|| 22
‘Daar! Daar staan we voorin!’ Schreeuwde June in mijn oor. Ik duwde mijn hand ertegenaan. ‘Schreeuw niet zo hard, ik hoor je toch zo ook wel?’ Zei ik nog, maar voor ik mijn zin had afgemaakt had ze mijn pols al in haar kleine handje geschoven en werd ik vooruit gesleept richting de aangewezen plek.
Ik glimlachte toen ik eens goed rondkeek. Overal hingen kleurige vlaggetjes, van de lantaarnpalen tot de daken van de winkels. Zelfs bij de ingang van Hyrule Castle stonden vlaggen opgesteld. Alleen kon je dat gedeelte nu niet bereiken, het was afgezet. Daar zouden de ceremoniële gelegenheden over een paar minuten plaatsvinden. De winkels leken ook wat moeite gedaan te hebben. Ik zag borden en printen met ´Hyrule Festival´ erop. Het terrasje zat propvol en de mensen puilden uit de winkels. Dat viel me ook meteen op; het was hier net zo druk als in de rest van de stad. Zelfs de kraampjes, die ze opnieuw hadden moeten opbouwen, waren overspoeld. Ik zag niet alleen mensen, maar ook Zora’s en Goron’s lopen. Heel Hyrule was blijkbaar komen opdagen. Ik keek om me heen op zoek naar een bekend gezicht, ik was niet heel groot, dus ik kon met moeite langs de vele hoofden heen kijken. Terwijl ik rondkeek viel mijn oog op een aantal mensen die op een balkon stonden, en één daarvan viel me gelijk op. Daar stond Florianne, een meisje dat ik nog niet zo lang geleden had ontmoet. Natuurlijk stond ze er weer ‘glorieus’ bij, van haar lange blonde haren tot de nette rode jurk die ze droeg. Blijkbaar had ze met haar ‘connecties’ één van de beste plekken te pakken. Het was de manier waarop ze keek waardoor ik gelijk weer wist dat ik haar niet mocht. Ik wendde mijn blik geïrriteerd af en begon weer te zoeken. Daar zag ik hem, achterin het plein herkende ik de snor van mijn vader. Ik hield mijn armen boven mijn hoofd en zwaaide zijn richting op, maar hij leek het niet te zien. June was in ieder geval bij mij, dus ik kon wel een oogje in het zeil houden. De bellen stopten met ringen en de mensenmassa hield de adem in.
Een vrouw van ongeveer 20 jaar oud kwam met kleine stappen de verhoging oplopen. Ze zag er geweldig uit. Van de attributen in haar haar en de loshangende plukken naast haar gezicht, tot de duur uitziende jurk met een paars motief aan de bovenkant en de witte rok. Niet te vergeten de gouden kroon die ze droeg en de gouden bescherming die ze om haar schouders had. Haar ogen waren diepblauw en vormden de basis voor de professionele blik die ze had. Dit was de enige echte Prinses Zelda van Hyrule, en ze was mooier dan ik me ooit had kunnen voorstellen.
‘Wauw, ze is zo mooi.’ Fluisterde June naast me.
Een mannenstem sprak. ‘Welkom bij het 30ste Hyrule Festival, de viering van de eenheid in Hyrule. We zijn zeer verheugd dat we iedereen, na de spijtige aflassing van vorig jaar, hier weer kunnen ontvangen voor het festival.’ Ik keek langs de hoofden en zag nu pas dat de koning van Hyrule, gekleed in het rood, het woord had. ‘Als deel van de ceremonie zullen alle provincies Prinses Zelda een verbondenheidsgeschenk aanbieden.’
Als eerste liep iemand naar voren die Ordon zou vertegenwoordigen, en ik herkende hem uit duizenden. Link liep, in zijn gewoonlijke groene kleren, naar voren en maakte een galante buiging. Link had zijn armen naar voren, waarin een zilverkleurige houder met een zwaard lag. Blijkbaar een handgemaakt product van Ordon. Zelda nam het zwaard aan en knikte, waarna Link weer opstond. De mensenmassa joelde terwijl ik en June uitbundig klapten. Link ging vervolgens aan de zijkant staan. Ik kende hem al wat beter, hij was in de afgelopen dagen nog een keer bij de bar geweest waardoor ik nog even met hem had kunnen praten. Hij was erg charmant, en hij had nu ook nog de eer om het zwaard namens Ordon aan te bieden..
Toen vielen de puzzelstukjes op hun plaats, en ik kreeg de neiging mezelf voor mijn kop te slaan. Hoe had ik zo dom kunnen zijn? Die verhalen die ik had gehoord, de held in het groen, dat was Link!? En dat betekende ook dat de verhalen die ik gehoord had dus helemaal geen roddels waren.
