A ranger/traitor 157

“Hier Miko, ik denk dat deze nog van pas kunnen komen.” Miko keek verbaasd naar de grijswitte wollen mantel, die Will hem gaf. Het was koud, dat was waar, maar zijn wollen kleren en jagersmantel konden het best af. Tenslotte had hij Skandisch bloed door zijn aderen stromen. Will leek zijn verwarring op te merken.
“Dat valt minder op hier in de sneeuw. Ik heb hier nog niet zoveel groen gezien, jij wel?” Nu hij beter keek zag hij het patroon op de mantel wel wat leek op hun eigen jagerspatroon. Alleen was dit aangebracht met iets dat houtskool leek op een verder witte mantel. Daar was Will dus de afgelopen dagen mee bezig geweest. Als dit een officiële missie was geweest, hadden ze voor hun vertrek echte mantels meegekregen, zoals de grijze jagers die hadden voor alle soorten plaatsen en gelegenheden, maar nu waren ze gevlucht en moesten ze het met deze doen. Al moest Miko toegeven dat ze waarschijnlijk niet veel slechter waren. Will legde zijn hand op zijn schouder.
“We zijn er bijna, nog even en we kunnen terug naar Araluen.”
“Dank je, Will, laten we gaan.”

Miko keek verbaasd naar de Skandische hoofdstad en de haven in het dal.
“Wat is het klein.”
“Weet ik, dat komt ons momenteel goed uit. Zo moeilijk kan het niet zijn om vijfhonderd man te vinden.”
“Maar hoe gaan we ze vinden? We kunnen niet te dichtbij komen?”
“Dat is waar, maar ik vermoed dat ze ergens in een soort van grote barak zitten en om die te zien hoeven we niet eens dichtbij te gaan.”