Part 5 - Sharon Maddison.

's nachts is iedereen blijven slapen. Nouja, slapen, we hebben de halve nacht gehuild en toen is iedereen in slaap gevallen behalve ik. Ik heb de hele nacht niet geslapen en ben helemaal kapot. Ik sta op om mij make-up eraf te halen en even wat te drinken. Ik loop naar boven en bekijk mezelf in de spiegel. 'Bah wat zie ik er slecht uit.' zeg ik tegen mezelf. Ik haal mijn make-up eraf en loop weer naar beneden. Terwijl ik naar de keuken loop, valt mijn blik op een schilderij, nouja, meer een lijst met daarin een foto van Dylan, mij, papa en mama, in Parijs. Ik begin weer te huilen en laat me op de knieën vallen. 'WAAROM HUN? WAAROM MIJN PAPA EN MAMA? WAAROM?' schreeuw ik huilend. Ik voel 2 armen om me heen, en voel dat ik word opgetild. Ik kijk wie het is en zie dat het Dylan is. 'Je moet je vrienden even wakker maken en jezelf een beetje klaarmaken, over 1 uur staan hier mensen..' zegt hij zacht en geeft me een kus op de wang, waarna hij me weer neer zet. 'wakker worden!' zeg ik met mijn behuilde stem. Langzaam word iedereen wakker en ik zeg dat over een uurtje hier mensen staan. Ik loop weg om te douchen terwijl de rest zich om gaat kleden. Nadat ik me een beetje heb opgefrist, andere kleren heb aangedaan, ga ik weer naar beneden. Mijn make-up laat ik voor wat het is, geen behoefte aan. Als ik beneden kom zie ik wat voor troep de woonkamer is. Ik ruim het een beetje op en de rest helpt ook mee. Dylan dekt ondertussen de tafel en we gaan eten. 'het voelt zo leeg zonder papa en mama..' zeg ik zacht. Maar Dylan heeft me wel gehoord en knikt. Stil eten we verder en ruimen we de tafel op. Net als ik weer op de bank wil gaan zitten, hoor ik de bel gaan. Met trillende benen loop ik naar de deur, en daar staan 2 agenten, en nog 2 andere vrouwen. Ik laat ze binnen en ga ze voor naar de woonkamer, waar iedereen al op de bank zit en Dylan schenkt koffie in. 'Ik ben Annika van de slachtofferhulp.' zegt een van de vrouwen. 'Sharon' 'Ik ben Herman, van de politie, maar je had me gister al gezien.' Weer stel ik me voor. 'Ik ben Isabelle, ik ben van jeugdzorg.' nog een keer stel ik me voor. 'En ik ben Piet, en ik ga jullie helpen met alles.' zegt de laatste man. Voor de laatste keer stel ik me voor en dan ga ik bij Daan op schoot zitten. Herman begint. 'We hebben de doodsoorzaak van jullie ouders. Jullie ouders zijn omgekomen door een auto ongeluk, en daarna in een steegje neergelegd. ' Ik begin te huilen voor de zoveelste keer. Herman legt nog wat dingen uit en dan begint Annika te praten. 'Ik vind het verschrikkelijk wat er gebeurd is. Wij gaan er alles aan doen om jullie te helpen, maar natuurlijk vragen we eerst voor alles toestemming bij jullie.' Ik knik. Dan begint Isabelle 'Allereerste, gecondoleerd met het grote verlies van jullie ouders, ik ga jullie helpen met dingen zoals de begrafenis regelen en andere dingen.' weer knik ik. ' Ik ben Piet, maar dat wisten jullie al, en ik ga jullie gewoon met alles helpen. Ik ga jullie helpen een nieuw gezin te vinden, en jullie leven weer op te starten. Gecondoleerd.' Na nog wat gepraat te hebben, en dingen geregeld voor morgen (herdenkingsdienst) en de begrafenis, gaan de mensen weer weg. 'Ik wil het niet geloven...' zeg ik zacht. Daan trekt me tegen zich aan en zo blijven we even zitten. Dylan haalt de laptop op en Suzie zoekt telefoonnummers op. Ik ga een mail sturen en we gaan met zn allen straks even rondbellen.

Aan: 'Alle contacten'
Onderwerp: Herdenkingsdienst, begrafenis.
Van: Jan.Elly@ziggo.nl

Hee lieve allemaal,
Gisteren hebben wij ( Dylan & Sharon) verschrikkelijk nieuws te horen gekregen.
Onze lieve ouders zijn overleden. Het blijkt hier om een auto ongeluk te gaan, ze waren allebei op slag dood, en ze zijn door iemand in een steegje gelegd,
waar ze later werden aangetroffen door een voorbijganger.
Om nog een keer samen afscheid te kunnen nemen, organiseren wij morgenavond om 19.00 een herdenkingsdienst in de kerk te Goor.
Wij zullen dan met zijn allen een mooie mis verzorgen en u allen kunt nog wat zeggen tegen onze ouders.
1 dag later, zaterdag, zal de begrafenis plaatsvinden.
De mis begint om 10 uur, in de kerk te Goor. Jullie allen zijn hierbij uitgenodigd. Wilt u wat zeggen in de mis? Mail, bel of kom dan even langs. We schrijven alles op en maken er een mooie mis van.
Wij hopen zo spoedig mogelijk van u te mogen horen & u allen te zien.

Liefs,
Sharon & Dylan Maddison.

Zo dat hebben we ook al weer gehad. Dan bellen we rond. Eerst opa en oma, dan ooms en tantes, en dan neven en nichten. Na een paar uur hebben we al best wat op papier staan. Ik hoor de eerste klanken van dit pakt niemand ons meer af op de radio en zet hem harder. Ik sluit mijn ogen en begin mee te zingen. Als het liedje is afgelopen begint iedereen te klappen. Shit denk ik. 'DEZE MOET JE ZINGEN VOOR JE OUDERS!' roept Suzie met tranen in haar ogen. 'Vind je?' zeg ik aarzelend. 'JAA !' roept ze nog een keer. Ik neem haar in een knuffel en beiden beginnen we te huilen. 'wil jij dan met me meezingen?' vraag ik zacht. Ik weet dat Suzie heel goed kan zingen. Afgelopen jaar deed ze mee aan The Voice Kids en toen is ze tot bij de battles gekomen. Ik voel dat ze knikt. 'Nils wil jij ons begeleiden op je gitaar?' vraagt Suzie voorzichtig. Nils knikt. We spreken af dat we vanmiddag gaan repeteren. Maar nu eerst uitrusten. Ik ben helemaal kapot. Kapot van alles.