Chapter 6

Ik loop door de gang, naar mijn kluisje toe. Ik open mijn kluisje, en begin mijn boeken te wisselen. Ik heb nu al een paar keer met Joseph gechat, de laatste twee weken. Ik kom er echt niet wijs uit. Maar ik durf het ook niet te vragen. Ook Dave komt er niet wijs uit. Ik kijk op mijn horloge. Nog 10 minuten. 'Hé Bambi,' hoor ik achter me. Ik draai me om. Voor me staat Joseph. 'Hoi Joseph,' antwoord ik. 'Ik zat te denken. Zullen we na school naar mijn huis gaan? Gewoon wat chillen?' Ik knik. 'Ja, lijkt me leuk.' Hij lacht. 'Oké dan. Dan zie ik je zo wel. Looking good, Bambi!' Hij loopt naar het lokaal. Hij draagt vandaag een strak, zwart hemd, zonder mouwen, dus zijn tattoo is goed zichtbaar. Het is een tribal draak. Ik leun tegen mijn kluisje aan. Hij is zo leuk. Ik sluit mijn kluisje, en slenter naar mijn laatste les.
Eindelijk, de les is voorbij. Ik weet niet hoe snel ik weg moet zijn. Ik loop het lokaal uit, en kijk, of ik Joseph ergens zie. Hm, ik zie hem nog niet. Opeens voel ik een hand op mijn schouder. Ik draai me om. 'Hallo Bambi,' zegt hij lachend. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. 'Hoi, Joseph. Ik heb pap al getext dat ik later thuis ben. Welke bus neem je?' Hij grinnikt. 'Bambi, ik kom gewoon met mijn eigen auto.' Het is niet opscheppen, het is een feit, zo te zien. 'Kom, we gaan.' Ik loop samen met hem naar buiten. Wow, ik loop naast Joseph Buchanan, de lekkerste jongen van Houston High. We komen buiten. God, het is heet. Ik kijk al uit naar de herfst. Ik hoor hem zuchten. 'Fijn...' Ik kijk hem aan. 'Wat is er?' vraag ik hem. 'Hij staat in de zon. Sorry, nu is hij heet vanbinnen.' 'Dat is niet erg.' We lopen naar de auto toe. Hij opent de deur. Ik stap in. Poe, hij is inderdaad erg warm vanbinnen. Joseph draait meteen het raampje open, ik doe hetzelfde. 'Als we dadelijk op de snelweg zitten, moet het wel gaan.' Ik hoor wat gegiechel. Ik draai me om. Ik zie wat jonge meisjes staan. Ik spits mijn oren. 'Is dat zijn nieuwe vriendin?' 'Weet ik niet. Ik heb gehoord dat ze uit New York komt. Een echt stadsmens.' Ik zucht, en wend me af. Joseph start de auto. We beginnen te rijden. Ik kijk uit het raam. 'Waar woon je eigenlijk,' vraag ik hem. 'Fort Lauderdale, hier in de buurt. Een halfuur rijden, als het verkeer tegenzit.' We rijden de snelweg op. Hij zet de radio aan. Even later galmt Bon Jovi door de auto. 'Ik hoop dat je van Bon Jovi houdt,' zegt hij. Ik knik. 'Ja hoor. Ik vind het prima.'
We komen aan bij zijn huis. Zo, hier zijn de huizen ook best chique. Natuurlijk, het is niet de Heights, waar ik woon, maar het is nog steeds redelijk duur. Hij parkeert de auto. 'We zijn er. Welkom bij huize Buchanan.' Ik stap uit, en kijk rond. Het is een mooi, oud huis. 'Het ziet er hier zo mooi uit, met al die natuur,' zeg ik. 'Dat is het ook. Alleen die wolven zijn soms wat minder. We hebben hier vlakbij een grote groep zitten. 's Nachts hoor je ze wel eens.' Verbaasd kijk ik hem aan. 'Wolven?' Hij knikt. 'Ja, die zijn hier uitgezet. Vraag me niet waarom. Kom, we gaan naar binnen.' We lopen naar binnen. Hij gooit zijn tas aan de kant. 'Je kunt je tas hier laten.' Ik leg hem naast de zijne neer. Goh, onze tassen passen wel bij elkaar. Zou dat een teken zijn? We lopen naar de woonkamer. Hij gaat op de bank zitten, en gebaart dat ik erbij moet komen. Een beetje ongemakkelijk ga ik zitten. 'En, hoe vind je het in Houston?' vraagt Joseph. 'Tot nu toe wel leuk. Alleen Bella...' 'Ah, dat blonde meisje, toch? Die wat nu met Cameron rotzooit.' Ik knik. 'Ja, die. We wonen samen. Onze ouders...' 'Zijn verliefd. Ik begrijp het. Nou ja, ik kan me er iets bij voorstellen.' Ik trek mijn benen op. 'Nou ja, ik laat haar gewoon links liggen. Maak je over mij maar geen zorgen.' Hij steekt een sigaret op. 'Laat je niet gek maken, Bambi.' Er valt me iets in. Pap zei iets over zijn achternaam. 'Mijn vader zei dat de naam Buchanan, uit New York komt. Klopt dat? Heb je familie in New York wonen?' Hij knikt. 'Ja, ik heb er zelfs gewoond.' Met grote ogen kijk ik hem aan. 'Serieus? Op welke school heb je gezeten? School of Liberals?' Hij schudt zijn hoofd. 'Op een katholieke school. Een privé school. Maar ik heb wel van die van jou gehoord. Acht jaar geleden zijn we verhuisd, vanwege het werk van mijn vader. Houston is niet slecht.' Ik knik. 'Ja, dat klopt.' Het is stil. Ik weet niet zo goed wat ik moet vertellen. 'Wat vind jij eigenlijk leuk om zoal te doen?' vraagt hij me. Ik kijk op. 'Oh, daar vraag je me wat. Ik houd van muziek.' 'Maak je zelf muziek?' 'Ik zing wel eens.' 'Laat eens wat horen.' Verbaasd kijk ik hem aan. 'Serieus? Oh...Wat wil je horen? Ik schrijf geen nummers.' 'Ik ook niet, hoor. Ik heb daar het geduld niet voor. En de inspiratie ook niet.' 'Jij zingt ook?' vraag ik hem. Hij knikt. 'Ja, covers. Zullen we samen iets zingen? Houd je van Crossfade?' Ik knik. 'Ja, natuurlijk.' Hij staat op. 'Ik ga mijn gitaar even pakken. Ik ben zo terug.' Hij staat op, en loopt de kamer uit.