6

Het moment daarop landden we op een puntige rots in de rivier,
en werd ik door pijn overmand. Het ijzige water sleurde me
mee en vulde mijn neus, mond en longen. Onder mijn huid
voelde ik mijn botten breken.
Toen werd alles donker om me heen. Ik verwelkomde de
duisternis, al wist ik dat het niet de duisternis van de dood was.
Het was slechts een tijdelijk toevluchtsoord. Dezelfde duisternis
die me al mijn hele leven gevangenhield.