The Woods

Langzaam maar zeker zweefde ik terug naar het licht toe. De zacht wiegende dans deed me geloven dat ik werd gedragen, en de sterke armen waar ik in lag bevestigde dit. Er schoten vragen door mijn hoofd die me op één of andere manier weer ontglipten voordat ze zich volledig konden vormen. Mijn hoofd voelde zwaar aan. Moe ik was zo moe. Het heen en weer wiegen ging maar door. Vaag herinnerde ik mij dat mijn naam werd gezegd en witblonde lokken vulde mijn gezichstveld. Witblonde lokken en het gezicht van een engel, gekroond door een bladerenkrans van de bomen erboven, dat was het laatste dat ik zag voor de duisternis het weer overnam.