Chapter 27~~ Why didn't you tell me?

Het nablijven was saai en mijn hand is verkrampt. Te veel regels te veel, maar ik mag niet klagen. De woorden "Ik mag de les niet verstoren," staan in zijn hand gegrift. Ik heb het niet gezien en ik had het bijna niet opgemerkt, maar hij was stil. Te stil geweest daarna. Ik merk het gelijk en pak zijn hand. Ik wrijf over de bovenkant van mijn hand, verbaast over het vocht dat over mijn vingers drupt.
'George,' fluister ik. 'Wat is er met je hand.'
Een sterke bloedgeur en ik duw hem in een nis. Gelukkig maar dat het er ook echt een is.
'Zit,' beveel ik hem, waarna ik zelf ook naast hem plaats neem in de vensterbank. Redelijk onhandig, maar ja. Ik haal mijn stok uit mijn sok.
'Geef me je hand,' beveel ik hem, waarna ik zijn hand al grijp voordat hij de kans krijgt. Mijn vingers voelen naar de wond op zijn hand en wrijven er even over heen. Ik kan de letters voelen. De stomme trut ook. 'Balsemio.'
De woorden verlaten zachtjes mijn mond, maar hij is krachtig genoeg en ik hoor George naar adem snakken. Het teken dat het gelukt is.
'Gaat het?' Vraag ik. 'Hygiëna. Is het schoon?' Vraag ik dan voorzichtig.
'Ja, dat is het. Nu de jouwe nog.' Hij herhaalt de spreuk en ik wrijf met mijn vingers over elkaar.
'Beter,' mompel ik. 'Bedankt.'
'Jij bedankt,' zegt hij.
'Waarom heb je niets gezegd?' Vraag ik dan. Ik zou eigenlijk woedend op hem moeten zijn, maar dat ben ik niet. Ik vraag me enkel af of ik het zelf verteld zou hebben, waarschijnlijk niet.
'Omdat ik niet wilde dat je je zorgen zou maken.'
Ik wil hem momenteel een klap op zijn achterhoofd verkopen.
'Stomme idioot dat je ook bent, natuurlijk wil ik dat weten man! Nu weet ik tenminste dat ik het recht heb om een afschuwelijke hekel aan dat rotwijf te hebben.'
Naast me schiet hij in lach en ik kan me al bijna voor me zien hoe hij zijn hoofd in zijn nek werpt, lachend als een klein kind. Daarna trekt hij me tegen zich aan.
'Nawh,' zegt hij dan, 'dat vind ik lief van je.'
'Voor jou altijd toch,' fluister ik, waarna hij een kus op mijn haar kruin drukt. 'Voor jou altijd.'

Als ik niets vermoedend op mijn bed plof, hoor ik verontwaardigde kreetjes, waarna ik op iets hards val, niet mijn zachte bed.
'Hé, wat voor de,' mompel ik, waarna ik de twee van mijn bed af duw. 'Mijn bed.'
Ik ga in kleermakerszit op bed zitten en klop dan voor me.
'Nou, waar heb ik het aan verdient dat mijn bed wordt ingepikt?' Vraag ik dan.
Het bed zakt in en ik vermoed dat ze allebei op bed geploft zijn.
'Nou ja, je moest nablijven bij Umbridge, we vroegen ons af hoe erg het was,' zegt Elizabeth dan.
'Precies ja,' vult Scarlett haar aan. 'Dus vertel.'
Ik besluit ze het hele verhaal maar te vertellen, het is beter om zo weinig mogelijk te moeten nablijven.

'Nee,' roept Elizabeth uit.
'Dat meen je niet!' Roept Scarlett, allebei op gedempte toon, want de andere meisjes slapen al.
'Nee, dat meen ik natuurlijk wel. Denk je dat ik dit verzin of wat?'
'Nee, nee, natuurlijk niet,' beamen ze dan in koor.
'Tjeezus, ik wist wel dat er iets niet helemaal goed zat bij dat wijf, maar niet dat het zo erg was,' mompelt Scarlett.
'Nee,' beaam ik dan, 'volgens mij had niemand dat echt verwacht.
'Wat gaan we er doen?' Vraagt Elizabeth. 'Mooi niet dat ze hier mee weg komt.'
'Wil je naar Dumbledore gaan dan?' Vraagt Scarlett.
'Ik weet niet,' mompel ik. 'Ik denk niet dat George dat echt wilt en ik denk niet dat hij er iets aan kan doen, ondanks dat hij Headmaster is.'
'Waarom denk je dat?' Vraagt Elizabeth. 'En wat ga je dan wel doen?'
'Ze komt van the ministry en ik ga met Harry praten. Hij heeft ook moeten nablijven, een paar keer al trouwens. Ik denk niet dat hij het er echt mee eens. Ik ga eens kijken wat hij van plan is. '