4.

Time of truth
nog steens vrijdag 12:30.
Ze zaten op de fiets , maddison die geen idee had van waar ze naar toe gingen volgde Ryan nauwkeurig en deed alles wat hij deed en dat zorgde nog wel eens voor een shock, aangezien ze soms wat trager reageerde, zei ging richtdoor en ryan nam net een bocht naar rechts , wie reed er rechts ? zei !
Toch hadden ze veel lol ze lachten om alles wat ze zagen , zoals een peuter die chips wou maar het niet kreeg , het kindje liet zich op de grond vallen met een hoop kabaal en geschreeuw, met gebalde vuisten sloeg hij wilt om zich heen. Gevolg een radeloze moeder.
“Zo was ik vroeger ook” riep Ryan hard lachend , “Dat geloof ik niet , jij ?”
“Ach jah , wat zal ik zeggen ” haar ogen twinkelden met de minuut alsof hij door een glazen bol keek , naar de toekomst , Ryan die al jaren er van droomt om naar Indonesië te gaan , zag zichzelf al lopen onder de groene bladeren van het Indonesische regenwoud. Het leek alsof hij naar boven keek en de zon door de bladeren zag schuinen , die mooie groen met gouden gloed.
“Waar gaan we eigenlijk heen ? ik zei ja maar …”
“We gaan naar de hei daar ga ik altijd naar toe als ik me verveel ”
“Stoer”
als snel waren ze bij het hutje voor de hei, Ryan haalde zijn lieveling sleutel uit zijn zak en maakte het slot open , haalde zijn gitaar eruit en deed hem op zijn rug.
“Heb jij een gitaar?” enthousiast liep ze naar Ryan toe en probeerde de gitaar , die hij net om zijn nek had gedaan, er af te halen. Maar dat ging niet zo makkelijk en de actie reactie wet ging van kracht, Ryan viel met fiets en al op Maddison.
“Sorry ” zei ze met een klein stemmetje, Ryan stond snel op en reikte Maddison zijn hand, zij pakte hem dankbaar aan en stond ook op , bukte en pakte de gitaar. “Gelukkig is hij nog heel” met een typisch cartoon gezichtje van iemand die heel zielig heel blij kijkt , keek ze Ryan aan.
Ryan die het allemaal maar grappig vond lachte en deed zijn gitaar weer op zijn rug, “Volgens mij is het gewoon vrijdag de dertiende wat vind jij ? “ “zeker, ik zal wat geduldiger zijn” ze gaf Ryan onbewust een knipoog en liep naar haar fiets toe , die ze in de steek had gelaten.
Ryan die nog verbaast was over het feit dat een meisje hem een knipoog had gegeven , sprong op zijn fiets en vervolgde zijn weg.
“Dus je speelt gitaar ?”
“yup, alleen niemand weet het” met een mysterieus gezicht keek hij Maddison schuin aan en pakte haar terug door een knipoog te geven, nu stond zij perplex en moest giebelen.
“Ik vind het nu al leuk hier”
Ryan en Maddison waren eindelijk beland op hun plaats van bestemming en zetelde zich tegen de boom aan, lekker op het zachte natte mos.

Ryan haalde zijn gitaar te voorschijn en ging in de kleermakers zit zitten , alsof ze het afgesproken hadden ging Maddison voor hem zitten. En luisterde naar Ryan die zijn gitaar stemde.
Vol bewondering zag hij hoe Maddison naar Ryan keek , Ryan voelde zich met de minuut beter op zijn gemakt , eerst had hij een storm gevoeld , een storm van onzekerheid , maar die storm vervaagde tot een koele bries in een warme zomer. En zomer werd het want hij had het nog nooit zo warm gehad, op een goede manier.
“Ik weet niet of je mijn muziek leuk vind , maar ..-”
“Speel maar gewoon , ik ben het maar ”
Ze bleef Ryan aan staren maar niet op een doordringende manier, Ryan kuchte en keek om zich heen , maar zijn vrienden wisten niet waar hij was, ze wisten waarschijnlijk niet eens dat dit bestond. Nog een laatste blik op Maddison en hij zong de longen uit zijn lijf.
Ryan zong en speelde op zijn gitaar als nooit te voren, hij zag hoe de bomen waaide achter Maddison en hoe de blaadjes de lucht in vlogen door de wind , hij zag hoe de hardlopers vochten tegen de tegenwind die hun afremde , hij zag hoe alles veranderde om hem heen .