Hoofdstuk 33

Breyan en ik pakten gelijktijdig onze zwaarden en keken elkaar aan. 'Succes,' leken onze blikken elkaar te vertellen. Ik hoopte maar dat onze eerste kus ook niet onze laatste zou worden.
Ook de evenkrijgers trokken hun wapens en Leona en Roelof zetten een pijl aan hun bogen. Kasandra daarentegen sloot haar ogen en begon zachtjes woorden te mompelen die ik niet kon verstaan. Ze leek in een soort trance en als ik niet beter wist zou ik denken dat ze gek was.
Het gebrul van de draak was nu oorverdovend en in de paar seconden dat het duurde, wenste ik elke van hen dat het niet hoefde te horen. Ik besefte dat niet alleen het volume was dat ik die wens deed, maar ook het feit dat er iets in dat geluid was dat me doodsbang maakte. Ik mocht er niet aan toegeven.
Maar ik had het ergste nog niet gezien. Ik was bijna vergeten dat draken vuur konden spuwen, maar dat werd me al snel duidelijk. Helderoranje vlammen ontsprongen uit de bek van de draak en ondanks dat het niet op ons was gericht, kon ik de hitte voelen. Dit was alleen nog maar een waarschuwing.
Ondertussen was de draak verder gedaald en Kasandra's woorden werden steeds luider, tot ze de onbegrijpelijke taal bijna uitschreeuwde. Toen merkte ik een verandering op in de draak. Haar machtige vleugels werkten ineens niet meer en ze begon te fladderen als een vogeltje die niet leert vliegen. Dit vogeltje had geen succes en al gauw beseften we dat we moesten rennen voor ons leven, wilden we niet dat dit zware beest op ons landde.
Met een enorme dreun raakte de draak de grond, gelukkig zonder één van ons te raken. Op de grond was het een eerlijkere strijd, maar nog steeds niet gelijk. In stilte bedankte ik Kasandra. Ik had geen fout gemaakt door op haar te vertrouwen.
De draak leek pijn te hebben, maar was er verrassend goed afgekomen. Ik wist dat elk mens allang dood geweest als hij van zo'n hoogte was gevallen. Ik hoorde een zacht gegrom, dat nog angstaanjagender was dan het gebrul. Ik was zo dichtbij.
Intussen waren Breyan en de dapperste elven dichterbij gekomen en probeerden buiten haar gezichtsveld te blijven. Als eerste probeerde Breyan in te hakken op haar onbeschermde buik. Ik durfde hem niet achterna te komen, maar bad tot de elvengodin hem ongedeerd te laten. Zodra het zwaard van de ridder in de buik van de draak verdween, leek het alsof ze al haar kracht terugkreeg. Nog net op tijd kon Breyan zijn zwaard terugtrekken, voordat ze zichzelf oprichtte en met een vuile blik op zich heen keek.
Een grom richting Breyan maakte duidelijk dat ze wist wie verantwoordelijk was voor het bloed dat nu uit haar buik stroomde. Het leek een ernstige verwonding, maar het was bij lange na niet genoeg om het beest te vellen. Er zou veel meer voor nodig zijn. Breyan rende weg in zigzagbeweging en ontweek zo een stroom van vuur. Op de achtergrond zag ik Leona haar boog spannen en besefte wat ze wilde doen. Ik schudde heel hard 'nee', maar ze zag me niet of wilde me niet zien.
'Leona, nee!,' schreeuwde ik terwijl de pijl afketste op de drakenschubben. Veel te laat dus.
De draak was blijkbaar pisnijdig over Breyan en de wond en toen ze de pijl voelde afketsen, had ze een nieuw slachtoffer. Leona.
Verstijfd van schrik bleef Leona staan terwijl de ze haar donkere ogen op haar richtte.
'Ren!'
Maar ze hoorde me niet.
'Ren!,' klonk het uit alle hoeken. Maar ze rende niet.
En net op het moment dat ze klaar stond om haar te verscheuren, was Roelof daar. Hij duwde zijn zus weg en de draak hapte naar de man. Ik hoorde een laatste schreeuw, doordrenkt van pijn en toen was het over. De draak had Roelof gedood.