er alsjeblieft over op…’ zei ze zachtjes. Er klink een gegrinnik van de Death Eaters, met name Fenrir, en ze wierp hem een kwade en dreigende blik toe. Hij trok spottend een wenkbrauw op en greep Blaise’ polsen ruw vast.
‘Je mag blij zijn dat het geen volle maan is, meissie,’ gromde Fenrir, zijn stem laag. ‘Die jongen heeft zo tegen gewerkt, dat ik zijn mooie gezichtje allang had bewerkt…’
Louise’ ogen schoten vuur toen ze daarop reageerde, de ring om haar vinger maakte dat ze zich gevuld voelde met woede.
‘Als je het ook maar had geprobeerd, smerig stinkbeest, dan was je er geweest. Laat hem los.’
‘De Dark Lord heeft me een opdracht gegeven, dus hou je bek en laat me mijn werk doen.’
Blaise werd hardhandig tegen de muur geduwd, slechts een meter van Louise vandaan, en Alecto richtte haar toverstok op hem zodat de kettingen die aan de muur hingen hem vastbonden, beide armen uit elkaar, in dezelfde ongemakkelijke positie als Louise zelf.
‘Dit ga je toch zeker niet menen…’ fluisterde Louise zacht. ‘Wacht maar, eikels. Zodra ik hieruit ben, gaan jullie hiervoor boeten.’
Amycus deed een aantal stappen richting Louise en boog voorover, zijn gezicht enkel een paar centimeter van het hare verwijderd.
‘Echt waar? Ik denk het niet.’
Voordat ze doorhad wat er gebeurde, werd alles zwart voor haar ogen.

Blaise Zabini POV.

Blaise’ laatste beetje zelfbeheersing was nergens meer te vinden zodra hij zag hoe de Death Eater zijn vriendin zo hard in haar gezicht sloeg, dat ze haar bewustzijn verloor.
‘Jij klootzak!’ riep hij uit, zijn armen, die vastzaten in de kettingen, wild om zich heen slaand. Ook met zijn benen probeerde hij bij de man te komen, maar hij stond enkel te grijnzen en keek toe hoe Blaise zich steeds meer irriteerde.
‘Maak me los, dan sla ik je helemaal in elkaar!’
Een vuist kwam hard en uit het niets terecht in zijn maag, waardoor hij voorover sloeg en naar lucht hapte. De volgende klap kwam ook gauw, een elleboog precies tussen zijn schouderbladen in. Maar in plaats van dat hij zich inhield, maakte de pijn hem alleen maar kwader dan hij al was.
‘Nu durven jullie wel, hè? Nu ik vast zit en mezelf niet kan verdedigen,’ gromde hij. ‘Een stelletje watjes zijn jullie, slaafjes van de Lord. Zonder hem zouden jullie niets meer zijn dan miezerige, zielige gedaanten.’
Natuurlijk volgde er hierdoor nog een paar klappen, maar het kon Blaise niets schelen.
‘Je zou maar beter je mond houden, jongen,’ gromde Greyback, waarna hij hem nog een stomp in zijn maag gaf. ‘Zo is het wel genoeg. We gaan.’
De drie Death Eaters draaide Blaise hun rug toe en verlieten de kerker zonder nog iets te zeggen.

Louise Malfoy POV.

