011. Olivia Adams

Harde stemmen en onbegrepen tonen wekten mijn nieuwsgierigheid en lieten mijn benen sneller bewegen. “Jake, je doet haar pijn. Kijk hoe bang ze is.” Matthews stem was dichtbij genoeg om te horen dat hij niet goed wist wat hij moest doen.
“Nou en!” Het was Jake die zijn vriend schreeuwend beantwoordde. “Denk eens aan Sarah of Joshua! Dit is geen normale plek idioot! Dit is geen normaal meisje, dat zie je toch zelf ook wel?”
De tinkelende lichtjes die eerder deze avond het bos verlicht hadden waren nu nergens te bekennen. Op het zwakke schijnsel van de maan en miljoenen sterren na was het aardedonker. Toch had ik geen moment getwijfeld en was ik, nadat ik Matt en Jake als twee bezetenen had zien vertrekken, direct achter ze aan gegaan. Mijn nieuwsgierigheid was altijd al iets geweest waar van ik niet kon winnen, ik moest er aan toegeven anders bleef het aan me knagen.
Ik was nu zo dichtbij de jongens dat ik Matt kon horen fluisteren. “Doe niet zo gestoord.”
De spanning in de lucht was duidelijk voelbaar en zorgde voor kippenvel op mijn blote armen. Na een korte stilte was het een zachte meisjes stem die antwoord gaf: “Je vriend heeft gelijk. Dit alles is niet menselijk, niet helemaal.”
Dat was het moment dat ik vol verbazing een stel bladeren opzij duwde en het trio in zicht kreeg. Het waren Matt's blauwe ogen die me geschokt aankeken, het was duidelijk dat hij me hier niet verwacht had. Ook Jake die zonder al te veel moeite iets tegen de grond aan hield keek me met grote ogen aan, toen ik verder keek bleek het een meisje te zijn.
“Jake,” fluisterde ik. “Waar ben je in godsnaam mee bezig.”
“Het is niet wat het lijkt, het is haar schuld.” Was zijn simpele antwoord. “Ze bekeek ons kamp en als ik haar niet vasthoud vlucht ze, waardoor ik nooit te weten kom hoe we thuis komen en-”
“Jake,” onderbrak ik hem. Het prachtige meisje onder hem keek me met doodsbange ogen aan, haar gevangen lichaam beefde van angst. “Laat haar los, je schiet hier echt niks mee op. Kijk nou eens hoe bang ze voor je is. Laat mij met haar praten.”
Jake draaide zijn hoofd terug naar het meisje en kneep zijn ogen tot spleetjes. “Één verkeerde beweging,” sistte hij tegen haar. Hij leek niet op de rustige jongen die ik eerder deze dag had leren kennen.
Het meisje schoot onder hem uit toen hij rustig op stond en krabbelde tegen de dichtstbijzijnde boom aan. Haar ogen leken licht te geven in het donker, even als haar prachtige, witte haren. Ik besloot haar niet banger te maken dan ze al was en liet de zaklamp, die Jake me aan bood, voor wat hij was.
“Sorry voor die twee." mompelde ik toen ik voor haar neer hurkte, doelend op Matt en Jake. “Ik ben Olivia, jij?”
“Nevaeh,” fluisterde ze. “En jullie zijn in Zònon.”
“Zònon?” snauwde Jake. Als mijn blik had kunnen doden was Jake er niet langer meer geweest.
“Ja Zònon, dat is de naam van de wereld waarin we ons bevinden.”
“Nee dat kan niet,” zei Jake. “Dit is Aarde, hoe komen we weer terug in Miami?”
“Dit is Zònon.” zei Nevaeh opnieuw, krachtiger dit keer. “Ik heb geen idee hoe jullie terug naar Aarde moeten, ik moet ook eerlijk toegeven dat mensen het hier nooit zo lang volhouden.”
Er knapte iets in Jake. Hij knipte de zaklamp aan en stapte dreigend op Nevaeh af, deze sprong met grote ogen overeind en zocht bescherming achter mijn tengere lichaam. Ik besloot haar te bieden wat ze zocht en sloeg mijn armen over elkaar heen.
“Niet verder, Jake.” bromde ik. Het viel me opnieuw op hoe enorm hij was, niet alleen zijn hoogte, maar ook zijn spieren zorgde er voor dat hij behoorlijk intimiderend over kwam. Toch weigerde ik opzij te gaan.
“Ze liegt, er bestaat niet zoiets als Zònon. Laat me er bij.” snauwde hij.
“Uhm, jongens...” piepte Matt van achter. We besloten hem te negeren.
“Waarom ga je er direct van uit dat ze de waarheid niet spreekt als het antwoord iets is wat je niet aan staat?”
Jake klapte zijn tanden woedend op elkaar en zocht naar het goede antwoord. Waarschijnlijk wou hij haar niet geloven. Hij was zo gebrand op het naar huis brengen en in veiligheid stellen van het kleine groepje overlevenden dat hij nergens anders aan kon denken.
“Olivia, Jake, kunnen jullie alsjeblieft even naar me luisteren?” – “Hou je kop Matt,” snauwde Jake. “Jij, aan de kant.”
De op een volgende acties gingen zo snel dat ik het amper kon bevatten. Jake duwde me ruw aan de kant en probeerde Nevaeh's bovenarm vast te grijpen, die op haar beurt opzij sprong en achter Matt's brede rug dook. Matt huiverde en stapte met grote ogen naar voren, waardoor het kleine meisje in haar eentje tegenover ons stond. Jake was tot stilstand gekomen en liet de zaklamp uit zijn handen vallen.
Wat ik zag, en wat Matt ons al die tijd al probeerde te vertellen, was onmogelijk. Nevaeh's ogen schoten angstig van Jake, naar Matt, naar mij en weer terug naar Jake. Toch had ik alleen maar oog voor de groenkleurige vleugels op haar rug.


@AdindaSmit