Exo 18.

“Wat?” Mel kijkt Tim geschrokken aan. “Waarom?”
“Weet ik ook niet.” Hij haalt zijn schouders op en kijkt naar de deur waar Paula net doorheen ging.
Mel kijkt Tim nog even aan, maar draait zich dan om en loopt richting het terras, om te kijken of ze daar iets kan doen.
“Ah, Mellanie!” hoort ze plots.
Ze draait zich om en kijkt recht in het gezicht van Freddy. “Ja?”
“Kan jij even iedereen verzamelen in de koffieshop?”
“Nu?”
Hij knikt. “Nu.”
“Oke dan.”
Ze loopt naar de koffieshop, maar als ze ziet dat daar niemand meer is loopt ze door naar de receptie.
“Ah, Paula.. We moeten allemaal naar de koffieshop komen.. Nu.”
“Oh. Oke.” Paula zet haar glas cola terug naast de laptop en loopt naar de koffieshop, terwijl Mellanie de rest gaat zoeken.
Met een zucht zakt Paula neer aan een tafeltje. Ongeduldig tikt ze met haar vingers op tafel, terwijl ze wat afwezig voor zich uit staart.
“Paula.. Paula!”
Paula schrikt op en kijkt Os aan. “Huh.. Wat?”
Hij komt bij haar aan tafel zitten en kijkt haar even grondig aan. “Gaat alles wel goed met je?”
“Ja, natuurlijk..” ze wendt haar blik af en kijkt naar haar handen die gevouwen op tafel liggen.
“Zeker?”
Ze knikt. “En met jou?”
“Eh.. Ja. Waarom vraag je dat?”
Paula merkt dat hij een beetje zenuwachtig wordt en vraagt zich af of het iets met Mel te maken heeft.. Vast wel. “Gewoon.. Ik vroeg me dat af. Jij en Mel deden deze ochtend zo kattig.”
“Oh, dat.”
“Wat is er aan de hand?” vraagt Paula lief.
Os zucht. “Veel.. Denk ik.”
“Wat dan?”
“Waait wel over..” zegt hij na een korte stilte.
Net als Paula wil aandringen komt Didi binnen, op de voet gevolgd door Tim en Freddy.
“Waar zijn Mellanie en Femke?” vraagt Freddy dan.
“Weet ik niet.” Zegt Os onverschillig.
Dan komt Mellanie buiten adem binnen. “Sorry, Freddy.. Ik kan Femke nergens vinden.”
“Dat is normaal.” Zegt Didi dan snel. “Femke is even.. bezig met iets.” Hij kijkt veelbetekenend naar Freddy en dan even kort naar Paula, die haar blik snel afwendt.
“Oke.” Zegt Freddy, die het blijkbaar begrepen heeft.
Mellanie fronst even, maar gaat dan naast Paula aan tafel zitten.
“Goed..” begint Freddy. “Ik heb begrepen dat jullie morgen willen gaan paintballen?”
“Eh.. Ja.” Zegt Tim. “We hadden dat eigenlijk al afgesproken.”
“Oh?” Freddy kijkt afwachtend de groep rond. “En dat wordt niet eerst met mij besproken?”
“Sorry, Freddy, maar-”
“Nee. Geen ge-maar.” Zegt Freddy streng. “Jullie gaan morgen niet paintballen.”
“Wat?” klinkt het in koor.
“Jullie hebben me goed gehoord.”
Os springt van haar stoel. “Dat kan je niet maken! We hebben al super hard gewerkt en we verdienen echt wel eens een dagje vrijaf.”
“En dat krijgen jullie ook.. Maar niet morgen. Het is veel te druk nu.”
Het hele team begrijpt nu maar al te goed dat hij het echt meent. Geen paintballen morgen.
“Nou, Os, dan hoef je in elk geval niet bang te zijn dat ik je afmaak.” Zegt Mellanie spottend voor ze weer naar haar plekje achter de bar loopt.
Os kijkt haar met een frons na en zucht dan even. Als iedereen op staat om verder te gaan met hun werk, houdt hij Paula even tegen. Hij wacht even tot iedereen weg is en kijkt haar dan aan.
“Eh..”
“Ja?” glimlacht ze.
“Ik.. Eh.. Laat maar.” Hij glimlacht verontschuldigend, waarna hij gewoon naar buiten loopt. Hij kon toch moeilijk vragen of Mellanie soms iets over hem zegt, of zo? Zeker niet omdat ze in dezelfde ruimte stond. Verward kijkt hij even om, voor hij op een stoel neer zakt en zijn handen in zijn hoofd laat vallen.

Femke loopt ijsberend door de bungalow. Waar blijft Robin? Ze had toch goed geluisterd naar Didi? Robin zou vandaag komen. Ja, dat was ze zeker. Maar waar bleef ze dan? Bij het minste geluid dat zich rondom de bungalow bevond spitste Femke haar oren. Teleurgesteld en ongeduldig zakt ze neer op de bank. Dit kon nog wel even duren. Hopelijk was ze niet te hard nodig bij de animatie, ookal was ze er wel zeker van dat Didi het uitstekend zou doen. Ze hoopt maar dat Robin er snel is, want ze wil naar Stef toe. Nu. Hopelijk kan Robin hem helpen. Een glimlach verschijnt op Femke’s gezicht als ze terugdenkt aan de voorbije twee jaar en hoe Stef alles voor haar is gaan betekenen. Ze is zo blij dat ze hem leren kennen heeft en ze zou niet weten wat ze moet doen als hij.. Nee, Fem, niet aan denken. Met een zucht staat ze weer op.
“Kom op, Robin.” Ze loopt naar de voordeur en doet die even open, om buiten te kijken, maar sluit daarna weer teleurgesteld de deur. “Haast je.”