Chapter seventen

De hele les kon ik maar niet wegkijken van zijn gezicht. Dit kon ik nu maar beter voor mezelf houden, anders zou Joel echt boos op me gaan worden, ook al kan ik er niks aan doen. Als de bel gaat kijk ik eindelijk weer weg van zijn gezicht. 'Kom je mee naar de aula?,' vraagt hij me als we samen door de gangen lopen. 'Sorry, ik heb al met een vriend afgesproken om hem te helpen met zijn... euh... aardrijkskunde,' verzin ik gauw. 'Ooh, jammer... dan zien ik je zo wel weer in de les,' zegt hij en gaat opweg naar de aula. Ik loop de gangen door opzoek naar de plek waar joel en ik hadden afgesproken als ik hem ineens op de grond zie zitten bij en rij kluisjes. Ik ren naar hem toe en hurk voor hem neer. 'Joel wat is er?' Hij kijkt omhoog en ik zie de tranen in zijn ogen. 'Ga maar naar Hunter toe. Hij is zoveel beter dan mij,' zegt hij. Hij gaat omhoog en loopt weg. 'Dat is niet waar,' roep ik hem na waardoor hij zich omdraait. Ik merk dat zijn ogen groot worden en hij rent gelijk weer de gang uit. 'Wat was...' 'Hey babe,' hoor ik ineens een stem in mijn oor fluisteren. Ik verstijf helemaal terwijl ik de stem probeer te herkennen. Ik herken hem jammer genoeg wel. Het is de stem van Rick. 'Eigenlijk wil ik best nog wel een kusje van je.' Ik draai me nu toch maar om en kijk hem aan. 'Dat krijg je niet,' zeg ik boos tegen hem. 'En wie gaat je daarbij helpen?,' vraagt hij me lachend. 'Die nicht wil je nu echt niet meer helpen hoor, en na de laatste keer dat we je bij Hunter weghaalden zal hij je vast ook wel niet willen helpen.' Ik kijk hem boos aan. 'Wat heb je met Joel gedaan?' 'Oh niks hoor, we hebben hem alleen even gezegd dat hij uit je beurt moet blijven, anders zorgen wij daar wel voor.' 'Wat,' zeg ik bijna door heel de gang heen. 'Niet zo hard,' zegt Rick terwijl hij mijn arm vast pakt. 'Laat me los,' zeg ik kil tegen hem. 'Leuk jurkje trouwens. Heb je die voor iets speciaals aangetrokken?' Ik kijk hem met grote ogen aan. 'Voor de schoolfoto,' zeg ik dan zacht. 'Dat is waar ook, dan zie ik je straks nog wel babe,' zegt hij terwijl hij dat laatste in mijn oor fluistert. Hij geeft me nog gauw een kusje op mijn wang en laat mij dan los. Hij loopt weg en laat mij in de gang achter. Ik laat me tegen de muur naar beneden zakken en zak huilend neer op de grond.

'Caitlin,' hoor ik ergens ver vandaan. 'Caitlin, gaat alles wel goed,' zegt de stem weer. Ik kijk op en zie dat de docent Engels me vragend aan kijkt. Ik knik en ga weer omhoog. Hunter kijkt me naast me vragend aan. 'Moet ik je anders even naar de verpleegster brengen?,' vraagt hij zacht aan me. ik schud mijn hoofd en kijk hem aan. Hij had me net gevonden in de gang en verloor mij daarom even niet meer uit het oog. 'Hoeft niet hoor, ik red het wel,' zeg ik met een halve glimlach tegen hem. Als de bel gaat pak ik mijn spullen in en loop naar de deur toe. 'Caitlin, mag ik je nog even spreken,' zegt de docent net voordat ik de deur uit loop. Ik loop terug naar haar en kijk haar aan. 'Tuurlijk mevrouw Jones.' Ze pakt een blaadje erbij en geeft het aan me. Het is mijn verhaal wat we ooit moesten maken. Het ging over Domino en wat ik daar tot nu toe allemaal beleefd heb. 'Is er iets mis mee?,' vraag ik haar twijfelend. 'Nee nee, juist niet Caitlin. Maar ik wou je wat vragen.' Ik kijk haar een beetje bang aan. 'Ik help vaak mee in het bejaardentehuis, en daar een vrouw die het heel vaak over een wereld heeft zoals jij het in je verhaal beschreven hebt.' Gelijk denk ik weer aan Maria. Zou zij het kunnen zijn? 'Zou jij morgen met me mee willen naar haar toe. Misschien als ze jouw verhaal leest dat ze er dan ooit over ophoud of misschien kan jij haar helpen?,' vraagt ze uiteindelijk. 'Ik zou dolgraag een keer meegaan,' zeg ik waarna ze knikt en ik naar mijn volgende les mag gaan. Misschien kom ik dan toch ooit nog te weten wij Maria is.