Proloog 1.2

Amelia McCartner
1 week later

'Amelia!' Snel draai ik me om waarna ik Destiny op me af zie rennen. 'As if I didn't hate gym already, you will let me run a bit more.'
'Me? Don't blame me, you decided to run towards me, I didn't force you whatsoever.'
'Well,... you kept walking so I had to run-'
'I stopped walking the moment you said my name.' Met opgetrokken wenkbrauwen en een glimlach op mijn gezicht keek ik Destiny aan en nadat ze haar mond als een vis een aantal keer open en dicht deed liep ze verslagen door. Er zijn er niet veel die van Destiny kunnen winnen, ik ben daarentegen een van de weinige die bijna altijd van haar wint en het is hilarisch. Iets sneller liep ik Destiny achterna richting de kantine. 'Destiny, to make it up to you- because I'm so amazing of course and you look so defeated- I will treat you for a lunch. So sit down and I'll be right back.'
Meteen voel ik twee armen om heen die me nog net niet plat knuffelen. Dat is zo leuk van Destiny, ze is af en toe net een klein kind en een lunch voor haar halen is meestal voldoende om haar af te leiden.

Ik kwam terug met een dienblad vol eten voor Destiny en mij. Van ananas en aardbei, tot een chocolademuffin, een smoothie, een broodje met beleg en een zak snoep. Als we hierna nog honger hadden, dan wist ik het niet meer. 'You are absolutely my number one person! You brought me a chocolate muffin.' Hongerig keek ze naar de muffin en ik moest moeite doen mijn lachen in te houden. 'First a sandwich.' En ik reek haar het broodje toe. Ja, ik was de boeman, hoe durf ik een broodje de prioriteit te laten stellen aan een muffin. Ze hield gelukkig wijs haar mond en nam het broodje van me over die ze in record tempo naar binnen werkte. Tja, dat is de snelste weg naar de muffin. Met nog een gigantische slok van de smoothie begint ze haar muffin aan te breken en lachend stop ik wat fruit in mijn mond.

'Amelia!' Ik schrok op en keek Destiny vragend aan. 'You don't have to shout , I'm sitting right in front of you.' Dat vond ik al verbazend, maar toen ze daadwerkelijk haar muffin met rust liet werd ik pas nieuwsgierig. 'We, - which means you and I - are going to a concert.' Het moment werd alsmaar beter en als ik niet aan de andere kant van de tafel had gezeten bij haar tas, dan was ik die nu aan het leeg schudden.
'You really want to know it right?' Snel liet ik mijn hoofd op en neer gaan. Ik zou dolgraag naar een concert van Beyonce willen, maar daarentegen is Destiny een absoluut Directioner. Waarschijnlijk is het dus een van de twee en ik wil weten welke van de twee.
'Two tickets in the front, including VIP passes and a Meet and Great with...... One Direction!!' Ik had het kunnen weten, maar agh waarom niet. Ze waren ook leuk, ik heb alleen geen idee wat ik bij een meet and great moet zeggen. Destiny was me echter voor en vloog me om de hals. 'See, sometimes my smiling to Mister daddy actually works. He has the tickets for quite some while now as they're all sold out, but I am happy. Just one month and then my life is completed!' Ze had nog steeds een vreemde gedachte dat ze met Niall zou trouwen, arm kind...

Lachend trok ik Destiny mee naar de damestoiletten. De lessen zouden zo namelijk ook wel beginnen en ik moest echt gewoon heel nodig. Terwijl ik een beetje om me heen keek en ondertussen hele verhalen aanhoorde van Destiny viel me op dat een altijd stil persoon er niet was. 'Hé, not to interrupt you, but have you seen Dylano this week?' We liepen de toiletten in en ik hoorde haar hersenen nog net niet kraken. 'No, now you mention it.' Vreemd, hij was toch altijd op school. Ik liep gelijk een wc in terwijl Destiny gezellig door bleef praten. 'Why? Do you all for suddon have a crush on Dylano?'
'Destiny!'
'Relax.' hoorde ik haar lachen. 'No I've heard he took the wrong path. Doing drugs, alcohol and I don't know what more. So I don't think he will be coming back. Are you a bit in luv?' Ik liep de wc uit, waste mijn handen en spetterde al het vocht op Destiny. 'Hé!'
'I just wondered, does that means I need to be in love with someone? I was just being nice and he's definitely not my type.'

De deur achter ons leek langzaam dicht te gaan, en in de spiegel keken we wie er binnen zou komen, maar in plaats daarvan verscheen Dylano die zich verstopt had achter de deur. Hij zag er doodeng uit en toen ik zag wat hij in zijn hand had en wat op ons gericht was, greep ik naar Destiny's hand. 'No Dylano, please don't shoot, you don't want to do this.'
'I thought you were different Amelia, but you're not. You are just like everyone else.' Hij richtte zijn pistool eerst op mij, maar liet de loop glijden naar Destiny. In een seconde trok ik Destiny achter me, een schot, een gil, de pijn en toen werd alles zwart.

what do you think until now? This is just the beginning of the story, that's why it's the second prologue