Hans, gebroken voorbij het punt dat hij zelf wist dat het kon!

Als het al niet erg genoeg was allemaal , het was mijn leven, alles kon nog minstens 100 keer erger dus. En dat werd het dus natuurlijk ook. Ik weet niet meer goed hoe het kwam maar op een dag kwam ik aan school aan en iedereen van mijn klas wist het. Ze wisten dat ik verliefd was. En dat klinkt niet direct zo erg. Maar het zit zo , ik zat op een quasi volledige jongensschool. Een jongensschool erger dan de meeste jongensscholen. Bij ons aan school was het praktisch normaal dat iedereen een stoere man was. Iedereen had wel eens een lief gehad. Iedereen was anders als ….mij!

Als we turnen hadden werd ik altijd uitgelachen omdat ik er niet sterk uitzag , ik het lichaam van een meisje had. Ik had zogezegd dunne armpjes ,dunner dan een meisje, geen buikspieren en de benen van een dik meisje. Wat niet volledig gelogen is , ik zag er toen ook niet echt sterk uit en ik voelde me daar ook al slecht om. Maar dat moesten ze me niet elke dag aan herinneren. Ze plaagde mij , ik durf niet pesten zeggen maar dat was het, ze zeiden dat ik nooit een lief zou krijgen. Ik was niet mooi genoeg , niemand zou op iemand als mij vallen. Anneke zou mij uitlachen zeiden ze… . Ik zou eeuwig alleen blijven, sterven met mijn niet aan te zien uiterlijk. Ik zou meisjes schrik aanjagen als ze me zagen….

Dat was pijnlijk, helemaal omdat ik toen al tegen Anneke had verteld dat ik gevoelens voor haar had en ze me had afgewezen. Ik geloofde alles wat ze me zeiden, wat niet echt hielp tegen het plagen. De jongen genoemd Hans werd langzaam maar zeker gebroken voorbij een punt dat hij zelf kon geloven en dat allemaal terwijl hij alleen maar meer en meer verliefd begon te worden wat toen voor hem al geen meisje meer was maar een ware engel.