41

Fronsend keek ik haar aan. ‘Heeft de bruiloft je uitgeput?’
‘Een beetje. Al zou ik willen dat deze nacht nooit ophield,
mijn lief.’
‘Alle nachten houden eens op. Maar ons leven samen hoeft
niet op te houden, Beta. Nooit.’
Glimlachend legde ze haar hoofd tegen mijn schouder. ‘Dat
weet ik.’
Voordat ik haar kon vragen of ze een besluit had genomen,
zwaaiden de grote deuren plotseling open. Over het vertrek daalde
een diepe stilte neer. De muziek verstomde. De mensen hielden
op met dansen, eten en praten. Niemand verroerde zich nog.
Ik draaide me om.
In de deuropening stond de koning, mijn zogenaamde vader,
omringd door gewapende soldaten. Zijn blik kruiste de mijne.
Op gedempte toon sprak hij zijn manschappen toe, voordat hij
op me af liep. ‘Zo te zien heb ik een feest verstoord,’ zei hij. ‘Mijn
gewoonlijk zo sombere zoon heeft een stralende glimlach op
zijn gezicht en een prachtige vrouw in zijn armen. Mag ik hopen
dat –’
‘Ze is mijn vrouw, vader,’ verklaarde ik. ‘Elisabeta, mag ik je
voorstellen aan je schoonvader en je koning?’
Ik voelde dat haar hand trilde in de mijne toen ze met gebogen
hoofd knielde.
‘Sta op, mijn kind.’ De koning boog om haar overeind te helpen.
‘Je bent een prinses en veel te mooi en bijzonder om voor
een oude man te buigen.’ Glimlachend kuste hij haar wangen.
Met Beta’s handen in de zijne wendde hij zich tot mij. ‘Zo plotseling?’