49

Ze had de deur vanbinnen vergrendeld;
niemand kon op tijd bij haar komen.
Het was ondraaglijk. Diepbedroefd zakte ik op mijn knieën.
‘Dus mijn verbroken belofte heeft haar het leven gekost.’ Ik
schudde mijn hoofd. ‘Rhiannon, waarom heb je me verteld dat
ik haar hier zou vinden als je wist dat ik haar meteen weer zou
verliezen?’
Met een zucht boog ze haar hoofd. ‘Het was niet de bedoeling
dat het zo zou gaan. Ik heb dit niet voorzien, mijn vriend.’
Ik knikte. Ik geloofde haar. ‘Het geeft niet. Binnenkort zal ik
bij haar zijn.’
Ze liep naar me toe en legde haar hand op mijn schouder. ‘Je
bent altijd zo somber geweest. Altijd. Je haatte je onsterfelijkheid
en voelde je eenzaam en alleen. Niets is zo vermoeiend als
een vampier die zijn eigen aard niet kan accepteren. In ieder geval
heb je nu een reden om somber te zijn.’
Ik keek haar aan. Ze ging me proberen over te halen om te
blijven leven, besefte ik. ‘Zonder haar ga ik niet verder,’ zei ik in
een poging haar tegen te houden.
‘Jawel. Dat ga je wel. Zal ik je zeggen waarom?’
Ik knipperde met mijn droge ogen en knikte. Moeizaam
stond ik op. ‘Waarschijnlijk heb ik geen andere keus. Goed, vertel
me maar waarom ik mezelf nog langer zal kwellen door zonder
haar verder te leven.’
‘Ik heb een visioen gehad. Naarmate ik ouder en sterker
word, overkomt me dat steeds minder vaak. Dit visioen was helder
en krachtig. Waag het niet om te betwijfelen of het waarheidsgetrouw
was.’