Chapter 5

Ik zit op mijn kamer, en lig op mijn bed. Ik staar naar het plafond. Ik ga nu al een paar weken naar school, maar ik krijg Joseph maar niet uit mijn hoofd. Hij is zo geweldig. Hij is grappig, aardig, lekker, en slim. Wat kan een meisje nog meer willen? Hij lijkt vreemd genoeg niet zo in trek te zijn bij de meisjes. Maar dat komt waarschijnlijk door die Footballspelers. Daar draaien ze allemaal omheen. Nou ja, vind ik niet erg. Ik zit naast hem bij Spaans, en bij geschiedenis. En eigenlijk ook bij de andere vakken. Hopelijk vindt hij me geen stalker. Ik durf zijn nummer niet te vragen. Ik zit nu met Evy op Facebook. 'Hoe gaat het met Joseph?' vraagt Evy. 'Hij heeft volgens mij nog steeds niks door. Dat wil ik nu even zo houden. Aan de andere kant, is het ook frustrerend. Hij ziet me gewoon als een klasgenoot.' 'Je moet duidelijke hints geven.' 'No way! Dadelijk wijst hij me af.' 'Halers, je moet risico nemen. Je zult het anders nooit weten.' 'Ik snap je punt, Evers. Ik ben nu gewoon zo dichtbij.' 'I understand. Hoe gaat het met Bella?' 'Wat kan ik daar over zeggen? Het is alweer uit met Bruce. Wel jammer. Ik mag Bruce wel, ondanks dat hij aanvoerder van het team is. Ze heeft nu iets met ene Cameron nog iets. Beetje raar type.' 'Verbaasd me niets, dat het alweer uit is. Is ze al gewend?' 'Ze paradeert zoals vanouds door de gangen. Dus met haar gaat het prima. Ze heeft nog steeds geen hond, maar volgens mij is ze dat alweer vergeten. En ik heb nieuws!' 'Wat dan?' 'Pap en Violet gaan trouwen, over een paar maanden.' 'En wat vind jij daarvan?' 'Ik weet het niet. Ik wil dat pap gelukkig is. Maar aan de andere kant zit ik dan wel permanent met Violet opgescheept. Nou ja, pap gaat voor.' 'Heel nobel gesproken.' Ik hoor een biepje. Wat is er? "Joseph Buchanan heeft je een vriendschapsverzoek verstuurt." Ik kan mijn ogen niet geloven. Het is Joseph! Ik druk meteen op accepteren. 'Omg, je raadt nooit wat er net gebeurd is!' 'Wat dan?' 'Joseph Buchanan heeft me een verzoek gestuurd!' 'No way! Dat is geweldig. Heb je geaccepteerd?' 'Eh, ja!' 'Wedden dat hij je voor het prom gaat vragen?' 'Ik weet het niet.' Joseph start de chat. 'He Haley.' 'Hoi Joseph.' Ik switch over naar Evy. 'Hij praat tegen me, via de chat!' 'Awesome! Dan zal ik je niet meer lastig vallen. Ik hoor wel hoe het ging. Stay cool, kippenbrein!' 'See ya, koeienhoer.' Ik sluit het venster van Evy. 'En, wat doe je?' vraag ik hem. Wacht, is dat niet te stalker? Te laat, ik heb het al verstuurd. 'Niet veel. Net klaar met mijn huiswerk. Leuke profielfoto heb je.' Ik begin te blozen. 'Dank je.' 'Wie is dat meisje eigenlijk op je omslagfoto?' 'Dat is mijn beste vriendin, Evy. Maar zij zit nog in New York.' 'I see. Wat me nu pas opvalt, is dat je achternaam Hepburn is. Je weet wel, van die actrice.' 'Dat klopt.' 'Geen familie?' 'Nee, helaas niet. Zou ik wel familie van willen zijn. Ze was echt een mooie vrouw.' 'Ik vind jou persoonlijk mooier, maar klopt. Ze was een mooie vrouw.' Ik val bijna uit mijn stoel. Hij vindt me mooier dan Audrey Hepburn? Meent hij dat nou. 'Serieus?' vraag ik hem. 'Doodserieus, Haley.' Ik wrijf door mijn gezicht. 'Dat is lief van je. Ik moet heel eventjes iets doen, ik ben zo terug.' 'Is goed. Tot zo.' Ik sta op, en begin rond te lopen. Hij zei net dat hij me mooi vond. Zou dat betekenen dat hij me leuk vind? En hoe leuk vind hij me dan precies? Ik snap helemaal niks van jongens. Ik heb pap nodig. Ik pak mijn laptop, en loop naar beneden. Ik loop naar de woonkamer. 'Pap?' zeg ik. Pap zit op de bank, tv te kijken. 'Zeg het eens, Haley.' 'Ik snap iets niet.' Ik ga naast hem zitten, en open mijn laptop. Verbaasd kijkt pap naar het scherm. 'Dat is facebook, Haley. Daar heb ik niet veel verstand van.' Ik zucht. 'Nee, dat niet. Dit!' Ik laat hem het gesprek lezen. Als hij klaar is met lezen, kijk ik hem aan. 'En? Vindt hij me leuk?' vraag ik hem. 'Hoe doet hij normaal tegen je?' 'Ook een beetje zo. En hij is heel charmant. Hij houdt bijvoorbeeld de deur voor me open, of hij staat voor me op in de kantine. Wat betekent dat?' Pap gaat weer recht zitten. 'Tsja, ik ken hem alleen van jouw verhalen. Vind jij hem leuk?' God, nu moet ik het aan pap vertellen. 'Eh...Nou ja...Wel een beetje.' Ik begin aan mijn pony te frunniken. 'Je bent helemaal hoteldebotel, niet waar?' zegt pap lachend. 'Ja maar, hij is ook heel erg leuk!' 'Wie is heel leuk?' vraagt iemand. Ik draai me om. Oh fijn, het is Bella. 'Niemand, Bella. Het is niet interessant.' Ze komt dichterbij. Ze heeft die verschrikkelijke roze pyjama weer aan. 'Over wie heb je het? Je hebt het toch niet over mijn Cammie?' Ik schud mijn hoofd. 'Nee, maak je daar maar geen zorgen over. Ik heb het over Joseph Buchanan.' Bella rolt met haar ogen. 'Oh, hij. Die waar jij altijd naast zit, toch?' Ik knik. 'Vind ik niks aan. Hij is zo alternatief. Hij droeg vandaag een legerbroek! Hoezo, lame?' Mijn bloed kookt. Hoe durft ze zo over Joseph te praten? 'Buchanan zeg je?' vraagt pap opeens. Ik draai me om. 'Ja, hoezo?' 'Waar komt hij vandaan?' Ik haal mijn schouders op. 'Weet ik veel.' 'Er heeft een Buchanan in New York gewoond. De naam Buchanan staat zelfs bijna synoniem aan New York. Het is al een heel oud geslacht, van bankiers en advocaten.' Ik zucht. Het zal allemaal wel. Ik wil gewoon antwoord op mijn vraag. 'Dus je weet niet of hij me nu leuk vindt of niet?' Pap haalt zijn schouders op. 'Ik zou het niet durven zeggen. Hij vindt je wel erg interessant, dat is zeker. Je zult het gewoon moeten vragen.' Ik zucht, en loop weer naar boven. Wat heb ik aan zo'n vader?