Zodra Louise haar ogen weer opende, voelde ze een stekende pijn in haar voorhoofd. Er klonk een moeizame ademhaling naast haar en op dat moment herinnerde ze zich weer dat ze hier niet alleen was.
‘Blaise…’ mompelde ze zachtjes, en tot haar schrik zag ze dat zijn gezicht bebloed en gekneusd was. Er zaten scheuren in zijn T-shirt, dat ook bevlekt was met bloed. ‘Blaise!’ riep ze nu uit.
Verbazingwekkend genoeg glimlachte hij liefdevol naar haar.
‘Gaat het, liefste?’ vroeg hij bezorgd. Hij zag er zwak uit en Louise vroeg zich meteen af hoe lang ze bewusteloos was geweest.
‘Met mij gaat het wel, maar jij… Wat hebben ze jou aangedaan?’
Zo graag wilde ze naar hem toe gaan, hem in haar armen nemen, ze had hem zo gemist. De kettingen voelden aan als een enorm gewicht en plots voelde ze zich verschrikkelijk schuldig.
‘Zodra ze je bewusteloos hadden geslagen, ben ik nogal kwaad geworden,’ zei Blaise zachtjes. Hij bewoog een beetje en een kreun verliet zijn lippen.
‘Dat had je niet moeten doen…’ fluisterde ze. Het schuldgevoel nam toe. ‘Het geeft niets, ik kan het wel hebben…’
Louise rijkte haar hand zo ver mogelijk uit naar zijn kant, maar de kettingen hielden haar tegen. Hij deed hetzelfde, maar hun handen kwamen tot stilstand op enkele centimeters afstand van elkaar. Ze vloekte luid en barstte zomaar in tranen uit.
‘Het spijt me zo…’ snikte ze zachtjes, en ze probeerde nogmaals zijn hand te pakken te krijgen. Toen dat niet lukte, namen de snikken alleen maar toe en ze trok hard en gewelddadig aan de kettingen dat de scharnieren enorm kraakten en haar polsen pijn begonnen te doen. Maar het maakte haar niets meer uit, ze moest en zou zichzelf los krijgen, koste wat het kost.
‘Louise, stop daarmee, je doet jezelf alleen maar pijn zo…’ smeekte Blaise. Hij zuchtte en ze zag zijn gezicht vertrekken van de pijn.
‘Nee, ik zal ons beiden hier uit krijgen.’
Een deur sloeg hard dicht en voetstappen kwamen de trappen af. Zo te horen was het maar één persoon die de tralies deur opengooide en die net zo hard weer dicht sloeg. Alecto Carrow kwam de ruimte binnen, een brede grijns op haar gezicht en een dienblad met eten in haar handen,.
‘De Dark Lord zei dat je lieve vriendje nu wel wat te eten mocht krijgen,’ zei ze. Ze haalde haar toverstok tevoorschijn en gaf er een zwaai mee. Er werd hard aan Louise’ lichaam gerukt en voordat ze het wist stond ze tegen Blaise’ borst aangedrukt. Gauw snoof ze zijn heerlijke en bekende geur op, voordat ze zo meteen misschien weer bij hem weg werd gehaald.
‘Jij mag hem voeren, schat.’
Alecto zette het dienblad voor hen neer op de grond, draaide zich om, en verliet de kerker. Louise merkte dat de kettingen om haar polsen en enkels wat losser waren, ze had nu meer ruimte om zich te bewegen. Ze kroop naar het dienblad toe en keek wat erop lag; een stuk hard en oud brood, een appel die voor de helft verrot was en een beker water.
‘Dit kun je toch niet menen…’ fluisterde ze, in zichzelf vloekend.
‘Neem jij het, Lou. Ik kan nog wel even zonder eten,’ verzekerde Blaise haar.
‘Ik geef je het water en een stuk van de appel. De rest laat ik je niet eten, straks loop je nog voedselvergiftiging op.’
‘Doe me dan maar alleen de beker water,’ antwoordde hij. Ze pakte de beker water met trillende handen vast en kroop terug naar hem toe, waarna ze met wankele benen opstond en hem de beker voorhield.
‘Mond open,’ beval ze, en zodra hij dat deed schonk ze voorzichtig wat water zijn mond in. ‘Het spijt me enorm hiervan, Blaise,’ fluisterde ze terwijl hij dronk.
‘Jij kunt er niks aan doen. Drink zelf ook wat.’
Ze nam zelf ook een slok en gaf hem de rest, waarna ze de lege beker op de grond gooide en zo dicht mogelijk tegen Blaise aan ging staan. Nu ze eindelijk de ruimte had om vrij te bewegen, sloeg ze haar armen om zijn middel heen en legde ze haar hoofd tegen zijn borst.
‘Ik snap niet waarom ze jou hier willen, jij kunt niks voor ze doen…’ zei Louise. Blaise drukte een kus op haar voorhoofd en zuchtte triest.
‘Snap je het dan niet, Louise?’ Ze keek verbaasd naar hem op. ‘Ze houden je hier omdat ze weten dat het je zal breken. De Dark Lord doet werkelijk alles om jou kapot te maken.’