Chapter 12

Ik pak mijn koffers in. Dit trek ik niet meer. Ik ga naar Joseph toe. Ik pak mijn telefoon, en toets zijn nummer in. Hij gaat over. De tranen lopen over mijn wangen. Neem alsjeblieft op. 'Met Joseph?' Zo te horen is hij net wakker. 'Hé Joe, met Haley. Is het goed als ik even naar je toe kom?' 'Ja, natuurlijk! Zeg, gaat het wel? Je klinkt een beetje vreemd.' 'Het gaat...wel. Ik leg het je dadelijk wel uit. Zou ik misschien een tijdje mogen blijven logeren?' 'Logeren? Van mij mag je. Maar ik vraag wel even aan pap.' Ik hoor het hem vragen. 'Ja, het is goed. Weet je zeker dat het gaat?' 'Ik leg het dadelijk wel uit. Tot zo.' 'Tot zo, schatje.' Ik hang op, en veeg mijn tranen weg. Ik ga verder met inpakken. De deur gaat open. 'Haley, wat doe je?' Het is pap. 'Ik ga even naar Joseph.' Pap sluit de deur achter zich. 'Je bent een koffer aan het inpakken.' Ik slik mijn tranen weg. 'Dat klopt. Ik moet gewoon even weg. Dat is alles.' Ik sluit mijn koffer. Ik pak mijn rugzak, en begin er nog wat dingen in te stoppen. 'Ik wist niet dat het je zo dwars zat.' 'Weet je wat het is? Violet behandelt me als een hond! Lekkere stiefmoeder is dat! Ik wil niet dat ze me aardig vindt, dat zal me een worst zijn! Maar ik ben nog steeds een mens!' Ik rits mijn rugzak dicht. 'Ik ben heel blij voor je pap, echt waar. Ik weet dat het die 10 jaar niet altijd even makkelijk is geweest zonder mam. Dat begrijp ik echt, en ik wil jullie ook niet uit elkaar halen. Maar als dit zo doorgaat, dan kom ik niet meer terug.' Ik zie pap schrikken. 'Haley! Weet je wel wat je zegt?' Ik knik. 'Ja, dat weet ik heel goed.' Ik pak mijn koffer, en loop langs hem heen. 'Je kunt niet zomaar weggaan!' zegt pap boos. 'Oh, dus ik moet me maar gek laten maken door die twee?' antwoord ik. De tranen zijn weer beginnen te stromen. 'Haley, meisje toch. Kom eens hier.' Ik blijf staan. Ik wil niet. Pap slaat zijn armen om me heen. Ik begin te huilen. 'Goed zo, meisje. Gooi het er maar uit. Huil maar eens goed.' Ik trek me terug. 'Ik ga naar Joe toe, pap. Ik kom over een tijdje weer terug.'
Ik zit bij Joseph op de bank. 'Mijn god, schatje. Dat is niet niks.' Ik haal mijn neus op. 'Het gaat wel. Hier kan ik tenminste even op adem komen. Ik hoop dat het niet teveel moeite is.' Joseph schudt zijn hoofd. 'Helemaal niet, schatje. Het belangrijkste is, dat jij tot rust komt, en weer eens helder gaat denken. Als dat het geval is, zijn wel al een heel eind.' 'Violet zal nu waarschijnlijk aan het zeuren zijn, dat ik respectloos ben, en dat zij me daar niet mee had laten wegkomen. En dat ik wel wat meer begrip moet tonen tegenover Bella.' 'Dat moet zij weten. Daar hoef jij je niet meer druk over te maken.' Ik kruip lekker dicht tegen hem aan. Ik voel weer tranen opkomen. Ik graaf mijn gezicht in zijn vest. 'Ach, schatje toch...' zegt Joseph. Ik begin weer te huilen. 'I-ik voel me z-zo'n huilbaby! Ik w-wil niet huilen, m-maar het gebeurt gewoon-n.' Joseph grinnikt. 'Gooi het er maar uit, schoonheid. Hoe meer je nu huil, des te minder hoef je dadelijk te huilen.' Hij wiegt me op en neer, en begint zachtjes iets te neuriën. Ik kijk op. 'Bryan Adams?' vraag ik hem. Hij knikt. 'Ja, dat klopt.' Ik ga weer liggen, en sluit mijn ogen. Hij neuriet rustig verder. Ik voel me helemaal rustig worden. Opeens hoor ik iets piepen. 'Oh, het eten is klaar,' zegt Joseph. We staan op, en lopen naar de eetkamer. 'Ga maar zitten, ik schep het wel op,' zeg ik tegen hem. Hij is uiteindelijk nog steeds ziekjes. Ik loop naar het keukenblok, en begin op te scheppen. We hebben maar gewoon een bak bami opgewarmd. Ik heb niet veel honger, en Joe ook niet. Ik ga aan tafel zitten, en geef Joe zijn bord. We beginnen te eten. Joseph hoest even, en eet dan weer verder. Ik kijk even naar buiten. 'Is er iets?' vraagt Joe. Ik draai me om. 'Nee hoor. Ik was gewoon wat aan het denken.' 'Weet je vader dat je hier bent?' Ik knik. 'Ja, hij weet het. Violet zal het ook wel weten, maar dat boeit niet.' Joseph gaapt even. Ik grinnik. 'Ben ik je aan het vervelen?' vraag ik. Hij schudt zijn hoofd. 'Nee hoor. Ik ben gewoon een beetje moe, dat is alles.' Ik voel even aan zijn voorhoofd. Hij gloeit helemaal. 'Arm ding. Volgens mij heb je de griep.' Hij schudt zijn hoofd. 'Ben je gek. Is gewoon een stevige verkoudheid. Morgen zal het ergste al over zijn, dat weet ik zeker.' 'Je ziet anders erg bleek. En je voelt hartstikke warm aan. Jij gaat dadelijk je bed in.' Hij grinnikt. 'Ja mama. Dat zal ik doen. Kom je er dan bij?' Ik begin te blozen. 'Joe! Je laat me blozen!' Hij lacht. 'Ik zie het, ja. Nee, doe maar niet, anders ben jij dadelijk ook verkouden.'