Chapter 26~~ Detention

Die avond gaan George en ik richting het lokaal van Umbridge, voor ons avondje nablijven.
George en ik zijn redelijk melig. We zijn in zo'n bui dat alles grappig is.Dus al lachend en struikelend komen we aan bij haar lokaal. Ik ben meerdere malen over de traptreden gestruikeld, George met me mee trekkend. Ik heb momenteel een hele boel schaafplekken van de ruwe stenen en ik zal morgen wel onder de blauwe plekken zitten, zoals gewoonlijk eigenlijk. Al dubbel van de slappe lach, struikelen we het lokaal binnen, waarna we op de grond vallen. We vallen echter aardig zacht, alsof er een pluizig tapijt onder ons ligt.
'Wat voor de,' mompel ik als mijn vingers inderdaad een pluizig tapijt voelen. Ik vermoed dat hij roze is. George trekt me overeind, maar hij is aardig stil voor zijn doen. Ik por hem even in zijn zij.
'Holy shit,' vloekt hij dan zachtjes. 'Het is nog erger dan dat Harry beschreven had.'
Alleen bij het voorstellen alleen al gaat er een rilling over mijn rug, maar ik moet moeite doen niet vol in lachen uit te barsten. Ik wil net mijn mond optrekken om er wat van te zeggen, als ik het bekende "Humhummetje" hoor, waarna ik een diepe zucht over mijn lippen laat rollen
'Humhum, juffrouw Adams, Mister Weasley, als jullie plaats willen nemen. Jullie gaan straf regels schrijven.'
Braaf doen we wat ze zegt en mijn handen gaan al op zoek naar mijn veer, een potje inkt en perkament.
'U hebt geen veer nodig,' zegt ze en ik vermoed dat George net zoals mij al opzoek was gegaan naar zijn veer.
Mijn handen voelen over het tafelblad en ik voel een stuk perkament, waarvan het me niet zou verbazen dat het roze zou zijn. Een veer wordt in mijn handen geduwd, maar het voelt niet zoals mijn eigen veer. Ik weet niet wat ik er mee moest, mijn hoofd lijkt niet te weten, hoe het woorden moet vormen.
'Professor,' zeg ik. 'Mag ik u er op wijzen, dat het voor mij onmogelijk is om met een andere veer te schrijven?' Ik besluit om me beleefd te houden, maar leg te veer toch wel enigszins behoedzaam terug op het tafelblad. De veer geeft me een naar gevoel en ik vertrouw het niet. Ik vraag me af of George het ook merkt, of hij kan voelen dat er iets goed mis is momenteel. Maar misschien is het wel mijn blindheid. Ik voel me niet verbonden met deze veer, het geeft me niet het warme tintelende gevoel in mijn vingers, alsof het naar me luistert. Hij voelt koud, alsof er iets verkeerds gebeurt als ik hem zou gebruiken. Wel, waarschijnlijk kom ik daar straks achter. Helaas, ik denk dat ik het eigenlijk helemaal niet wil weten.
'Maar natuurlijk,' zegt ze dan zoetjes, al weet ik dat ze gefrustreerd moet zijn. 'Hoe kan ik dat nu vergeten, gebruikt u dan nu maar uw eigen veer.'
Ze zegt het alsof ze verwachten dat ik nog terug zal komen na deze avond, ik vermoed dat dat nog wel eens waar zou kunnen zijn. Ik haal mijn stok uit mijn kous, pak mijn tas en richt hem in de opening. 'Accio veer en inkt,' mompel ik, waarna ik ze aan hoor komen suizen en ik ze, redelijk dan, behendig opvang. Met een klap zet ik het potje inkt op tafel en ik voel de vertrouwde tinteling door mijn vingers heen trekken, alsof de veer mij te behoord.
'Wat moeten we schrijven?' Vraag ik dan.
'Ik mag de les niet verstoren,' antwoord ze zoetjes.
Wauw, wat een cliché.