De 100e Hongerspelen - 258

“President Everdeen!”, schreeuwde iemand. Katniss glimlachte en wendde zich tot de menigte.

“Volk van Panem, het verleden heeft mij geleerd dat een greep naar macht vaak alleen maar uitdraait op bloedvergieten. Ik vind dat hier al genoeg bloed is gevloeid, daarom wil ik u de keuze geven. Morgen zal u allemaal kunnen stemmen op degene van wie u wilt dat die ons land regeert, Snow of ik. Zowel het Capitool als de districten krijgen die keuze, elke volwassen persoon uit Panem krijgt die keuze. Ik laat vanavond nog weten aan de burgemeesters hoe alles precies geregeld zal worden, u zal het van hen horen. Maar ik wil al meteen één ding duidelijk maken. Niemand van u hoeft bang te zijn, of je nu op mij stemt of op Snow, voor rechtstreekse wraak. De stemming zal geheim zijn, u bent niet verplicht aan een ander te vertellen op wie u gestemd heeft.”
“Nou, ik heb mijn keuze anders al gemaakt!”, riep iemand.
“Ik denk dat veel mensen dat zullen zeggen”, zei Katniss. “Maar ik wil eerlijk met u zijn. Ik vind dat u het recht heeft om te weten hoe ik het land zou leiden als president. Om te beginnen, geen Hongerspelen meer. Ten tweede zal er meer geld naar de districten gaan en dus minder in het Capitool blijven. Na verloop van tijd zal ik ook een einde maken aan de strikte afbakening van de districten, dan zullen mensen vrij tussen de verschillende districten mogen reizen, maar dat kan nog lang duren.”
“En de winnaars van de Hongerspelen?”, riep iemand.
“Zij mogen hun huizen houden, uiteraard”, zei Katniss. “De winnaarsgelden die ze nog krijgen zal ik echter halveren, aangezien we in twaalf met het geld van een maand al een jaar toekwamen, dus zullen ze nog ruim genoeg krijgen. Wat ze al hebben, mogen ze uiteraard houden.” Ze keek om zich heen voor ze verder ging. “Er zullen ook berechtingen zijn. Ik zal persoonlijk iedereen die de laatste jaren aan de Spelen heeft meegewerkt of Snow heeft geholpen en mij nu niet rechtstreeks heeft gesteund in de opstand, voor de rechtbank sleuren, wat voor alle duidelijkheid niet wil zeggen dat zij ook allemaal gestraft zullen worden. Bovendien zal ik ook het volk de kans geven om iedereen die zij ergens van beschuldigen te laten berechten door een brief met een officiële aanklacht te schrijven. Ik zal me in principe steeds aan de uitspraken van de rechtbank houden, aan de wil van het volk, behalve in heel uitzonderlijke gevallen, maar dan zal ik ook steeds de reden bekendmaken waarom ik die persoon een bepaalde vorm van strafvermindering geef.”