Ik had een held uit de legendes ontmoet, en het was me, nuchter als ik was, geen seconde opgevallen… Er klonk weer een luid geklap. Een Goron stond op en Zelda hield een pijl en boog in haar met witte handschoenen bedekte armen. Ze legde de voorwerpen neer op de doos naast het zwaard. Als laatste was Lanayru aan de beurt. Maar ik was alles behalve geconcentreerd op de ceremonie nu ik de waarheid over Link beseft had. Een Zora, blauw van kleur en vol versieringen kwam het podium oplopen. Met onhandige passen liep hij richting Zelda. De Zora maakte een kleine buiging en overhandigde iets kleins. Het leek vaag op een oorbel, maar ik kon het niet goed zien. Toen Zelda naar hem had geknikt en de oorbel weglegde liep hij ook richting de zijkant. Zelda kwam daarna verder naar voren voor de toespraak, die we voor het eerst van dichtbij zouden zien.
Ik had al helemaal in mijn hoofd hoe dat eruit zou zien. Welke woorden ze zou gebruiken en ik verwachtte dat bij haar gezicht een zachte stem moest passen. Naast me hield June haar adem in.
Ze had de Prinses van Hyrule eindelijk gezien. Wat betekende dat haar dag nu al niet meer stuk kon.
Maar op het moment dat Zelda haar mond opende, gebeurde er iets wat ik nooit had verwacht.
Het verpestte in één klap de leuke dag die ik June zo gegund had.
De lucht kleurde diepzwart en al het licht werd weggezogen in iets dat op een draaikolk leek. Binnen enkele seconden leek het middernacht inplaats van 12 uur ’s middags. June trok aan mijn rok. ‘Wat gebeurdt er?!’ Fluisterde ze in paniek. Ik kon door het donker weinig zien, en ik hoorde ook niets dat iets gevaarlijks verraadde. Het plein was muisstil geworden, iedereen keek verward naar de donkere lucht.
Opeens hoorde ik een mannenstem gillen. Het was de meest pijnlijke gil die ik ooit had gehoord. Na de gil raakte iedereen in paniek. Links en rechts begonnen mensen door elkaar heen te krioelen. Ik taste in het donker naar June’s kleine arm en greep die vast. In hevige paniek probeerde ik uit de massa te komen, maar dat was onmogelijk omdat je nergens kon lopen. In mijn ooghoeken zag ik paars vuur. ‘June! Blijf bij me!’ Gilde ik terwijl ik door de massa probeerde te rennen. Het was donker, maar ik wist waar al deze rondrennende mensen heen wilden. Van het plein af, weg van wat daar ook was.
Ik glimlachte toen ik eens goed rondkeek. Overal hingen kleurige vlaggetjes, van de lantaarnpalen tot de daken van de winkels. Zelfs bij de ingang van Hyrule Castle stonden vlaggen opgesteld. Alleen kon je dat gedeelte nu niet bereiken, het was afgezet. Daar zouden de ceremoniële gelegenheden over een paar minuten plaatsvinden. De winkels leken ook wat moeite gedaan te hebben. Ik zag borden en printen met ´Hyrule Festival´ erop. Het terrasje zat propvol en de mensen puilden uit de winkels. Dat viel me ook meteen op; het was hier net zo druk als in de rest van de stad. Zelfs de kraampjes, die ze opnieuw hadden moeten opbouwen, waren overspoeld. Ik zag niet alleen mensen, maar ook Zora’s en Goron’s lopen. Heel Hyrule was blijkbaar komen opdagen. Ik keek om me heen op zoek naar een bekend gezicht, ik was niet heel groot, dus ik kon met moeite langs de vele hoofden heen kijken. Terwijl ik rondkeek viel mijn oog op een aantal mensen die op een balkon stonden, en één daarvan viel me gelijk op. Daar stond Florianne, een meisje dat ik nog niet zo lang geleden had ontmoet. Natuurlijk stond ze er weer ‘glorieus’ bij, van haar lange blonde haren tot de nette rode jurk die ze droeg. Blijkbaar had ze met haar ‘connecties’ één van de beste plekken te pakken. Het was de manier waarop ze keek waardoor ik gelijk weer wist dat ik haar niet mocht. Ik wendde mijn blik geïrriteerd af en begon weer te zoeken. Daar zag ik hem, achterin het plein herkende ik de snor van mijn vader. Ik hield mijn armen boven mijn hoofd en zwaaide zijn richting op, maar hij leek het niet te zien. June was in ieder geval bij mij, dus ik kon wel een oogje in het zeil houden. De bellen stopten met ringen en de mensenmassa hield de adem in.
