53~

‘Wat?’ Zoveel vragen gaan mijn hoofd rond. Thuis? Oma? Kasteel? ‘Je bent hier,’ zegt William alsof het de normaalste zaak van de wereld is. ‘Waar?’ Nog voordat William zijn mond open kan doen, hoor ik aan de andere kant van de grote ruimte een gil. Williams hoofd veranderd in een grijns, ik draai me langzaam om naar het geluid. Daar staat ze. Mijn oma. Met haar handen voor haar mond geslagen. Snel opent ze ze en roept ze mijn naam. Nog een beetje duizelig sta ik op en waggel ik naar haar toe. De stenen voelen koud aan, nogal logisch op blote voeten. ‘Oma,’ fluister ik als ze me in haar armen sluit. ‘Och lief kindje, het spijt me zo, het spijt me.’ Ze aait over mijn haren en wurgt me zowat met haar stevige oma-knuffel. ‘Wat fijn je weer te zien, kindje.’ Ze grijpt mijn gezicht tussen haar handen. Ze ziet er een beetje ouder uit dan eerst, logisch natuurlijk. ‘Wat ben jij gegroeid zeg,’ spreekt ze bijna geluidloos uit. Ik staar een beetje awkward naar mijn voeten. Ik heb een jurk aan, wat raar is aangezien ik die niet aan had toen ik mezelf prikte aan het spinnenwiel. Oma lijkt mijn verwarring te zien. ‘Vind je hem mooi?’ Ik kijk op in een stralend gezicht, snel knik ik. Ook al is de jurk roze. ‘Wat vind je ervan als we naar de tuin gaan, een kopje thee erbij pakken en dat de prins en ik je alles een beetje uitleggen?’ Stelt ze voor. Ik knik. William is dus een prins? Vandaar die arrogantie, van binnen lach ik. Ik volg mijn oma door verschillende hallen totdat we bij een brede houten deur komen. Oma duwt, met behulp van William, ze open en een prachtige tuin verschijnt. ‘Wow,’ piep ik zacht. Oma schenkt me een lieflijke glimlach, terwijl William grijnst. ‘Ik haal de thee, gaan jullie alvast naar het achter terras?’ William knikt en grijpt mijn hand, wat mij uit mijn “wow-wat-een-prachtige-tuin”-trans haalt.

Ik verbaas me over alles. De grote rozen, de hoge bomen, het groenere gras en vooral over de grote van de tuin. ‘Houdt deze tuin ooit op?’ Vraag ik hijgend van het lange lopen. ‘Nou, aangezien we de baas zijn van dit land, nee, het houdt niet op.’ Blijkbaar heel trots op zijn o-zo gevatte antwoord huppelt William verder. ‘Ha-ha,’ roep ik hem sarcastisch achterna. ‘Ach ja, de prins van dit land is nou eenmaal-‘ verder dan dat komt hij niet, want hij ligt plat op de grond. Die grote grijns is van zijn gezicht verdwenen als sneeuw voor de zon, hij is echter wel op mijn gezicht te vinden. ‘Oh já, de prins van dit land is nou eenmaal zo vol van zichzelf dat hij niet naar beneden kijkt, en daardoor struikelt over een tak. He-le-maal mee eens,’ dit keer ben ik het die trots mag zijn op mijn o-zo gevatte opmerking. Tevreden loop ik heupwiegend weg.

Niet veel later kom ik aan bij een lange stijger die een meer in loopt. Ik kan me natuurlijk niet beheersen, en loop direct de stijger op. William loopt inmiddels al weer achter me, alleen volgt hij me niet de stijger op. ‘Kom je?’ Vraag ik hem uitdagend. Hij schudt zijn hoofd. ‘Nee, mij niet gezien,’ hij snuift en slaat zijn armen over elkaar. ‘Waarom niet? Bang?’ Ik loop achteruit verder de stijger op, mijn blik gericht op de koppige William. ‘Bang? Pfoeh, laat me niet lachen. Laten we het erop houden dat ik het verhaal achter die stijger weet. Als jij het wist, durfde je er niet eens meer naar te kijken. Kom, laten we gaan.’ Hij steekt zijn hand uit een wiebelt van de ene naar de andere been. Toch wil ik graag naar het einde van de stijger, er is daar iets, ik voel het. ‘Oké,’ geef ik toe. Ik loop terug naar het vaste land en grijp Williams uitstekende hand vast. Niet veel later komen we, nog steeds hand-in-hand, aan bij een klein schattig terrasje. De hoge rozenstruiken lopen rondom en zelfs erboven, geweven door een houten frame. ‘Wouw,’ piep ik alweer onderste boven door het sprookjesachtige tafereel. Sprookjesachtig.… ja, precies de goede benaming.