II:Fort Washington

Stephane verliet Connor om enkel meters verder op een teken te wachten om aan te vallen. Connor sloop dichter bij het fort, hij stopte in een bosje vlakbij het bruggetje dat naar een poort leidde, de enige ingang van het fort. Op één na maar die werd te goed bewaakt en daar zouden ze nooit binnen komen. Connor liet zijn hidden blades tevoorschijn komen als een teken voor Stephane dat hij in de aanval ging. Connor floot en de twee brugwachters doorzochten de struik waar hij in zat. Hij vermoorde hen tegelijk door zijn messen in hun keel te boren en hen vervolgens te verstoppen in de struiken. Connor sloop over de brug en verstopte zich achter enkel vaten de twee poortwachters waren zo druk in gesprek dat ze niet eens door hadden dat het tweetal dat de brug bewaakte was verdwenen. Hij floot nogmaals maar de bewakers hoorde hem niet. 'Verdomme!' vloekt hij binnensmonds. Stephane kwam ook wat dichter en hij probeerde iets te zeggen. Connor kon het niet horen maar veronderstelde dat hij: 'Let op!' zei. Hij stormde plots op de bewakers af met twee slagers messen in zijn handen. Connor wilde hem nog tegen houden maar slaagde daar niet in. Stephane's messen boorde zich alle twee in de hoofde van zijn tegenstanders, die geen seconde kans hadden gekregen om te bewegen. Connor was zowel kwaad als verbaast maar vooral blij dat het gelukt was en dat ze niet ontdekt waren. 'Dat doe je nooit mee!' beval hij en Stephane knikte met een grijns op zijn gezicht. 'Als we daar naar binnen gaan moet je op je hoede zijn. En luisteren naar wat ik zeg!' voegde hij er nog aan toe. 'Vraag het maar en ik laat het gebeuren!'

Connor was in een kar met hooi gekropen die enkel meters van de poort in het fort stond en Stephane lag in het struikgewas. Er kwamen enkel gewone soldaten voorbij en Stephane hield zijn messen al weer klaar maar Connor schudde zijn hoofd, hou wouw enkel de officiers vermoorden waar ze zeker van waren dat ze tempeliers waren. Connor gebaarde dat Stephane moest blijven zitten waar ie was en dat hij zelf eerst verder ging kijken. Hij sloop, half tegen de muur gedrukt hopend dat niemand hem zou zien, naar een soort huis dat tegen een van de muren van het fort gebouwd was. Daar zouden de officiers zeker zitten. Dacht Connor maar om zeker te zijn wouw hij toch eens gaan kijken op de muur dat het dichtst tegen het huis stond. Hij moest langs enkel bewakers glippen maar die waren zo moe dat ze niets door hadden. Hij zag twee gestaltes op de muur staan en toen hij dichter kwam zag hij duidelijk dat het officiers waren. 'Hoeveel man hebben we al?' vroeg de een aan de andere, en Connor vond het gesprek interessant genoeg om nog even naar te luisteren. 'Heel dit fort en in het noorden van de stad hebben we ook al enkel mannen aan onze kant, het was een stomme zet van die ouwe om ons bij elkaar in een fort te steken. Maar waar is de baas eigenlijk?'
'Hij is enkel dagen geleden naar Boston gereden en hij zou enkel dagen geleden weer vertrokken zijn , maar vraag me niet naar waar ie is!' riep de man. Connor had wel een idee, hij veronderstelde dat "de baas" ,zoals de officiers hem noemde, de gene was die Achilles wouw gaan oppakken en dat hij nu onderweg was naar de Davenport boerderij, het dorp waar Connor met Achilles woonde. Hij had genoeg gehoord en hij wandelde naar de mannen toe. 'Wie ben jij? Jij mag hier niet zijn! Ga terug!' riep het tweetal en ze hielde hun handen op het gevest van hun zwaarden, maar Connor luisterde niet en sprak ook niet in tegenstelling, hij liet de twee hidden blades tevoorschijn schuiven en boorde ze recht door de mannen hun hart. Ze zakte op de grond zonder nog een woord te kunnen zeggen. Vervolgens gaf Connor een fluitsignaal dat afgesproken was met de assassin's als teken dat ze zich moesten terugtrekken. Stephane was hierdoor verbaasd maar ging er toch op in, maar niet zonder twee wachters te vermoorden( wat hij pas deed na dat hij naar Connor had gekeken en die een bevestigend knikje had gegeven). Connor sprong van de muur naar een klein schuurtje waar ze het buskruit bewaarde, hij haalde zijn geweer boven, en hij ging op een veilige afstand staan. De wachters waren verbaasd en wandelde verward naar het schuurtje om te kijken wat die man er deed. Net op dat moment, dat heel de groep rond het schuurtje stond, vuurde Connor zijn kogel af en een grote ontploffing volgde, dit was het einde van de belegering door de Tempeliers op het Fort-Washington.

Frontier, bij grens Davenport boerderij, winter 1783

Connor zijn paard reed zo snel als hij kon hij was de grote groep soldaten die naar zijn dorp gingen enkele keren tegen gekomen, ze waren heel wat trager als hij omdat ze met een kar reden maar die was zo vol geladen dat er niemand bij in kon. Toch kon Connor niet sneller reizen als hen hij wilde niet dat ze hem zagen dus moest hij door de bossen en over steile stukken. Hij was nu geen dag meer verwijderd van het dorp maar hij vreesde het ergste hij was de soldaten al enkele dagen uit het oog verloren en de sluiproute door de bergen die hij had gekozen was helemaal onder gesneeuwd. Na een hele tijd door de sneeuw te kruipen had hij nu eindelijk de grens over kunnen steken en hij hoopte dat hij niet te laat was om Achilles nog te redden.