Een vrouw van ongeveer 20 jaar oud kwam met kleine stappen de verhoging oplopen. Ze zag er geweldig uit. Van de attributen in haar haar en de loshangende plukken naast haar gezicht, tot de duur uitziende jurk met een paars motief aan de bovenkant en de witte rok. Niet te vergeten de gouden kroon die ze droeg en de gouden bescherming die ze om haar schouders had. Haar ogen waren diepblauw en vormden de basis voor de professionele blik die ze had. Dit was de enige echte Prinses Zelda van Hyrule, en ze was mooier dan ik me ooit had kunnen voorstellen.
‘Wauw, ze is zo mooi.’ Fluisterde June naast me.
Een mannenstem sprak. ‘Welkom bij het 30ste Hyrule Festival, de viering van de eenheid in Hyrule. We zijn zeer verheugd dat we iedereen, na de spijtige aflassing van vorig jaar, hier weer kunnen ontvangen voor het festival.’ Ik keek langs de hoofden en zag nu pas dat de koning van Hyrule, gekleed in het rood, het woord had. ‘Als deel van de ceremonie zullen alle provincies Prinses Zelda een verbondenheidsgeschenk aanbieden.’
Als eerste liep iemand naar voren die Ordon zou vertegenwoordigen, en ik herkende hem uit duizenden. Link liep, in zijn gewoonlijke groene kleren, naar voren en maakte een galante buiging. Link had zijn armen naar voren, waarin een zilverkleurige houder met een zwaard lag. Blijkbaar een handgemaakt product van Ordon. Zelda nam het zwaard aan en knikte, waarna Link weer opstond. De mensenmassa joelde terwijl ik en June uitbundig klapten. Link ging vervolgens aan de zijkant staan. Ik kende hem al wat beter, hij was in de afgelopen dagen nog een keer bij de bar geweest waardoor ik nog even met hem had kunnen praten. Hij was erg charmant, en hij had nu ook nog de eer om het zwaard namens Ordon aan te bieden..
Toen vielen de puzzelstukjes op hun plaats, en ik kreeg de neiging mezelf voor mijn kop te slaan. Hoe had ik zo dom kunnen zijn? Die verhalen die ik had gehoord, de held in het groen, dat was Link!? En dat betekende ook dat de verhalen die ik gehoord had dus helemaal geen roddels waren.
Ik had een held uit de legendes ontmoet, en het was me, nuchter als ik was, geen seconde opgevallen… Er klonk weer een luid geklap. Een Goron stond op en Zelda hield een pijl en boog in haar met witte handschoenen bedekte armen. Ze legde de voorwerpen neer op de doos naast het zwaard. Als laatste was Lanayru aan de beurt. Maar ik was alles behalve geconcentreerd op de ceremonie nu ik de waarheid over Link beseft had. Een Zora, blauw van kleur en vol versieringen kwam het podium oplopen. Met onhandige passen liep hij richting Zelda. De Zora maakte een kleine buiging en overhandigde iets kleins. Het leek vaag op een oorbel, maar ik kon het niet goed zien. Toen Zelda naar hem had geknikt en de oorbel weglegde liep hij ook richting de zijkant. Zelda kwam daarna verder naar voren voor de toespraak, die we voor het eerst van dichtbij zouden zien.
Ik had al helemaal in mijn hoofd hoe dat eruit zou zien. Welke woorden ze zou gebruiken en ik verwachtte dat bij haar gezicht een zachte stem moest passen. Naast me hield June haar adem in.
Ze had de Prinses van Hyrule eindelijk gezien. Wat betekende dat haar dag nu al niet meer stuk kon.
Maar op het moment dat Zelda haar mond opende, gebeurde er iets wat ik nooit had verwacht.
Het verpestte in één klap de leuke dag die ik June zo gegund had.
De lucht kleurde diepzwart en al het licht werd weggezogen in iets dat op een draaikolk leek. Binnen enkele seconden leek het middernacht inplaats van 12 uur ’s middags. June trok aan mijn rok. ‘Wat gebeurdt er?!’ Fluisterde ze in paniek. Ik kon door het donker weinig zien, en ik hoorde ook niets dat iets gevaarlijks verraadde. Het plein was muisstil geworden, iedereen keek verward naar de donkere lucht.
Opeens hoorde ik een mannenstem gillen. Het was de meest pijnlijke gil die ik ooit had gehoord. Na de gil raakte iedereen in paniek. Links en rechts begonnen mensen door elkaar heen te krioelen. Ik taste in het donker naar June’s kleine arm en greep die vast. In hevige paniek probeerde ik uit de massa te komen, maar dat was onmogelijk omdat je nergens kon lopen. In mijn ooghoeken zag ik paars vuur. ‘June! Blijf bij me!’ Gilde ik terwijl ik door de massa probeerde te rennen. Het was donker, maar ik wist waar al deze rondrennende mensen heen wilden. Van het plein af, weg van wat daar ook was.
Reageer (1)
twilight?
1 decennium geleden