Hoofdstuk 34

Met opengesperde ogen keek ik hoe Roelof een pijnlijke dood stierf en toch drong het niet tot me door. De adrenaline van het gevecht zat er nog zo in dat ik niets anders kon voelen dan wraakzucht. Dat beest moest dood.
Niet veel later dan Roelofs laatste schreeuw volgde een ander hartverscheurend geluid: Leona gilde om haar gevallen broer. Ze viel op haar knieën en begon luid te huilen. De draak besteedde al geen aandacht aan haar, wetend dat ze haar, door haar broer te doden, had gebroken.
Breyan en ik keken elkaar en vonden hetzelfde in onze ogen: strijdlust. We zouden Roelofs dood niet ongewroken laten.
Kasandra begon weer te fluisteren en ik merkte dat de bewegingen van de draak langzamer werden.
'Schiet op!,' klonk haar stem, bekend maar toch ver weg.
Ik rende naar de draak en naar een zekere dood. Breyan volgde me. In elk geval zou ik niet alleen zijn.
Toch had ik het fout ingeschat. De eerste beet kon ik meer dan makkelijk ontwijken.
'Zigzaggen!,' riep Breyan naar me. Ik begreep niet waarom, maar deed het toch. En het redde mijn leven. Natuurlijk was haar volgende stap vuurspuwen, maar door mijn zigzaggende manier van rennen kon ze niet mikken en daarom werd me een vurige dood bespaard. Gelukkig.
Ik wist nu dicht genoeg bij de draak gekomen om mijn zwaard in haar buik te steken en dat deed ik dan ook met volle overgave. Hoewel de huid niet beschermd was met schubben, was het altijd nog dikker dan ik had gedacht. En ondertussen gromde ze van pijn dat me zo vulde met pijn dat ik alleen maar mijn handen voor mijn oren wilde slaan en op de grond wilde gaan huilen.
Hoewel ik het op dat moment niet doorhad, deed Breyan aan de andere kant van het immense beest hetzelfde. En toen zag ik het: een licht begon van mijn zwaard te komen en het werd zo heet dat ik het moest loslaten. Ik hoorde een onmenselijke schreeuw komen uit de bek van de draak en toen was het voorbij. De draak viel op haar zij en Breyan wist net op tijd weg te komen.
De hele wereld leek stil te vallen, op het zachte gesnik van Leona na. Ik staarde naar het wezen op de grond, die wij hadden verslagen. Hoe was dat ooit mogelijk?
'De laatste draak...'
Kasandra's stem verbrak de stilte. We knikten plechtig. Langzaam liep ik naar de draak en ik pakte mijn zwaard uit haar buik en keek er vervreemd na.
'Natuurlijk, een elvenzwaard,' fluisterde ik zachtjes.

Leona had nog geen woord gesproken en ik liep zachtjes naar haar toe. 'Leona?'
Ze keek op, haar gezicht nat van de tranen.
'Gaat het wel?'
Ze schudde haar hoofd en begon weer te huilen.
'Het was niet jouw schuld.'
Ze knikte, alsof ze wilde zeggen: 'jawel'
Ik pakte haar vast en liet haar uithuilen op mijn schouders. Ik begon nu ook zelf de tranen over mijn wangen te voelen. Ik huilde in stilte voor Roelof, voor Leona, voor Breyan, voor Kasandra en zelfs voor de draak. Waarom was deze queeste nu eigenlijk begonnen? Om een schat. En nu wist ik waarom Leona zich zo voelde. Ze moest zich op alle punten schuldig voelen aan de dood van haar broer.

'Xandria!' Methiel was de eerste die op me afkwam. 'De godin zij dank! Je leeft nog!'
Gewillig liet ik me omhelzen, maar ik glimlachte niet.
'Wat is er gebeurd?,' vroeg ze bezorgd en ik vertelde haar alles. Van de draak en van Roelof en van Kasandra's magie en Breyans dapperheid.
'Wat een verhaal..,' zei ze. Ik knikte bevestigend en ik stelde me voor hoe ik bij het haardvuur zat met mijn vader en hoe hij me vertelde over draken en elven en ridders. Hij zou trots op me zijn geweest.

Sorry dat ik zo lang niets heb gepost. Ik heb tentamenweek en het is zo druk!