44

Het is een soort sterven,
Elisabeta. Een sterven en opnieuw geboren worden. Zo’n metamorfose
kun je niet alleen ondergaan. Dat laat ik niet toe.’
‘Blijf dan bij me. Blijf bij me en help me met dat alles. Blijf
voorgoed bij me, zoals je de priester hebt beloofd.’
Ik boog mijn hoofd. Mijn stem werd verstikt door verdriet
toen ik zei: ‘Dat kan ik niet. Dat kan ik gewoonweg niet.’
Ze beefde en huilde.
Ik hief haar gezicht naar het mijne om haar te kussen en
proefde haar tranen. ‘Ik hou van je, Beta. Nooit heb ik geweten
dat een man op slag zo verliefd kon worden. Als een bliksem -
inslag heb je mijn hart getroffen. Niets zal me er ooit van kunnen
weerhouden bij je terug te keren. Niets.’
‘Laat me met je meegaan,’ fluisterde ze tegen mijn hals.
Haar woorden waren een bitterzoete kwelling. Ik sloot mijn
ogen. Hemel, wat een verleidelijk idee, om haar aan mijn zijde te
hebben.
Maar ik wist beter.
‘Je bent niet sterk genoeg. Spaar je energie. Rust. Zorg voor jezelf
tot mijn terugkeer. Het zal een hevige strijd worden, die
hooguit twee dagen zal duren.’
‘Stel dat hij langer duurt?’ vroeg ze. ‘Stel dat je langer wegblijft,
en ik sterf in je afwezigheid?’
‘Als het langer dan twee dagen duurt, kom ik eerder terug.
Dat beloof ik je. Je hebt nog weken te leven, Beta. Misschien zelfs
maanden.’
‘Ik hou van je.’
‘Jij bent de prinses van deze vesting,’ hield ik haar voor. ‘Een koningin is er niet. Als je iets wilt, hoef je maar te kikken. De bedienden zijn nu al op je gesteld.’