11. Back to normal? Maybe...

Zwijgend kijk ik hem eerst na maar slik dan en ruim eerst het wapen op. Ik verberg het tussen mijn ondergoed en loop dan naar beneden waar ik damon op een bank zie zitten met een glas drank. "Waar wil je dat ik begin?" vraag ik maar en zak op de andere bank. "Ik heb het meeste al uitgelegt aan je" Hij antwoord niet waarop ik op mijn lip bijt. "Was alles ooit echt voor je? De dingen die we deelde, de tijd die we samen hadden?" "Ik heb je al gezegt dat dat allemaal echt was Damon. Ik was een soort van mens toen je me ontmoette. En als het niet echt was dan kwam ik toch niet terug elk jaar?" Hij zwijgt even en kijkt me dan aan. "Je mag hier blijven..maar ik wil geen andere originals over de vloer hier" Ik knik en sla mijn ogen neer.

Hij staat op en grijnst dan even. "Kom je nog, we hebben een nacht af te maken. Het zou zonde zijn om tradities te verbreken niet" "Je wilt me nog steeds in je bed hebben?" "Er veranderd niet veel eigenlijk. Eigenlijk ben ik alleen achter je stamboom geworden. Maar er veranderd niet veel meer" Ik zucht opgelucht en laat me overeind trekken en mee nemen naar boven. ik gooi de deur open en duw hem naar binnen. "Zijn Elena en Stefan thuis?" "Nee hoezo?" "Dan hoef ik me niet in te houden" Hij grijnst tevreden en ik leun naar hem toe. "Dan hoort niermand hoe hard ik je naam kreun en hoe hard ik je smeek om meer" Zijn lichaam reageerd al op mijn fluisterende woorden en ik duw hem langzaam richting bed