16

Het wordt een levensbehoefte. Ik móét overdag slapen. Zelfs al verzet ik me, dan nog kan ik niet anders.’
Ze keek naar me op. ‘U valt zelfs nu bijna in slaap, nietwaar?
Maar ik wil zo graag weten of ik beter kan worden.’
‘Je kunt beter worden, net als ik. Ik zal je vertellen hoe, mijn
lief. Blijf bij me. Slaap vandaag overdag in mijn armen. Bij het
vallen van de nacht zal ik ontwaken en je al mijn geheimen vertellen.
Geheimen die ik nog nooit met iemand heb gedeeld.’ Op
een veilige afstand van de ingang en het vuur ging ik op de stenen
liggen.
Uit vrije wil kwam ze bij me en nestelde zich in mijn armen.
‘Het onthullen van mijn geheimen kan me alles kosten wat ik
bezit. Zelfs mijn leven. Ik vraag er een hoge prijs voor, Elisabeta.’
‘Ik ben maar arm,’ fluisterde ze. ‘Ik heb een prins niets te bieden.’
‘Je hebt me enorm veel te bieden. In ruil voor mijn geheim
moet je me beloven bij me te blijven. Voor eeuwig.’
‘De prijs voor genezing… is mijn gezelschap?’
‘Niet voor genezing. Voor kennis. Voor de geheimen.’ Mijn
oogleden werden zwaar. Mijn lichaam voelde loom aan.
‘Als je niet wilt genezen'
‘Waarom zou ik dat niet willen?’
Ik sloot mijn ogen. ‘Kortgeleden wilde je niet eens meer leven.’