7

Katerina weigerde om terug te gaan . 'Nee Mama!' Ze duwde haar weg en rende de stenen gang door naar de wenteltrap; nauwelijks kennis te nemen van de oneffenheden van de vloer. Ze renden uit de achterdeur naar de binnenplaats waar Damon stond met ongeloof.

Hij zou niet hebben gedacht dat Katerina dit allemaal zal gaan riskeren, nu dat een kleine menigte van passerende reizigers werden aangetrokken door de scène met haar geschreeuw .

Ze haastte zich meteen in zijn armen en hij ging haar niet afwijzen. Hij begreep ook dat ze elkaar misschien nooit meer zouden zien na deze dag.

Damon snapte Katerina's bedoeling: om hem te laten blijven.

'Katerina, ik moet gaan'. Hij zei het op een manier of hij niets anders meer wilde. Maar niet nu ze zo verliefd waren geworden. Hij wist zich nu echter geen raad wat hij moest doen zonder haar, zij was zijn nieuwe kijk op het leven, de liefde alles wat hij op dat moment maar kon wensen en ze droeg zijn kind. Hun vlees en bloed. De tranen begonnen in haar ogen te komen en het eiste een grote tol.

'Alsjeblieft, alsjeblieft blijf, voor mij! Voor... Voor ons kind!' De woorden probeerde ze duidelijk uit te brengen want ze kon niet ophouden, de tranen van haar liepen al over haar wangen heen. Ze plaatste haar hand op der buik toen ze het vertelde aan hem.

Katerina's moeder stond in de deuropening, kijkend naar hun. Ze maakte geen bezwaar en probeerde niet tussen hun te komen, maar ze wist dat Damon weg zoude gaan, hij moest wel.

'Het spijt me mijn liefste'. fluisterde hij in haar oor terwijl hij met zijn vingers door haar haren en wist dat ze werden bekeken.