Let the walls break down (atl) 36

Het is alweer de volgende dag. Ivy is bij Jack, wat dus inhoudt dat ze ook bij Alex, Rian en Zack is. Ik ben weer in de winkel waar ik gisteren met Ivy was, met de vele knuffels. Ik had die Goofy voor Jack gekocht en ga nu voor Alex Bugs Bunny kopen, voor Rian dat Mieb Mieb-geval en voor Zack Tazz. Wanneer ik Tweety zie liggen besluit ik hem voor Ivy te kopen. Net zoals ik een obsessie heb voor Goofy heeft zij er een voor Tweety.

Wanneer ik ze allemaal heb en betaald heb ga ik naar de groentewinkel. Daar koop ik de groenten die ik vanavond bij het eten wil serveren. Eens dat gedaan is loop ik de slager binnen om daar mijn vlees te kopen. Als ik alles heb wat ik nodig heb begin ik thuis meteen te koken.

"BOEH!" Ik schiet een gat in de lucht en kijken geschrokken achter me. In de deuropening staan Jack en Ivy. Waarom heb ik ook alweer de sleutel van ons huis aan Jack gegeven? "Wat komen jullie hier doen?" vraag ik. Jack komt naar me toe en probeert in de kookpotten te kijken. "We willen je komen helpen." antwoordt Jack. "Stop met proberen te kijken in de kookpotten. Het is een verrassing. Ga Alex, Rian en Zack wat gaan vergezellen. Die zullen heel blij zijn je nog eens te zien." Ik trek zijn hand weg wanneer hij net een deksel wil van één van de potten wil afhalen. "Niet leuk, ik wil weten wat we vanavond zullen eten en ik heb hen net gezien. Dat weet je trouwens, want toen je Ivy kwam brengen heeft Rian opengedaan en stonden Zack en Alex achter hem." antwoordt hij met een pruillip. "Ja, dat is waar mama. En nu zijn we alleen want Alex en Zack zijn naar een zaal waar ze liedjes moeten spelen en Rian is naar Kara." Jack knikt met een kinderachtig gezicht. "Jij bent een jongen van 8 jaar die vastzit in het lichaam van iemand van 26 jaar." lach ik en geef hem een kus op zijn mond. "Mogen we je echt niet helpen? We vervelen ons." dringt Jack aan. "Nee, nee en nog eens nee. Hoe kan het anders een verrassing blijven als je het toch al weet?" Hij kijkt me met van die schattige ogen aan die alleen een kleuter kan trekken. Op die manier is hij nog veel schattiger dan Ivy en ze is al zo schattig. "Hoe wil je nou dat ik nee ga zeggen als je zo'n gezicht trekt? Ik kijk je niet meer aan voor ik klaar ben met het eten maken." reageer ik lachend. "Maar... maar... maar... maar..." Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauw aan. Net als hij nog eens 'maar' wil gaan zeggen gaat de bel. "Ga de deur openen, ik kan hier niet weg want anders zit je in de kookpotten en dat wil ik niet." lach ik. Met dezelfde pruillip die hij al de hele tijd opheeft gaat hij de gang in. "Wat ben je aan het klaarmaken mama?" vraagt Ivy. Ze komt naar me toegelopen en kijkt me afwachtend aan. "Dat ga ik je lekker niet zeggen want dan ga jij het doorvertellen aan Jack. Ik ken je wel. Jullie zijn 2 handen op 1 buik." Ze knippert een paar keer met haar ogen en kijkt me schattig aan. "Nee, Ivy, dat werkt niet." lach ik. "Maar... maar..." begint ze. "Je bent net je vader." Met een grote lach kijkt ze me aan. "Dat vind ik niet erg, want ik heb papa graag, net als jou." Ze knuffelt me en dan wordt ze geroepen door Jack.

"WOEHOEW!" hoor ik ineens van op de gang komen. Enkele seconden later staat Jack achter me en knuffelt me. "Wat is er? Waar is Ivy?" vraag ik meteen wanneer ik Ivy niet meer hoor. "Ivy is weg, we hebben het huis voor ons alleen." Hij knuffelt me nog eens extra. "Dat wil nog altijd niet zeggen dat je in die potten mag kijken." lach ik. "Niet eerlijk, ik wil je helpen. Ik ben alleen, Ivy heeft me verlaten voor haar vriendje, Rian heeft me ook verlaten voor zijn vriendinnetje en Zack en Alex ook voor een mini-optreden." jammert hij. "Jack Bassam Barackat, jij gaat eens goed naar mij luisteren. Als je niet wou dat je alleen zou achtergelaten worden dan had je maar met Alex en Zack moeten meegaan. Je fans zouden blij zijn je te zien en je kan je geweldige gitaartalent nog eens kunnen laten zien. Je zoekt je miserie zelf" Hij trekt opnieuw een pruillip. "Maar ik wou niet meegaan." jammert hij. "Je zit in All Time Low en je wil niet mee naar een optreden van je eigen band?" vraag ik ongelovig. "Het is akoestisch, dat doe ik niet graag. Ik speel liever elektrisch." jammert hij. "Stop met jammeren, je bent net een klein kind." lach ik. "Mag ik dan helpen?" Ik rol met mijn ogen. Die jongen gaat niet stoppen voor ik toegeef.