52

Ik trok me terug van het hele leven ik moest door gaan, moest het doen want over 5 eeuwen zag ik mijn geliefde weer.
Het verdriet in me was te erg en de tranen liepen bijna vanuit me ooghoeken naar beneden toe en ik wist niet hoe lang ik me nog sterk kon houden. Hoe lang ik dit nog moest volhouden.
Ik liep weg van de kapel en keek nog een keer om naar me geliefde Elisabeta.
'Ik hou van je mijn Beta.'
Ik kwam na een tijd lopen terecht bij de waterval waar ik me geliefde voor het eerst had gezien, waar haar goude lokken mij verblinde.
Ik ging naar de grot heen van ons en achterin liet ik me lichaam op de stenen vallen.
Ik sloot me ogen en hoopte dat ze niet meer open gingen, dat ze pas open gingen wanneer mijn Elisabeta er weer was. 'Vaarwel wereld!'