00.

Harry Styles.


De regen drupte zachtjes tegen de ruit. Het appartementencomplex kwam steeds meer in zicht. Even dacht ik terug aan vanmorgen.
Aan hoe mijn ouders me al huilend hadden uitgezwaait, en zelf had ik het ook niet droog gehuiden. Ik schudde de gedachten weg, en keek op toen de taxi voor een groot gebouw parkeerde.
'Uw bestemming meneer.' Ik betaalde de man, inclusief fooi, en stapte het terrein op. Even kijken, wat was het ookalweer?
Eerste trap rechts, dan rechtdoor en dan de vierde deur van links, nummer 1.03. Moet lukken. Ik liep door de grote draaideur naar binnen, en volgde de aangegeven weg. Eenmaal bij nummer 1.03 aangekomen, haalde ik de sleutel uit mijn broekzak en maakte de deur open.
'Hallo?' ik knipte het licht aan, en liep wat verder naar binnen. 'Is daar iemand?' Geen reactie. Ik liep richting een deur, en maakte hem open.
Een cremekleurige muur, opgemaakt bed, lege kast.. Lege kamer dus. Ik plofte mijn koffer ergens in een hoekje, en liep terug naar de woonkamer, waar ik op de bank neerplofte. Verveeld zapte ik wat rond, tot ik een sleutel in het slot hoorde.
'Hallo?' een vrijwel onbekende stem galmde door de kleine woning.
'Hierzo!' riep ik, terwijl ik me zo ver mogelijk omdraaide. Een jongen van rond de 20, met bruin haar en de allermooiste blauwe ogen die ik ooit had gezien, kwam de kamer binnenlopen.
'Louis.' de jongen, Louis dus, stak vriendelijk zijn hand naar me uit. Ik pakte de hand aan.
'Harry, aangenaam.' Louis glimlachte, en zakte neer, op de stoel tegenover me. 'Ben je hier al lang?'
Ik schudde mijn hoofd, ondanks het feit, dat ik hier al een half uur zat. 'Laten we een spel doen..' stelde ik aarzelend voor.
'Spelletje, ja!' kirde de bruinharige jongen enthousiast.
'We doen dat je omstebeurt een vraag mag stellen, goed?' met een big smile knikte hij.

Een tijdje later zaten we naast elkaar op de bank. Ik wist nu al een heel stuk meer over hem, en hij over mij.
'Ik heb honger, zullen we wat bestellen?' vroeg ik, terwijl ik wat aan mijn haar prutste.
'Pizza, pizza!' kirde hij. Lachend knikte ik als teken dat het oké was.
Toen ik uitgelachen was gooide ik mijn mobiel naar hem toe. Hij verdween naar de hal, en na een paar minutjes kwam hij weer.
'Geregeld!' riep hij blij. ik glimlachde. Als het zo doorging, kwam ik deze studie tijd wel door.
Makkelijk.