Hundred and Ten

*Zoey Miller

De volgende dag liep ik door het huis te marcheren met afschuwelijke zenuwen. Mentaal bereidde ik me voor op wat er ging komen, want het zou allesbehalve makkelijk zijn. Ik mocht dan ontzettend kwaad op Trevor zijn, hij mocht dan een ellendig karakter hebben en me bedrogen hebben, hij was wel de jongen waar ik ooit zoveel om had gegeven. Ik was ooit verliefd op hem. In mijn hoofd herbeleefde ik de gebeurtenissen van iets meer dan een half jaar geleden. We waren een hele tijd stiekem verliefd. Al mijn vriendinnen wisten het, al zijn vrienden wisten het, maar we waren allebei te koppig om het ook toe te geven. Ik was ook bang om afgewezen te worden, hij had altijd een zwerm meisjes om hem heen staan. Toen ik eindelijk de moed verzameld had om hem uit te vragen en hij ook nog eens ja zei kon ik mijn geluk niet op. Hij leek toen zo perfect. Als ik mijn best had gedaan had ik waarschijnlijk nog geen enkel gebrek van hem kunnen opnoemen. Liefde maakt blind.
Nu was het zo raar om te beseffen dat ik Harry toen enkel maar kende van de verhalen die Liam vertelde over de band.
Als iemand toen naar me toe was gekomen en had gezegd: "Binnen 6 maanden zul je hopeloos verliefd worden op een wereldster en je maagdelijkheid helemaal vrijwillig aan hem verliezen terwijl je eigenlijk nog samen bent met Trevor, maar het geeft niet want hij bedriegt jou ook met een meisje genaamd Candy." Ik had de persoon die me dit vertelde waarschijnlijk uitgelachen in zijn gezicht. "Ik? Met een beroemdheid? Yeah, right. En ik zou nooit mijn vriendje bedriegen en hij mij nooit. We zijn voor elkaar gemaakt." Het was grappig hoe anders de dingen konden uitlopen dan je ze had gepland. Hoe dan ook, ik was op dit moment erg gestresseerd.
Om te voorkomen dat mijn ex hier langer zou blijven dan nodig had ik zijn koffer al gepakt, zodat hij hem gewoon kon meenemen en wegwezen. Ik ijsbeerde heen en weer.
'Zoey, rustig. We zijn hier nu allemaal. Hij moet niets proberen.' probeerde Louis me te bedaren. Ik glimlachte zwakjes naar hem maar dat was niet mijn enige zorg.
Wat als Trevor me met zijn scherpe tong kon ompraten en ik besefte dat ik nog steeds gevoelens voor dat rotjong had? Hij was altijd goed geweest met zijn woorden. Hij kon me helemaal laten smelten in zijn armen als hij zijn best deed, wat hij uiteraard altijd deed.
Plotseling hoorde ik de bel gaan. Ik slikte en zag hoe Harry me bemoedigend aankeek. Vluchtig griste ik de koffer en liep naar de voordeur. Ik sprak mezelf nog 5 seconden moed in en opende hem, om in de deuropening Trevor te zien staan, die me charmant glimlachend aankeek.