Two.

Het was alweer 1 augustus 2008. De dag waar ze het hele jaar naar uit had gekeken. ‘Mam!’ vrolijk loopt Eve het huis in, maar krijg geen reactie. Haar vrolijke heldergroene ogen krijgen een donkere uitdrukking terwijl ze door het grote witte huis loopt en in alle kamers kijkt. Halverwege komt ze de schoonmaakster tegen, maar zonder elkaar een blik waardig te gunnen lopen ze langs elkaar heen. Boos gaat ze op een stoel zitten en kijkt naar de veel te grote tuin en het luxe zwembad precies in het midden daarvan. Waarom waren ze er nu niet? Waren ze het vergeten? Ze hoopte hardgrondig van niet. Het zou al het derde jaar oprij zijn dat ze niet op haar verjaardag waren. Het derde jaar dat ze pas een paar dagen later een cadeautje of een knuffel van haar moeder zou krijgen. Naar het laatste verlangde ze nog het meest, de liefde die ver te zoeken was in dit huis. Langzaam staat ze op en loopt via de openslaande deuren naar buiten om daar aan de rand van het zwembad te gaan staan. De weilanden voor haar stekken zich uit tot de horizon met hier en daar wat grazende paarden of koeien. Gapend doet Eve haar handen achter haar hoofd en rekt zich uit. De schreeuw die erop volgt doet de beesten in de verte geschrokken opkijken, maar zodra ze niets zien dat hun angst door de schreeuw bevestigd eten ze door. Hierna loopt ze om het zwembad heen en gaat richting het bos aan de rechterkant van het huis en de grasvelden. In vergelijken tot de rest van de omgeving oogt het bos dreigend en vooral gevaarlijk. Maar het meest vind Eve het nog mysterieus. Misschien is dat ook wel hetgene dat haar het meeste aantrekt. De dicht bosjes aan het begin zijn met de juiste ervaring makkelijk te doorkruisen en nog geen minuut later staat ze aan het begin van een smal paadje richting het westen. Toen ze nog klein was, had haar vader haar geleerd dat wanner je de weg kwijt was, je altijd naar het westen moest gaan. Nog steeds heeft ze geen duidelijk verklaring voor deze regel, maar het werkt wel. Inmiddels is ze bij een kleine open plek aangekomen met aan de rand een oud huisje en in het midden een vervallen put. ‘Shadow’ staat er op de voorkant van het huis en met haar hand boven haar ogen kijkt ze omhoog. Inmiddels gaat ze al twee jaar bijna iedere week naar dit huisje. Op zolder heeft ze een matras neergelegd, gordijnen opgehangen en zoveel mogelijk gaten in het dak gedicht. ‘Eve!’ een harde schreeuw komt uit de richting van haar huis en onmiddellijk begint ze terug te rennen. Een minuut later klinkt dezelfde stem weer en ze begint nog harder te rennen. Uiteindelijk rolt ze de bosjes uit en land vlak voor haar vaders voeten. ‘Hier ben je, ik zei toch dat ik thuis zou komen’ met een pijnlijk hoofd knikt ze en pakt haar vaders hand aan die haar overeind trekt. ‘Weet je nog wat je vroeg?’ aarzelend knikt Eve en volgt haar vader naar huis. Ze had een hoop dingen op haar lijstje staan, maar het enige dat ze echt wou en dat er niet opstond was dat haar ouders minder zouden gaan werken. Haar oudere broer, Luke, was twee jaar terug “weggevlucht” naar de universiteit en sindsdien is het huis in winterslaap. Maar zijn tijd daar was al over de helft en hij had al laten weten dat hij daarna weer naar huis zou komen. ‘Tada!’ Eve’s vader haalt een doek ergens vanaf en geeft haar lachend een kus. ‘Gefeliciteerd schat’ ‘Dank je’ antwoord ze zachtjes terwijl ze op haar cadeau afloopt. Op haar lijstje stonden een pijl en boog zodat ze zelfvoorzienend werd, een nieuw mobieltje en geld. Misschien rare dingen om te vragen wanneer je 13e verjaardag eraan komt, maar dit was hetgene dat ze wou. Met een verwrongen glimlach gaf Eve haar vader een kus op zijn wang als bedankje. ‘Ik heb de hele middag vrij genomen voor jou’ ondertussen gaat zijn mobieltje af. ‘Sorry, ik moet deze echt even pakken’ wat ze deden wist ze niet. Nooit werd er over het werk van haar ouders gesproken of vertelden ze hoe hun dag was. Hun werk was geheim en vroeg veel tijd, veel te veel wat betreft Eve. Terwijl ze voorzichtig de boog in handen nam keek ze naar het einde van de weilanden waarachter ergens de diepblauwe zee was.