#4 Hospital

20 minuten later waren eindelijk alle vlammen gedoofd, en we mochten de keuken betreden.
Ondertussen waren allen gasten gearriveerd, en toeschouwers geworden van deze tragedie.
Ik pak mijn oma’s hand vast, en met z’n alle lopen we de afgebrande keuken in.
Oom Jyran ligt levenloos boven op mijn moeder, zijn armen om haar schouders heen geslagen.
Je zag de opgedroogde tranen op zijn wangen glinsteren.
De brandweer heeft de politie en ambulance gealarmeerd, en mijn moeder en oom worden voorzichtig opgetild en op de brancard gedeponeerd.
Huilende ren ik de ziekenbroeders achterna, ik wil mijn moeder!
“Sorry kleine meid..” Fluisterde een van de verpleegsters tegen mij, en ze aaide over mijn hoofd. Kwaad sla ik haar hand weg.
“IK WIL MIJN MOEDER!’’ “WAAR IS MIJN MOEDER?!’’ Ik laat mezelf op de grond vallen, en sla met mijn vuisten op het harde asfalt.
Opa tilt mij op, en ik voel mezelf zweven.
Huilend begraaf ik mijn gezicht tegen mijn opa’s zachte trui aan, en alles word zwart.

In gedachten verzonken, aai ik de met tranen bezaaide pagina.
Deze dag, de dag waarin mijn hele leven overhoop werd gegooid.
Ik pak mijn kussen en smijt deze tegen de muur.

Ik probeer mijn ogen te openen, maar het lijkt wel alsof mijn oogleden zijn vastgeplakt met één seconde lijm. Op de achtergrond hoor ik verschillende stemmen, die ik van elkaar probeer te onderscheiden.
Ik raak in een gevecht met mijn eigen wilskracht, en weet uiteindelijk mijn linkeroog op een kiertje te openen.
Alles is wit, en het ruikt erg muf.
Ik ben in het ziekenhuis..
Mijn hand word vastgepakt, “Alles komt goed Nalina, ik ben bij je.”
Was dat nou mijn moeder? Ik wist wel dat ze me niet in de steek kon laten!
Lachend open ik mijn beide ogen, en sta oog in oog met mijn oma.
Mijn lach veranderd in een grimas, en er vormt zich een brok in mijn keel.
“Sst Nalina, het komt goed.” Oma aait liefdevol over mijn zwarte haren, die inmiddels geheel door de war zitten.
“Oma, waarom ben ik in het ziekenhuis?” Fluisterde ik, terwijl ik mijn ogen heerlijk dicht laat vallen.
“Je hebt jezelf bezeerd toen je jezelf op de grond liet vallen, maar geen zorgen. Ik blijf bij je.”
“Ik blijf bij je, zolang je mij nodig hebt.”
Ik knijp in oma’s hand, en koester ons moment samen.
Hierna val ik terug in mijn roes, en de slaap wint het van mijn vragen.