OP one shot

Niemand leek te reageren toen het op Teletekst verscheen. Iedereen keek geschokt naar de Televisie. Dit kon niet waar zijn, toch?
De eerste die reageerde was Neomi, tranen stroomden als kleine watervallen over haar wangen terwijl zachte snikken uit haar mond klonken.
“Dat kan niet!” gilde Demi geschokt.
Met grote ogen keek ik naar mijn handen.. hij kon toch niet dood zijn? Dit moest iemand anders zijn! Dat kon gewoon niet anders.
“Nee.. Nee, laten we hem bellen! Dit is vast toeval.. diegene heeft vast dezelfde naam als hem..” piepte ik angstig. Ik pakte mijn mobiel uit mijn broekzak en typte zijn nummer in.
Twijfelend hield ik mijn duim boven het groene hoorntje, moest ik dit wel doen..? Uiteindelijk drukte ik met mijn duim op het hoorntje om te bellen. De telefoon ging drie keer over voor er werd op genomen, eerst ging er een gevoel van vreugde door mij heen. Maar toen ik de snikkende stem van zijn moeder hoorde rolden de tranen ook over mijn wangen:
“Denise..? Hij kan niet op nemen.. David is er niet meer bij..” klonk er schor door de telefoon.
“Nee.. Nee dat kan niet!” gilde ik verwoed “Ik wil hem zien!” riep ik vervolgens.
“Het spijt me Denise.. ik moet nu op hangen.. Het spijt me heel erg, doei Denise” klonk er weer door de telefoon. Ik drukte op het rode hoorntje om af te leggen en luide snikken rolden over mijn lippen. Boos gooide ik mijn mobiel naar de muur, waar het uit een klapte in drie delen. Het kon me nu niets schelen, David was dood! Mijn vriendje, de jongen waar ik zo enorm veel van hield was gewoon overleden..
Ik keek nog een keer naar de televisie. Daar stond het..

Achttien jarige jongen gisteravond omgekomen bij een auto ongeluk. Hij reed in een zwarte VW, een vrachtwagen reed hem van de weg. De ambulance kwam te laat ter plaatsen.
De jongen is overleden aan een hoofdwond. Door ernstige bloedingen heeft hij het niet meer kunnen redden.
David Reemsen, achttien jaar. Omgekomen op twaalf oktober 2010.
Broer, zoon en vriend.

Ik geloofde er niets van. Het kon echt niet waar zijn.. Zuchtend stond ik op en liep naar de gang.
“De, wat ga je doen?” vroeg Neomi me snikkend. Ze haalde de zwarte vegen mascara van haar wangen en keek me vragend aan.
“Ik ga naar hem toe.. ik wil hem zien” zei ik schor.
“Maar..-“
“Nee, Demi! Ik wil hem zien. Ik wil hem nog zien voor hij in zo’n verdomde kist beland!” gilde ik terwijl ik mijn jas aan deed.
Mijn fiets haalde ik uit de schuur en zo snel ik kon ging ik naar het huis van David. Voor ik me kon bedenken dat ik hem eigenlijk niet wíl zien sta ik voor de deur en zonder twijfel druk ik op de bel. Langzaam gaat de deur open..
“Denise, wat leuk dat je er bent..” was het eerste wat Melody, het zestienjarige zusje van David, zei.
“Ik wil hem zien” zei ik snikkend tegen haar. We waren altijd al erg goede vriendinnen geweest sinds David en ik samen waren.. ze vond ons altijd zo’n geweldig stel..
“Oké, kom maar binnen” zei ze met een waterig glimlachje. Ze nam me mee naar de woonkamer. Daar lag hij in een zwarte kist.. Hij was altijd al voorbereid op dit soort momenten, hij had zijn testament al op zijn vijftiende geschreven..
Altijd als het onderwerp ‘dood’ tevoorschijn kwam begon hij over hoe geweldig zijn begrafenis moest worden, hij wilde nooit dat mensen huilden omdat hij weg was. Hij wilde dat we lachten en feest vierden omdat we hem gekend hadden. Hij wilde niet dat mensen verdrietig zouden zijn. Hij was altijd al de jongen die altijd iedereen op vrolijkte, op wat voor reden dan ook.
“Hij is echt dood” snik ik zacht. Maakt hij niet gewoon een grapje? Als ik zijn borstkas aan raak voel ik gewoon zijn hart nog kloppen, zeker weten. Dat moet wel!
Twijfelend plaatste ik mijn hand op zijn borstkas. Niks.. Ik keek naar zijn bleke gezicht die altijd getint was van de zon en de vrolijke glimlach rond zijn lippen leek ook verdwenen te zijn.
“David..” piepte ik zacht “Waarom nou jij?” vroeg ik hem dan snikkend.
“Maandag is de begrafenis..” Melody kwam naast me staan “Ik ga hem echt missen” vervolgde ze met een waterig glimlachje.
Ik knikte instemmend “Ik ook Mel, Ik ga hem ook zo enorm missen..” zei ik zacht terwijl ik de hartjes ketting, die om mijn nek zat, vast hield. Zijn naam stond er in sierlijke letters op gegraveerd. Hij had er ook één, maar dan met mijn naam.. Ik deed zijn shirt een beetje aan de kant en zag dat hij mijn ketting nog om had. Hij was gekleed in een zwarte blazer met een wit T-shirt eronder. Iets wat hij eigenlijk altijd aan had, dat was gewoon zijn stijl.
“Ik hoop nog steeds dat hij zijn ogen zal open doen en ons allemaal vrolijk begroet en dat hij gewoon al die tijd heeft liggen slapen” zei ik met een diepe zucht.
Melody knikte instemmend “Wij allemaal Denise” zei ze zacht “Wij allemaal..”
“Ik hoop dat hij gelukkig is daarboven” zei ik dan zacht met een waterig glimlachje.
Ik kon het gewoon nog altijd niet bevatten dat hij dood was nu.. dat hij er niet meer zou zijn, dat hij ons niet meer aan het lachen zou maken..
“Vaarwel, David..” was mijn laatste afscheid naar David. Ik hield van hem, en dat zou ik altijd blijven doen. Tot de dood ons scheid, zeiden ze altijd, maar zelfs na de dood zou onze liefde bestaan..
De opgedroogde strepen op mijn wangen die ooit eens tranen waren veegde ik weg. David zou niet willen dat ik huilde. Ik liep terug naar de deur en fietste weer naar huis..

Drie paar ogen staarden me afwachtend aan..
“Het is waar.. David is er niet meer” vertelde ik ze zacht. Tranen schoten in ieders ogen.
“Niet huilen, alsjeblieft.. dat zou hij niet gewild hebben” zei ik meteen terwijl ik mijn eigen tranen met geweld probeerde tegen te houden.