Proloog

Amelia McCartner

'Amelia come on! Hurry up!' Lachend rende ik achter Destiny aan.
'Why are you so in a hurry! It's the first day of school, as if we need to be so happy about that.'
'Yes we need, because it's our last year till we graduate and then our real life will start! So yes, we finally can be happy!' Schreeuwde ze nog net voordat ze de school in liep. Met een lach op mijn gezicht keek ik om me heen naar een aantal klasgenoten die heerlijk van de ochtendzon in het gras aan het genieten waren. Terwijl ik mijn blik over het veld liet gaan zag je de leraren die jaar in en jaar uit lesgeven op deze school en vrolijk geef ik een knikje aan meneer. Medes, mijn Spaanse leraar. Dan had je ook nog de eerstejaars, een aantal met de tassen veel te hoog opgetrokken die haast maakten om op tijd in de les te zijn en dan heb je nog de eerstejaars die denken dat ze nu al alles betekenen en alles zijn. En zo, op de eerste dag, worden de groepjes al gevormd nog voordat een ieder van hun les heeft gehad. Waar ik toe behoorde? Ach, laten we zeggen dat ik tot de middenmoot behoor.
Niet zo heilig dat ik nooit spijbel, maar ook niet zo populair dat ik op elk feest te vinden ben. Ik haal goede cijfers, maar mij zul je niet horen juichen als we huiswerk krijgen. Niet zo onbekend dat de leraren me niet eens kennen, of dat ik gepest wordt, maar ook niet zo bekend dat ik met de populaire jongens zal gaan daten, ze zullen me al zien aankomen, vooral mijn broer...

Tja, als zusje van een van de beste voetbalspelers op school zul je denken dat alle deuren voor je opengaan, en dat gingen ze enigszins ook wel, maar dat was iets wat ik totaal niet wilde. Al vanaf het eerste moment trok ik met Destiny op. Hoe ik haar kan omschrijven? Heerlijk gek, tikkeltje ordinair en ze schaamt zich nergens voor. Vaak brengt ze daarmee niet alleen haarzelf, maar ook mij in de problemen. Maar hé, als ik dan even lief lach is alles weer vergeven en vergeten. Zou Destiny lief moeten lachen, zou ze nog een week extra moeten nablijven, inclusief ik. Zij is de persoon die me dingen laat doen die ik nooit zelf of alleen zou doen. Haar levensleus: 'Live your life the fullest.' Soms denk ik dat ik zelfs twee levens nodig heb om te overleven wat zij mij allemaal niet laat doen.

Een harde bel rukt me uit mijn dagdroom en ik laat me snel meesleuren naar de les door Destiny. 'If I just loose sight of you for a second, you are already daydreaming and standing like an idiot on the place where you started to dream.' Dat is een slechte eigenschap van mij ja, dagdromen. Maar het is absoluut een van mijn favoriete bezigheden. 'What are you supposed to do without me. Your life will be terrible after this year of school, because you won't have me anymore.'
'Ah, stop being so dramatic. I will survive perfectly without you, it's more the question if you will survive without me. No one you have to drag around the whole day, no one to tell about your ridiculous plans, no one who understands your humor. My life will start, but yours will end.' Grinnikend sloeg ik de verbaasde Destiny op haar rug, gaf een dikke kus op haar wang en liep het klaslokaal in met nog een laatste knipoog terwijl ik nog na lachend op een stoel plaatsnam. Destiny kwam quasi verdrietig op me afgelopen en wilde plaatsnemen op de stoel naast me. 'Woods! In the front. I want you to sit here, so I can keep an eye on you.' Nu kwam ik echt niet meer bij. De school is nog niet eens begonnen en ze moet al voor in de klas gaan zitten. Een woedende blik kreeg ik me toegeworpen en eigenwijs stak ik mijn tong uit. 'McCartner, one more time and you will both sit here in the front.' En nu was het aan mijn partner in crime om me met net zo'n grijns aan te kijken als ik net bij haar deed.

Dit jaar begint al goed!