Part 4 - Sharon Maddison.

Het was ondertussen alweer woensdag, en ik fietste zoals gewoonlijk met Suzie naar huis. Ze woonde maar 2 straten bij me vandaan en gingen altijd samen naar school. We zeiden elkaar gedag en ik fietste door naar mijn eigen huis. Ik pakte mijn sleutel want blijkbaar waren mijn ouders nog niet thuis, en liep naar binnen. Ik wilde net aan mijn huiswerk gaan toen de bel ging. Ik liep naar beneden en deed de deur open. Voor mij stonden 2 agenten en nog een andere vrouw. 'Kom binnen.' zei ik aarzelend. Ik ging ze voor naar de woonkamer en haalde koffie. 'Ben jij Sharon?' vroeg een van de agenten die Herman blijkt te heten. 'We hebben een hele vervelend mededeling voor je.' ging hij verder. 'We moeten je helaas meedelen dat je ouders zijn overleden.' zei Herman. Mijn gezicht betrok helemaal. 'Waar is Dylan?' die word zo thuisgebracht. 'w-w-weten jullie hoe het komt?' vroeg ik stotterend. 'De precieze doodsoorzaak weten we nog niet, maar we troffen je ouders dood in een steegje aan.' zegt Herman. 'WAT ? ZIJN MIJN OUDERS VERMOORD?' schreeuw ik huilend. 'Die kans is groot ja..' zei Herman weer. 'Morgen komen we je meer uitleg geven en met je praten over hoe het verder gaat. Heel veel sterkte.' zeiden ze allemaal.
Toen ze weggingen pakte ik mijn mobiel en belde meteen Suzie. 'Papa en mama zijn dood..' zei ik. 'ik kom meteen naar je toe lieverd.' zei ze en toen hing ze op. Ook belde ik de jongens, die ook deze kant op kwamen. Iki trok mijn trainingsbroek, een trui en sloffen aan. Toen ging ik op de bank zitten en alleen maar huilen, ik kon niet meer stoppen. Na een tijdje werd ik in een knuffel getrokken. Ik keek op en zag dat het Suzie was. Ik huilde en huilde. Toen ging de bel. Ik stond op en deed de deur open. Daar stonden mijn beste vrienden. Daan,Owen, Rein en Nils. Ik liet ze binnen en liep weer naar de woonkamer. Suzie huilde ook. Ze kwam hier vanaf kinds af aan, en mijn ouders waren net een soort 2e ouders voor haar. Net als die van haar dat voor mij zijn. Ik wilde op de bank gaan zitten maar Daan was me voor. Ik ging op zijn schoot zitten en begon weer te huilen. Ik huilde alleen maar. Op dit moment kon en wilde ik niks anders. Ik wilde papa en mama terug. Ookal had ik vaak ruzie met ze, ze waren mijn alles, mijn voorbeelden, mijn wereld. En nu, nu waren ze er ineens niet meer. Na een paar uur met zn allen gehuild te hebben, ging de bel weer. Zuchtend stond ik op en deed de deur open. Daar stond mijn broer, helemaal gebroken. Ik liet hem binnen en hij gooide de deur dicht. Toen we in de woonkamer stonden werd het me allemaal teveel. Ik liet me huilend tegen de muur vallen en begon vanalles te schreeuwen en vertellen. Daan kwam naast me zitten en trok me dicht tegen zich aan. Na een tijdje zo gezeten te hebben begon ik te vertellen. 'De laatste vakantie, het was zo leuk. Toch Dylan?' Ik begon te vertellen over dat we naar Parijs waren geweest, naar New York, Los Angeles, en zo nog meer herinneringen. Met zijn allen haalden we herinneringen op en keken we foto's. Aan het eind van de avond waren we allemaal kapot. Ik begon voor de zoveelste keer hartverscheurend te huilen. 'Ik kan dit niet. ik kan niet leven zonder mijn ouders..' zei ik.