016

Lauren Brown

'Ze heet Hope'. Ryan kijkt me met wijd opengesperde ogen aan. 'Wat? Ken je haar?' Vraag ik nieuwsgierig. Ryan begint langzaam te knikken. 'Ryan, vertel. Wie is het?' Angst klinkt in mijn stem. 'Wat heeft Justin precies tegen jou gezegd over haar?' 'D-dat het gewoon een vriendin is..' Ik staar naar mijn nagels. Die zijn op dit moment wel heel bijzonder. Het blijft lang stil en ik word er zenuwachtig van. 'Ryan, zeg op. Wees eerlijk. Ik wil de waarheid weten'. Ik smeek het hem zowat. 'Het is niet een vriendin Lau..' Ik kijk hem niet begrijpend aan. 'Het is ZIJN vriendin'. Verteld hij met de nadruk op zijn. Ik schud mijn hoofd. Eigenlijk wist ik dit allang, maar het doet me nu pas heel veel mijn. Ik voel de tranen opwellen in m'n ogen. Langzaam rolt de eerste traan over m'n wang. Ryan merkt het op en trekt me naar zich toe. Ik laat het zo en steeds meer tranen rollen over m'n wangen. Ik ga weer recht overeind zitten. 'Wat een klootzak. Hij verteld mij dat ik het meisje ben waar hij het liefst elke dag bij wilt zijn. Vervolgens heeft ie gewoon een vriendin. Wat een arrogante zak'. Ryan wrijft met z'n hand over m'n rug. 'We moeten hem terug pakken Ry'. 'Hoe? Hoe wil je dat doen?' Ik haal m'n schouders op. Voor een lange tijd is het stil. De tranen waren al even opgehouden. Ik spring op van de bank. 'Ik weet het!' Roep ik enthausiast. Ryan kijkt me niet begrijpend aan. Ik ga precies voor hem staan. 'Als wij nou doen alsof we elkaar leuk gaan vinden?' Hij kijkt me nog steeds niet begrijpend aan. 'Ik bedoel, dan zoenen we waar hij bij is, we doen lief tegen elkaar en doen alsof we het gelukkigste stelletje van de wereld zijn'. 'Dat is jaloers maken. Niet terug pakken'. Corrigeert Ryan me. Ik knik. 'Ook goed'. En ik slaak een diepe zucht. 'Je vind het blijkbaar geen goed plan..' Hij staat op van de bank. 'Nee. Ik bedoel, jawel. Maar ik weet niet of dat wel zo eerlijk is'. 'Hoe bedoel je? Hij doet mij toch ook pijn?' Ryan knikt 'Het is wel m'n beste vriend Lauren. Dat moet je wel begrijpen. Of hij nou vreemdgaat of niet, het blijft m'n beste vriend'. 'Ik begrijp het. Ik kan dit ook helemaal niet aan jou vragen. Sorry'. Even is het stil. Ryan weet niets te zeggen en ik ook niet. 'Misschien is het beter dat je gaat'. Stel ik dan maar voor. Weer kijkt hij me niet begrijpend aan. 'Waarom?' Hij pakt mijn handen vast. Ik kijk Ryan even aan in zijn ogen. Z'n ogen zijn zo verschillend met die van Justin. In de ogen van Justin kan ik zo wegsmelten. Ryan z'n ogen zijn mooi, maar niet dat ik erin kan wegsmelten. Hij plaatst zijn handen op mijn heupen en kijkt me doordringend aan. Ik haal mijn schouders op. 'Je bent echt mooi Lauren'. Ik kijk hem verschrikt aan. Zijn hoofd komt dichter bij die van mij. Ik voel zijn adem al op m'n huid. Langzaam voel ik zijn lippen de mijne bereiken. Ik laat het gaan en zoen hem terug. Zijn tong tikt tegen mijn lippen aan en ik open mijn mond een stukje. Zijn tong vind de mijne en passioneel zoenen we elkaar. Wacht. Wat ben ik aan het doen? Ik ben toch helemaal niet verliefd op Ryan? Waarom zoen ik hem dan? Zijn we al met mijn plan begonnen? Nee, hij werkt daar niet aan mee. Ik duw Ryan van me af en hij kijkt me (alweer) niet begrijpend aan. 'We moeten toch echt oefenen om het geloofwaardig te maken voor Justin'. Zegt hij dan..