De 100e Hongerspelen - 256

“Waarom helpt u haar? Ze gaat u toch vermoorden!” De jonge Snow greep zijn kans.

“Oh ja, dat zal ze, daarin is ze eerlijk geweest. Maar ik nog een eitje met jou te schillen, jongen. Panem en de districten onderdrukken is één ding, Hongerspelen hoort daar bij. Maar er is een grens. Je dochter heeft me vaak gesmeekt ermee te stoppen. Dat deed ik niet, maar ik had respect voor haar mening. Je bent vergeten je familie te vriend te houden, je hebt geen greintje respect meer voor mensen. Wie met angst en leugens regeert, zal ooit vallen. Dat heb ik ook mogen ondervinden, tot mijn spijt. Maar zelfs dan nog had ik vertrouwelingen, mensen die me hielpen. Ik heb gemoord, ja, maar niet zonder reden. Die gevangenis van jou, waar je zelfs mij vasthield, was tien keer erger, en de redenen op dat idiote blad slaan nergens op.” Hij haalde diep adem. “Ik heb fouten gemaakt, waardoor ik verslagen werd, en jij was zo dom om daar niet uit te leren. Je hebt zelfs je dochter en je vrouw gebruikt voor niet meer dan jouw macht. Je bent te vèr gegaan.” De oude Snow haalde jachtig adem, hij had weinig energie, maar hij had met vuur gesproken. Iedereen kon zijn ademhaling horen, zo stil was het in de zaal. Plots leek hij in te storten, meteen schoten Katniss en Peli toe.
“Stoel.” Meteen kwam iemand aangerend met een stoel en zette die naast Beetee. Katniss hielp Coriolanus Snow te gaan zitten.
“Goed genoeg?”, vroeg hij zacht.
“Beter”, zei Katniss met een glimlach.
“Ik wil mijn rozen nog eens zien.”
“Als die er nog zijn, zal ik daar persoonlijk voor zorgen. Blijf nu maar zitten, u hoeft het zich even niet meer aan te trekken. Ik laat u straks zo snel mogelijk naar bed brengen.”
“Mag, mag ik dan… nog met Adriënne spreken? En, en haar moeder?”
“Morgen.” Snow zuchtte opgelucht.
“Bedankt.”