Hoofdstuk 2 : The day after

Iedereen rent naar buiten.
Rose heeft een raar gevoel.
Ze had nog nooit gezoend, en ook nog nooit verkering met iemand gehad, nouwja, misschien heel vroeger, toen ze nog klein was.
Maar toch vond ze het best fijn.
Rose loopt ook naar buiten.
De hele bende jongens staat buiten.
Rose zoekt Ramona, maar ze kan haar nergens vinden!
Ze maakt zich zorgen.
De vuurpijlen maken een hard geluid.
Aan de overkant van de straat is niemand thuis, en het is er donker.
Ook de lantaarnpalen zijn uitgegaan.
Rose voelt zich ongemakkelijk, tussen de jongens.
Voor de zekerheid loopt ze even naar binnen om te kijken waar Ramona is.
Wanneer ze binnen is, hoort ze een brakend geluid.
Rose loopt naar de gang toe, waar de toiletdeur open staat.
Daar staat Ramona.
Rose loopt wat dichterbij en tikt Ramona op de rug.
Ramona draait zich om.
Haar truitje zit helemaal onder met braaksel en er hangt allemaal slijm aan haar kin.
“Ra, wat ben je aan het doen?”, vraagt Rose die nogal bezorgd over Ramona is.
“Niks, laat me nu maar met rust”, zegt Ramona terug, en gaat weer boven de toiletpot hangen.
Rose ziet dat Ramona een vinger in de keel steekt en braakt weer.
Rose loopt snel de gang uit en kijkt beteuterd.
“Zo gek heb ik haar nog nooit zien doen”, denkt ze.
Rose wil naar haar mobiel grijpen, maar dan ligt er een briefje.
“Voeg me snel toe, anders zal ik je wat aandoen, 06-01010101.”.
Rose merkt dat ze achtervolgd wordt.
Ze voelt nog eens in haar zak, en het blijkt dat ze geen mobiel bij heeft!
“Ohnee, die ligt nog op mijn bureau!”, denkt ze paniekerig.
Ze loopt naar buiten en graait tussendoor in haar zak naar haar fietsensleutel.
Ze wilt net de sleutel in het slot steken als er iemand aan haar rug zit.
“Ik dacht het toch niet, kijk eerst naar dat mooie vuurwerk”, zegt Ramona, die er bij staat als clown.
Ze heeft een paarse broek aangetrokken met een geel truitje.
En ze draagt ook nog een groene bivakmuts!!
eigenlijk moet Rose lachen, maar ze kan zich inhouden.
Rose sluit haar fiets weer af en laat haar sleutel in haar zak glijden.
“Zal mam niet bezorgd zijn?”, denkt Rose.
Maar ze trekt zich er niets van aan en loopt met Ramona mee.
Ze wordt door een aantal jongens achtervolgd.
Ze voelt zich niet op haar gemak.
Rose kijkt bang naar achteren en begint te bibberen.
‘Wat zal mam nu denken?’, denkt ze in zichzelf.





Eenmaal binnen loopt ze naar de gang en gaat op de stoel zitten, waar ze een halfuurtje geleden ook op zat.
Ze voelt in haar broekzak en haalt het briefje eruit en leest hem nog een keer door.
Ze wordt bang, ‘anders zal ik je wat aandoen’.
Wat zal er gebeuren?
Er rolt een traan over haar wang.
Snikkend zakt Rose in elkaar.
Ineens vliegen de beelden weer door haar hoofd.
Ze ziet het feest weer voor zich.
De DJ maalt weer door haar kop: “Yo Ro, kom je ook lekker dansen?”.
Op dat moment vliegen er heel veel zinnen voorbij.
“Ro, we waren al bezorgd om je!”.
“Oké mensen, we beginnen vanavond met bingo!”.
“Kom op Ro, niet huilen”.
“Oh nee, nu is mijn mascara ook al uitgelopen”.
De deur wordt opengeslagen, maar Rose merkt niks.
Stiekem sluipt iemand naar haar toe.
“Voeg me snel toe, anders zal ik je wat aandoen, 06-01010101.”
Rose schrikt, er wordt over haar rug geaaid.
Verschrikt kijkt Rose omhoog.
