Come what may ~ Klaine

Blaine POV.

Ik had nooit gedacht dat ik ooit zoiets voor iemand zou voelen, ik heb wel een paar vriendjes gehad maar echt verliefd was ik eigenlijk nooit. Het is alsof ik nu pas echt zie hoe de wereld eruitziet. Hij maakt mijn wereld compleet, hij maakt me gek. Ik wil hem zo graag zoenen, hem zoenen en niet ophouden. Hoelang het ook zal duren, ik zal op hem wachten. Van de winter tot de lente, van nu tot altijd. Ik zal van hem houden tot de wereld vergaat en daarna. Ik zucht, liefde is geweldig.
Opeens leek de wereld perfect voor mij, zolang hij er maar was. Oh, daar komt hij aan. Zijn kleding zit perfect, zoals altijd. Zijn haar zit perfect, zoals altijd en zijn lach laat me smelten. Nadat mijn vorige vriendje, Sebastian, het uitmaakte was ik kapot en tot ik HEM ontmoete had ik het gevoel dat ik niks meer waard was. Wauw, dat ik ooit iets heb gevoeld voor zo’n sukkel als Sebastian, wat dacht ik wel niet. Mijn hele wereld draait nu om hem, Kurt hummel, mijn vriendje.
‘Hey schatje’ zegt hij als hij me bereikt heeft. ‘Hi hottie’ antwoord ik, glimlachend. Hij lacht ook. Weer sta ik te trillen op mijn benen en vanbinnen smelt ik. Voor Kurt zou ik echt alles doen, alles. Ik zou de hoogste berg beklimmen om hem te redden. Ik zou de breedste rivier oversteken, zolang ik maar bij kon zijn. ‘Kurt, wil je mij de eer geven om een duet met je te zingen?’ vraag ik hem liefjes. ‘Natuurlijk Blaine, ik dacht dat je het nooit zou vragen,’ zegt hij ‘dus ik doe het graag.’ Ik kijk hem in zijn ogen, zijn prachtige blauw/groene ogen waar ik altijd in verdrink. ‘…aine, Blaine!’ verward schud ik mijn hoofd en kijk op. ‘Wauw jij was ver weg, kom je mee? Ik weet de perfecte plek voor ons duet!’ blij knik ik, ik wil zo graag met hem een duet zingen, zijn stem is fantastisch. Hij pakt mijn hand en trekt me mee. Lachend ren ik achter hem aan. Dan komen we op een soort dak. Het is helemaal verlicht en in het midden is een overdenkt stukje waar je kunt zitten. Ik herken het decor meteen en zodra de muziek start begin ik te zingen.

“Never knew I could feel like this
Like I've never seen the sky before
Want to vanish inside your kiss

Seasons may change
Winter to Spring
But I love you
Until the end
Of time

Come what may
Come what may
I will love you
Until my dying day”

Glimlachend kijkt Kurt naar me terwijl ik zing. Als ik aan het tweede stukje wil beginnen zingt hij met me mee.

“Suddenly the world
Seems such a perfect place
Suddenly it moves with such a perfect grace
Suddenly my life doesn't seem such a waste
It all revolves around you

And there's no mountain too high
No river too wide
Sing out this song and I'll be there by your side
Storm clouds may gather and stars may collide”

“But I love you”
“I love you”

Samen zingen we het liedje verder uit.

“Until the end of time

Come what may
Come what may
I will love you
I will love you”

Ik glimlach en geef hem een klein kusje op zijn mondhoek. ‘Wat ons ook te wachten staat in de toekomst, vergeet nooit dat ik van je houd en dat ik dat altijd zal blijven doen.’ Zegt hij, dan verdwijnt hij in het niets.

Met een schok schiet ik wakker en meteen zit ik overeind.de tranen springen in mijn ogen, hou je sterk Blaine, hou je sterk spreek ik mezelf toe. Dat was het laatste wat ik ooit van Kurt heb gehoord, hij nam zijn telefoon niet meer op en er was niemand bij zijn huis. Dit gebeurde allemaal twee jaar geleden. Nooit heb ik meer iets van Kurt gehoord. Een maand nadat hij verdween begon het dromen, elke avond huilde ik mezelf ik in slaap en elke nacht had ik dezelfde droom.
Een nieuwe dag is begonnen, een nieuwe dag waarin ik opnieuw blij moet doen en een nieuwe dag waarin ik de schijn op moet houden dat ik over Kurt heen ben. Snel kleed ik me aan en voor ik ga ontbijten kijk ik nog even uit mijn raam. Er staat een onbekende auto in de straat. Raar, dat gebeurd hier bijna nooit. Ik haal mijn schouders op en loop naar de keuken voor een ontbijtje. Als ik mijn ontbijt op heb pak ik mijn autosleutels en ik loop naar mijn auto. Ik rijd de straat uit opweg naar school, als ik in de achteruitspiegel kijk zie ik dat de onbekende auto achter me aanrijd. Ik druk mijn gaspedaal zachtjes in zodat ik net iets sneller ga rijden, de auto achter me doet hetzelfde. Op een gegeven moment haalt de auto me in en terwijl ik opzij kijk om te zien wie het is zie ik een bekend kapsel. De rollen zijn nu omgedraaid en ik achtervolg de auto tot die stopt. Ik stop ook, we staan op een verlaten parkeerplaats en hij stapt uit. Ik val bijna flauw als ik hem herken. Ik vlieg de auto uit om hem te omhelzen. Dan doe ik een stap achteruit en sla hem in zijn gezicht. ‘Waar was je al die jaren?!’ schreeuw ik het uit. Zijn glimlach verflauwt en hij opent zijn mond om hem vervolgens weer dicht te doen ‘Ik… ik… er waren een paar dingen die ik moest doen, maar ik ben nu terug.’ Ik zie de oprechtheid in zijn ogen en mijn boosheid verdwijnt als sneeuw voor de zon. In plaats van boos beginnen de tranen nu over mijn wangen te stromen als rivieren. Hij neemt me in zijn armen en geeft me een klein kusje op mijn mondhoek. ‘Beloof me dat je nooit meer weg gaat.’ Weet ik tussen het huilen door te zeggen ‘Ik beloof het.’ ‘Ik houd van je, Kurt.’ Hij zoent me en ik zoen gewillig terug
‘Ik houd ook van jou Blaine, zielsveel.’