Chapter 25~~ BOEM!

George en ik komen niet meer bij. Ondanks dat er eigenlijk niks grappigs is aan de situatie. We blijven maar lachen en ik voel de starende blikken op ons, omdat niemand begrijpt waarom wij nou zo moeten lachen.
'En ze zwelt op,' fluistert George. 'En ze wordt roder en roder en roder en BOEM.'
Precies als hij dat zegt begint ze te schreeuwen. Over een perfecte timing gesproken.
'Eruit! Eruit! Eruit! Eruit! Nu meteen!' Gilt ze en ze rukt ons aan onze armen overeind. Ik weet nog net mijn spullen bij elkaar te grabbelen, voordat ze ons de deur uittrapt. 'Nablijven!' Gilt ze er nog achteraan. 'Beide zeven uur mijn kantoor!' Daarna wordt de deur dicht gegooid.
'Wel, dat ging snel,' grinnik ik.
'Ja,' zegt George en hij helpt me mijn boeken in mijn rugzak te proppen. Ik steek mijn toverstok in mijn gewaad en mijn handen gaan opzoek naar mijn blindenstok.
'Oh shit,' mompel ik. 'Volgens mij, ligt mijn blindenstok nog in het lokaal.'
'Ik ga hem wel even halen,' zegt hij kalm en ik hoor deur van het lokaal open gaan.
'Wat doet u nou hier?' Gilt Umbridge en ik smoor een lach.
'Sorry professor,' zegt George echter kalm. 'Zoeys blindenstok ligt hier nog. Oh, daar staat hij. Ik pak hem even en dan zie ik u vanavond professor.'
Er valt een korte stilte, waarin de voetstappen van George wegsterven in de holle ruimte. De voetstappen komen weer terug en George is degene die de stilte verbreekt.
'Tot vanavond professor,' zegt George kalm en daarna valt de deur in het slot. De stok wordt in mijn handen geduwd.
'Hier, je had haar kop moeten zien man,' zegt George lachend. 'Die zwol op als een pad.'
Lachend slinger ik mijn rugzak over mijn schouder en haak mijn arm door die van George.
'Wat dacht je van een wandeling in het zonnetje?' Vraag ik.
'Enig,' zegt George. 'Als we er toch uitgestuurd zijn, kunnen we maar beter iets nuttigs gaan doen.'
'Precies,' bevestig ik dat mijn een glimlach. 'En wandelingen maken is natuurlijk heel erg nuttig.'
'Precies,' herhaalt hij mijn worden. 'Jij begrijpt me nou tenminste!'


'George, zich een liedje voor mij alleen Georgie,' zing ik blij als het zonnetje op mijn gezicht schijnt. Ik kan de geur van bloemen bijna ruiken en ik mis het gevoel dat ik had als ik in de zomervakantie, naar Frankrijk was geweest. Niet dat ik dit jaar geweest ben. De saaie zwarte kilte bederft nog steeds mijn zicht en ik heb geen lavendel en stokbrood geroken. Alleen de muffe en scherpe geur van schoonmaakmiddelen en medicijnen. Nee, dat was wat ik voor ogen had gehad vlak voor de vakantie was begonnen. Toen we niets vermoedens naar de laatste opdracht van het Triwizard Tournament waren gegaan. Ik als je het me van te voren had verteld, zou ik je gelooft hebben. Ik zou je niet gelooft hebben als je me zou vertellen dat ik mijn beste vriend zou gaan verliezen, met daarbij mijn zicht. Nee, het was helemaal niet wat ik had verwacht. Maar ja, wie verwacht het eigenlijk wel?
'Je bent stil,' fluistert George.
'Ik denk na,' mompel ik enkel, waarna ik diep zucht.
'Kan jij dat dan?' Vraagt hij dan en ik weet dat hij zijn scheve grijns trekt, dat hij me aan het lachen wil maken. En hij weet dat hij dat kan, want dat kan hij altijd. Ik glimlach ook, want dat gebeurt altijd als ik bij George in de buurt ben. Want het is George en ik bedoel, geef toe, iedereen lacht als ze bij de tweeling in de buurt zijn. Of als je met ze alleen bent, niet dat dat heel erg vaak voor komt.
'Ja, George,' zeg ik. 'Dat kan ik. Kijk, dat jij dat nou niet kan, betekend niet dat ik het kan.'
Ik kan bijna voelen dat hij met zijn ogen rolt, maar daarna barst hij in lachen uit.
'Ik ook van jou Zoey, ik ook van jou.'