31

‘Dat zou ik zo graag willen. Zult u me niet veranderen?’
‘Ik beloof je plechtig dat ik je niet zal veranderen.’
‘In dat geval: ja, print‚ meu. Ja.’
Toen kuste ik haar. Ik drukte mijn mond op de hare en proefde
haar. Liet mijn tong tussen haar lippen glijden om de vochtige
holte van haar mond te verkennen.
Ze hapte naar adem, gespannen als een veer.
Ik tilde mijn hoofd op. ‘Ik kan het gemakkelijker voor je maken.’
‘Hoe?’
‘Met mijn gedachten kan ik je angst en remmingen wegnemen.
Wil je dat, Elisabeta?’
Verrast knipperde ze met haar ogen. ‘Me aan u overgeven?
Met mijn geest?’
‘Ja. Geef je aan me over. Met je gedachten. Met je lichaam.
Met je ziel.’ Ik liefkoosde haar hals en schouders met mijn lippen
en vlijde haar neer in het hoge gras. ‘Zeg ja, Elisabeta. Geef
jezelf over. Al is het maar voor even. Vertrouw me.’
‘Ik vertrouw u.’
‘In dat geval…’ Ik ging zitten. Met mijn gedachten drong ik
diep in de hare door, en ik nam datgene wat ik haar had gevraagd
me te geven. ‘Je bent niet bang voor me, Elisabeta. Je weet
dat ik je nooit kwaad zal doen. Je vertrouwt me volledig.’
‘Ja,’ zei ze zacht. En alle angst en aarzeling verdween uit haar
ogen en haar gedachten.
Ik maakte de sluiting van haar cape open en sloeg de cape terug.
Langzaam haalde ik de veters aan de voorkant van haar jurk
los. Het lijfje zat strak om haar borsten gespannen.