De DJ hangt met zijn gezicht boven de hare.
‘Uhm, hoi?’, zegt Rose.
‘Stoor ik?’, vraagt de DJ.
‘Nee, hoezo dat?’, antwoordt Rose.
‘Ik dacht dat je aan het huilen was’.
‘Ja, uhm, nee.. ik kan me niks meer herinneren’.
‘Het is ook laat hè meis’, zegt de DJ en aait haar over haar haren.
Rose knikt.
‘Ik ben trouwens Victor’, zegt de DJ.
‘Mooie naam’, zegt Rose.
‘Dankje!’, antwoordt hij, ‘Hoe heet jij eigenlijk?’.
‘Ik?’, vraagt Rose.
‘Ja, jij!’.
‘Ik heet Rose’, antwoordt ze verlegen.
Victor kijkt haar verrast aan.
‘Wow, ik vind die naam echt mooi, vooral omdat het een Engelse naam is’, zegt hij.
Rose glimlacht en staart verlegen naar onderen.
Een tijdje is het stil.
Ineens begint Victor weer te praten, waardoor Rose opschrikt.
‘En, ga je nog iets leuks doen morgen?’, vraagt hij.
‘Niet echt, ik weet het nog niet’, antwoordt Rose.
‘Weet je, ik dacht, misschien zouden we kunnen afspreken, dan kan ik je mijn nieuwste CD laten horen’, zegt hij enthousiast.
‘Mij best’, zegt Rose, ‘Maar ik weet niet waar je woont’.
‘Wacht, ik geef je mijn nummer, msn en mijn adres!’, zegt hij.
Victor schrijft zijn gegevens op en geeft het aan Rose.
‘Dankje’, zegt Rose.
Rose bekijkt de gegevens.
‘Huh, dit is het zelfde telefoonnummer en hetzelfde adres dan dat van Ramona?’, vraagt ze verbaast.
‘Ja, ik ben haar broer’, zegt hij glimlachend.
Victor trekt Rose aan haar arm omhoog en zegt: ‘Kom Ro, we gaan dansen!’
Rose en Victor lopen terug naar de woonkamer en gaan midden op de dansvloer staan.
Ramona staat met Frenky te dansen, ze gaan er helemaal op los.
Ramona kijkt even haar kant op en geeft Rose een knipoog.
Rose lacht terug en draait zich naar Victor.
‘Wacht even’, zegt hij en loopt naar de draaitafel.
Rose kijkt hem na.
Hij tikt met zijn hand op de microfoon tot hij het doet.
Dan begint hij te schreeuwen: ‘Mensen, goed begin van het jaar 2010, ik wil nu even een nummer opzetten speciaal voor Rose : ‘Heaven’ van Do!’.
Hij zet het nummer op en loopt naar Rose toe.
Rose buigt richting Victor’s oor en fluistert : ‘Hoe wist je dat dit mijn lievelingsnummer is?’.
‘Tsja, dat zou je wel willen weten, hè!’, zegt Victor lachend.
Rose wilt het presé weten : ‘Zeg nu!’.
Victor lacht en fluistert in haar oor : ‘Van Ramona!’, en hij lacht.
Rose kijkt naar Ramona die naar haar zwaait.
Victor legt zijn handen op haar schouder.
Rose voelt zich opgewonden en doet hetzelfde bij hem.
Rose voelt zich op haar gemak bij Victor.
Rose kijkt Victor aan en glimlacht.
‘Is er iets?’, vraagt Victor.
Rose knikt nee en kijkt snel naar Ramona.
Frenky en Ramona zijn aan het zoenen.
Het kon ook niet anders!
Er wordt nog veel gedanst en gedronken.
Nadat een nummer afgelopen is stapt Ramona het verhoginkje op en pakt de microfoon.
‘Jongens en meiden, even jullie aandacht’, roept ze.
Iedereen is stil.
‘Meisje, trouwens’, zegt ze en wijst naar Rose.
‘Uhum, mensen, het feestje is afgelopen, het is al veel te laat’.
Ze hoor van verschillende kanten ‘Boe’ geroep.
Van de ene kant is Rose best blij.
Zo snel mogelijk loopt Rose naar buiten en maakt haar fietsslot open.
Als ze net weg wilt fietsen voelt ze een hand op haar schouder.
