Chapter 11

Samen met Bella loop ik door de gang. Ik moet gedwongen met haar omgaan, om haar te steunen of zoiets. Het is echt verschrikkelijk. Bella is echt onuitstaanbaar. 'Niet zo snel lopen!' kreunt ze. Ik zucht. 'Wat nu weer, Bella?' 'Mijn voeten doen pijn.' 'Alweer? Je hebt net 3 meter gelopen. Doe even normaal!' Dan zie ik iets, wat nog erger is. Haar vriendinnen. Ze rennen bijna haar haar toe. 'Oh Bella, gaat het? Jij bent zo egoïstisch, Haley!' Ik rol even met mijn ogen. 'Wat jij wilt. Doei!' Ik loop weg. Wat een hel is dit. Het is niet mijn schuld dat zij zwanger is. Had ze maar moeten opletten. Ik zie Dave staan. Gelukkig! Ik loop snel naar hem toe. 'Hé Dave.' Hij draait zich om. 'Oh, hoi Haley. En, nog steeds opgezadeld met die dromedaris?' Ik zucht, en knik. 'Ja, als ik nog een minuut langer bij haar moet zijn, word ik gek.' 'Kan ik mee inkomen. Maar hoe gaat het nu met jou en Joe?' Ik leun tegen een kluisje aan. 'Hij is ziek vandaag. Hij heeft griep.' 'Nog geen afkickverschijnselen?' zegt Dave lachend. 'Nog niet. Maar het zal niet lang meer duren. Ik probeer zo min mogelijk op mijn telefoon te kijken, omdat ik niks wil versturen. Hij moet goed rusten. Ik houd hem dan alleen wakker.' 'Goed gesproken, Hepburn. Hoelang moet de olifant nog?' 'Nog twee maanden, als het goed is. Hopelijk is eerder, want hier word ik gek van! Ze zit de laatste paar weken alleen maar te zeuren. Ze heeft pijn aan haar rug, aan haar voeten, haar nek, ze krijgt striemen, ze is moe, ze heeft hoofdpijn, ze heeft stemmingswisselingen... Noem maar op. En het leukste is, is dat Cameron nu bijna iedere dag bij ons over de vloer komt.' De bel gaat. Ik heb les. 'Kom, we moeten naar Spaans,' zegt Dave. Ik knik, en loop met hem mee.
Samen met Bella en Dave wacht ik op de bus. Hij zal zo komen. 'Latoya had wel weer een geweldige opmerking in de pauze,' zegt Dave. 'Wat dan?' vraag ik. 'Waar ging het ook alweer over? Oh ja, politiek. "Ik snap niet waarom stemmen voor sommigen zo moeilijk is, je hebt maar twee keuzes." En ze kan zelf niet eens kiezen tussen twee soorten pudding.' Ik grinnik. 'Ja, dat klopt. Latoya is waarschijnlijk ook zwanger. Dat hoorde ik van Roger.' 'Het zijn er de laatste tijd wel veel,' zegt Dave. Ik knik. Naast Latoya en Bella, zijn er nog een paar meisjes zwanger. 'Ik hoop niet dat het een trend wordt,' zeg ik. 'Ja, een paar zwangere meisjes is al erg genoeg. Dadelijk is het een heel leger.' 'Wat weten jullie er nu weer van?!' bijt Bella ons toe. 'Het is niet makkelijk hoor, zwanger zijn. En het kan jou ook overkomen, Haley.' Ik grinnik. 'Nou, nee. Ik denk na voordat ik iets doe, jij niet.' 'Wacht maar. Als het jou overkomt, wil ik je nog wel eens zien.' 'Dat zal niet gebeuren, omdat ik niet zo dom als jou ben!' De bus komt aanrijden. 'Het is erg genoeg dat we samenwonen, maar je kunt me op z'n minst steunen.' 'Waarom? Jij zou dat ook niet bij mij doen! Ik heb het helemaal met haar gehad. 'Het enige waar jij aan denkt, is jezelf! Vind je het gek dat iedereen maar doet alsof ze je aardig vinden?' 'Dat doen ze niet!' 'Nee, daarom heeft driekwart van je zogenaamde vriendengroep je laten zitten.' De deur van de bus gaat open. Ik loop naar binnen, en ga ergens achterin zitten. Dave gaat naast me zitten. Bella gaat alleen zitten, aan het raam. De bus begint weer te rijden. Ik voel tranen opkomen. Het is niet eerlijk. Ik weet al wat er thuis gaat gebeuren. Ik krijg alles over me heen. Ik heb het altijd gedaan. Dat Bella me helemaal gek maakt, dat boeit ze niet. Ik voel de hand van Dave op mijn schouder. 'Het komt wel goed, Hepburn. Ik ben er voor je.' Ik leun tegen hem aan. 'Bedankt, Dave.' Zo blijf ik de rest van de rit zitten.
Ik stap uit de bus. Bella is al doorgelopen. Het kan me niks schelen. Ik zet muziek op, en zet het volume op tien. Ik slenter naar huis toe. Het is koud, maar dat deert me niet. Het begint te regenen, maar ik ga niet sneller lopen. Ik wil niet naar huis, maar veel keus heb ik niet. Ik loop de oprit op. Ik kijk op. Ik zie Violet al kijken vanuit de voorruit. Zodra ze me ziet, draait ze zich om. Waarschijnlijk om pap te halen. Ik pak mijn sleutel, en steek hem in het slot. Ik loop naar binnen, en sluit de deur achter me. Ik zet mijn tas neer, en schop mijn schoenen uit. Ik hang mijn jas op, en haal mijn oortjes uit mijn oor. Ik zet mijn Ipod uit. Ik loop naar de woonkamer. Nou ja, dan maar meteen. Dan is het tenminste voorbij. 'Ik ben thuis.' Ik kijk rond. Ze zitten allemaal in de woonkamer. Nou, daar gaan we dan. 'Haley, ga even zitten,' zegt Violet. Ik leg mijn Ipod op de eettafel, en ga op de zetel zitten. Ik trek mijn benen op. Daar gaan we dan. 'Ik ben teleurgesteld in je,' zegt Violet. 'Waarom?' vraag ik haar. 'Je houding tegenover Bella. Het is erg genoeg dat het nu eenmaal zo is. Maar je steunt haar niet.' Ik zeg niks. Wat zou ik ook moeten zeggen? Het is toch nooit goed. Pap gaat wat rechter zitten. 'Ik snap dat het niet makkelijk voor je is,' zegt hij. 'Oké,' antwoord ik rustig. Het zal wel. 'Waarom ben je nu zo kortaf?' vraagt Violet. 'Ik heb niet veel te zeggen.' 'Ook nog eens brutaal?' 'Als jij het zegt.' 'Haley,' zegt pap. 'We proberen gewoon met je te praten.' Ik zucht. Ik trek dit niet meer. Ik moet het zeggen. 'Dat doen jullie niet! Jullie zeggen me alleen wat ik moet doen, en wat ik niet goed doe, en hoe weinig begrip ik heb! Jullie luisteren niet naar wat ik zelf te zeggen heb! Het is alleen maar "Bella" in dit huis. Als jullie me weg willen hebben, zeg dat dan gewoon!' Ze zijn zo te zien geschrokken van mijn reactie. Dus het is waar. Ik draai me om, en storm naar boven.