2.5 Inkt met zand er over

De bus brengt mij van Boston naar Portland. Mijn ogen beginnen moe te worden. Ik ben al een paar uur onderweg. Het is dat het zomer is, anders zou de schemer nu langzaam inzetten. Was het wel zo slim om met zo weinig voorzieningen te reizen? Rosalinde heeft dan wel mijn salaris cash voorgeschoten, maar dat is niet genoeg om een hotel te boeken. En om nou mijn pinpas te gebruiken... dat blijft riskant. Mijn ouders zouden dan kunnen achterhalen dat ik niet braaf naar de bieb ben gegaan. En als zij dan de politie inschakelen en die mij vindt, wat moet ik dan uitleggen? Waarschijnlijk kunnen zij de letters in dit boek niet eens lezen. En als zij dat al kunnen, denken zij nog dat ik vreemd ben. Ik bedoel, wie zoekt er nou weer naar zijn echte ouders? Gewoon, omdat een boek dat vraagt? En wat als zij dan ook nog eens horen over Dina? Dan kan ik het wel vergeten. Dan kan ik en mijn opleiding niet afmaken, en mijn ouders niet vinden. Want ze gaan me opsluiten. Net zo lang totdat ik dood ben. Of Dina verdwijnt. Maar Dina gaat niet verdwijnen. Dina is er altijd. Drukke Dina, met haar grote mond.
'Pardon?'
Ik kijk even om mij heen. Niemand. Dat betekent in elk geval dat ik niks hardop heb gezegd. Dina is gewoon een beetje geraakt. Het was niet mijn bedoeling haar te beledigen. Ik ben gewoon bezorgd. 'Dat geeft niet', zegt zij met een troostende stem. 'Ik begrijp het ook wel. Je bent gewoon niet meer wie jij ooit was'
Ik schudt mijn hoofd. Het spijt me Dina.
'Scheherazade...'
Ik stap de bus uit. Met het boek in mijn handen loop ik naar een bankje. Tussen de schaduwen van de bomen vormen letters. Zachte wind blaast haar in mijn gezicht. De vlecht valt half uit elkaar door de tocht. Ik strijk mijn haar uit mijn gezicht. Waar zij over de bladzijde wiegden staan nu woorden. Verbaasd breng ik mijn gezicht dichterbij. Vier familiewapens omlijsten het verhaal van Sindbad. Zout blijft aan mijn vingers kleven als ik over de bladzijde heen ga. Er moet iets met de zee zijn. Ik kijk op. Geen strandganger te bekennen. Alleen wat bussen die langsrijden. Opeens komt er een langs met het wapen erop. De schok is zo groot dat ik bijna vergeet te lezen wat er op staat. Open kasteel dagen.