Rose schrikt zo erg dat ze bijna van de fiets valt.
‘Niet schrikken, ik ben het’, zegt Victor en Rose draait zich om.
Rose is zo verschrikt dat ze moet bibberen.
‘Wacht, ik breng je wel naar huis’, besluit Victor.
‘Maar hoe ga je dat dan doen?’, vraagt Rose.
Rose kijkt Victor met angstige ogen aan.
‘Ik fiets, en jij zit achterop?’, zegt Victor, ‘Is dat een idee?’.
‘Oke, maar hoe kom jij dan thuis?’.
‘Ik loop wel’.
‘Dat vind ik zielig, blijf dan anders bij mij slapen’, biedt Rose aan.
‘We kijken wel’, zegt hij en geeft haar een knipoog.
Samen fietsen ze weg, Victor voor en Rose achterop.



Aangekomen bij het huis van Rose stoppen ze.
‘Ik woon hier’, zegt ze.
Victor remt af.
‘Mooi huis’, zeg hij.
Rose knikt en zegt : ‘Ja, de mensen voor ons hadden super veel geld gewonnen bij de Staatsloterij, en toen hebben ze het huis helemaal verbouwd!’.
Victor zucht en kijkt naar boven.
‘Zie je die ster daar?’, vraat hij aan Rose.
Rose kijkt nu ook omhoog en knikt.
Victor gaat achter haar staan en doet zijn handen om haar heen en zegt : ‘Die ster, dat ben jij’.
Rose kijkt hem aan.
Victor straalt helemaal.
‘ROSE, HIER KOMEN!’, horen ze vanuit boven.
‘Wie was dat?’, vraagt Victor bezorgd.
‘Volgens mij mijn moeder’, zegt ze terug.
Rose kijkt naar boven en ziet inderdaad haar moeder uit het raam hangen.
Haar moeder begint te schreeuwen : ‘ALS JE NU NIET ONMIDDELLIJK NAAR BINNEN KOMT, ZWAAIT ER WAT!’.
Haar moeder gooit een schoen naar beneden.
Rose kruipt in elkaar.
Rose’s moeder is woedend en schreeuwt tegen Victor : ‘MAAK DAT JE WEGKOMT, VUIL NEST!’.
Victor blijft kalm en antwoordt : ‘Excuses mevrouw, kan het wat rustiger, we komen van het feest af, en het is wat uitgelopen’.
De moeder van Rose slaat het raam dicht en komt naar onderen.
Driftig maakt ze de deur open.
‘NU NAAR BINNEN JIJ!’, schreeuwt ze tegen Rose.
‘Mevrouw, rustig, ze is bang. Ik heb haar gebracht, omdat ze zo bang was’, zegt Victor.
In een keer springt de stroom uit, de lantaarnpalen ook.
‘Ohnee, ook dat nog!’, zegt Victor zachtjes tegen Rose, die nog steeds tegen hem aan staat.
Victor aait Rose over haar hoofd.
Rose draait met haar hoofd naar haar moeder en zegt : ’Mam, alsjeblieft, mag Victor hier vannacht blijven?’.
Haar moeder schudt haar hoofd en zegt : ‘’Ik denk het van niet hè’.
Rose draait haar lichaam naar haar moeder toe en zegt vastbesloten : ‘Dan ga ik met hem mee!’.
Haar moeder is stil.
‘Alstublieft mevrouw, laat me een nachtje hier slapen, voor Rose’, zegt Victor.
Hij ziet dat Rose’s moeder nadenkt.
‘Voor deze keer dan, maar je slaapt wel op de grond!’, zegt ze.
‘Oké’, zegt hij terug.
Een half uur later liggen in Rose’s kamer, Victor op de grond, en Rose in haar eigen bed.
‘Ik heb het koud’, fluistert Rose tegen Victor.
‘Moet ik bij je komen liggen, dan krijg je het warmer’, fluistert hij terug.
‘Ja, graag, maar als mam het merkt?’.
‘Die merkt het niet, ik ben er voor je!’.
Victor kruipt uit zijn slaapzak en gaat in het bed van Rose liggen.
Ze kruipen lekker dicht tegen elkaar aan, en vallen in slaap.