Don't let go, please

Lilly;
Ik liep naar Jamies wiegje met een zalig gevoel in mijn buik. Ik was de gelukkigste vrouw op de hele wereld. Iedereen is er. Mama, papa, Wouter, Lukas, Iris, Lizzy en zelfs Sophia is er ! Ze was gisternacht onverwachts aangekomen. Ik had ze pas vanmorgen gezien, vaste slaapster die ik was. Achja, ik ben heel blij dat zij er ook bij is. En niet te vergeten: Stef was er. Als hij er is, ben ik gelukkig. Ik denk dat dat ook zo is bij mij, altijd als we naar elkaar kijken dan voel ik gewoon dat hij van me houdt.
Ik nam Jamie uit haar wiegje en ze lachte naar me, waardoor ik sowieso moest teruglachen. Zo schattig.
Het feestje was gezellig, de sfeer was goed, het gezelschap was fantastisch en Wouter deed voor het eerst sinds lang weer normaal. Vroeger konden we het best goed met elkaar vinden. Dat was de afgelopen maanden al een pak minder, maar nu was het weer zoals vroeger. Sophia blijft nog twee weken, ze vertrekt twee dagen vroeger dan Stef terug naar huis.

Twee weken later…

Het zat er bijna op, mijn tijd met Stef. Vandaag is het de laatste volledige dag dat hij hier is. Mama had vannacht extra haar best gedaan om lekker te koken, en het was haar nog gelukt ook ! Ze had een soort van viergangen menu klaargemaakt. Het was heel lekker, ik denk dat ik de komende week geen honger meer ga hebben. Ondertussen is het half elf ’s avonds.
‘Ik ga slapen’ zei ik tegen mama.
‘Slaapwel, liefje’ antwoordde ze, en ze knipoogde naar me.
Ik ging naar boven om Stef nog even te zien. Hij had een halfuur geleden telefoon gekregen van zijn moeder, gewoon om te weten hoe het hier was. Sindsdien heb ik hem niet meer gezien. Ik liep naar zijn deur en net voor ik wilde kloppen op zijn deur hoorde ik Stef tegen zijn moeder zeggen: ‘Ze is echt fantastisch, ma. Ik hou van ‘r –‘ ik moest glimlachen toen hij dat zei. –‘Als zij ook nog es in België is, zou ik ze graag aan je voorstellen.’ Hij nam afscheid van zijn moeder en duwde de telefoon af. Ik klopte zachtjes op zijn deur. ‘Binnen’ zij hij zachtjes. Ik deed de deur open en wandelde naar binnen. Hij lachte naar me en spreidde zijn armen. Ik omhelsde hem en sloot mijn ogen. ‘Ik hou van je,’ zei hij en kuste me.
‘Ik ook van jou,’

Ik stond in onze veel te grote tuin met het witte zomerkleedje dat ik van Iris had geleend. In de verte zag ik een schim. Ik zou die schim uit de duizend kunnen herkennen. Hij was van Stef. De schim kwam steeds dichterbij en stak zijn hand naar me uit. Ik legde mijn hand in de zijne.
‘Vaarwel’ zei de schim, het echode. En opeens was de schim verdwenen

Met een bezweet gezicht schoot ik wakker. Ik voelde met de palm van mijn hand aan mijn hoofd. ‘Het was maar een droom’ zei ik tegen mezelf. Ik stapte uit mijn bed en vluchtte naar de logeerkamer. Stef lag in het logeerbed, maar ik wist zeker dat hij niet sliep. Ik opende de deur en hij keek ernaar. Terwijl hij zich recht zette vroeg hij: ‘Wat is er, liefje ?’ Ik gaf geen antwoord, maar liep naar zijn bed en kroop bij hem in zijn warme, veilige armen. Ik nam hem stevig vast en zei: ‘Wat je ook doet, laat me niet los. Alsjeblieft ?’
‘Wat is er gebeurd ?’ vroeg hij, heel bezorgd.
‘Beloof het me gewoon, alsjeblieft ?’
‘Ik beloof het.’