35

Het was niet bij me opgekomen dat zij er anders over kon denken.
‘Heb je nog altijd twijfels?’
‘Ik…’ Ze zocht naar woorden. ‘Met jou vrijen is hemels. Meer
dan hemels. Maar het vertelt me niets over hoe het is om te leven…
zoals jij. Te zijn… als jij.’
Met een wee gevoel in mijn maag boog ik mijn hoofd. ‘Ik
dacht dat het genoeg zou zijn.’
Ze omvatte mijn gezicht met haar handen. ‘Misschien is het
dat ook wel, mijn prins. Mijn lief. Maar ik sta nog niet aan de
rand van de dood. Kun je me niet wat meer tijd geven? Tenslotte
is het een beslissing voor het leven. Voor de eeuwigheid zelfs.’
‘Wat schiet je op met meer tijd?’
‘We kunnen samen zijn. Ik kan je leven delen. Zoals jij het
leidt.’
Ik voelde me ongeduldig, boos misschien zelfs, al wist ik niet
waarom. Waarschijnlijk had ik onvoorwaardelijke acceptatie
verwacht in plaats van terughoudendheid.
‘Mijn lief,’ sprak ze zacht. ‘Je hebt zelf gezegd dat ik voor de
rest van mijn bestaan – hoelang dat ook mag duren – met je verbonden
zou zijn zodra ik je geheimen kende. Daar wil ik niets
aan veranderen. Vanaf nu wil ik bij je blijven, dat weet ik zeker.
Mijn twijfels gaan over mezelf, niet over jou. Ik moet bepalen of
ik heel mijn sterfelijk leven met je wil delen, of de eeuwigheid.
Daar heb ik meer tijd voor nodig.’ Ze streek met haar lippen
over de mijne. ‘Begrijp je me, mijn lief?’
Ik slikte. ‘Ja, maar de gedachte om te moeten wachten staat
me tegen. Er kan van alles gebeuren, Beta. Zolang je sterfelijk
bent, ben je kwetsbaar. Een ongeluk of ziekte kan genoeg zijn om je te verliezen, en dat kan ik niet verhinderen.