YouKilledMyBrush,Jazz!!

Jasper’s POV:
Wat was ze nu aan het doen. Goed dat ik al dood was, straks kreeg ik nog een hartstilstand. Ze wist niet half hoe verleidelijk het was om haar te kussen. Ze ging met haar lippen langs men wangen, dichter en dichter bij men lippen en... ze stopte net naast men mondhoeken.
“Ik moet me omkleden.” Lachte ze.
“Jij gemeen klein monstertje” sprak ik onder men adem.
Ze haalde haar schouders op en drukte een kusje op men wang.
Ik zou altijd… Ik liet men “magie” werken. Ze stond even stil en draaide haar terug naar me toe.
“Wat zei je nou net?”
“Weet het niet meer…” ze legde haar handen langs men gezicht.
Het was gemeen wat ik deed, maar ik kon het haar doen vergeten als ik wou – oh, en dat wou ik best-
Haar ogen vernauwde zich tot spleetjes die me achterdochtig aanstaarde.
“Jij gemeenerik…” gilde ze.
Ik had men focus verloren en dus ook de macht over haar gevoelens. Ik grijnsde breed.
“Sorry…” fluisterde ik en drukte nu ook kusje op haar wang. Het leek te werken. Ze was terug rustig.
“Mhmmmm, daar ga je nog voor boeten… HALE!” siste ze en liep lachend naar de deur van haar kamer,”ik ben straks terug.”

Charlotte’s POV:
Ik liep naar de badkamer, op men eigen tempo. Tijd was nu even niet belangrijk. Misschien moest ik hem wel in die bloemenjurk stoppen die ik voor Jake gepland had. Dat zou Jakey leuk vinden. Met men hakken er onder en wat staartjes in z’n haar. Ik beet op men onderlip en lachte zacht.
Ik kleedde me sneller om dan ik wou. Ik vertrouwde hem denk ik niet alleen op men kamer.
Ik kamde men haar en poetste nog vlug men tanden. Ik liep met kam in men handen terug naar men kamer. Hij zat op men bed met iets in z’n handen. Ik fronste men hoofd, wat was…
“Men songs…” gilde ik.
Hij keek geschrokken op en gooide het zeer subtiel achter hem. Ik had niet echt verstopt maar hij had die niet moeten lezen. Ik keek hem kwaad aan.
“Ik…Ze…”
“Ze riepen je zeker… Jasper lees ons…” gilde ik.
In een roes van men woeden, gooide ik de kam in men handen naar zen hoofd. Het maakte een luide knal en viel aan stukken toen het zijn borst raakte.
“Jasper…” ik liep naar hem toe, maar hij was oké. Ik moest mezelf nu redden toen ik zag dat hij lachte met men bezorgdheid.
“Je hebt men kam vermoord…”
Zeer goed!
Ik hurkte neer en raapte de stukken bij elkaar.
“Stil maar lieverd, die stoute meneer gaat je geen pijn meer doen.”
Ik legde de stukjes in men armen en liep naar men bureau. Ik begon te puzzelen met men ogen –ongezien- op hem gericht. Hij keek zowel verbaast als geshokeert.
“Gaat hij het redden, zuster” lachte hij uiteindelijk toen hij naast me kwam staan.
“Nee, die arme stakker. Hij was nog zo jong. Hij moest nog de wereld zien. Hij had zoveel plannen. Zoveel haren die nog gekamd moesten worden. Goed zo Jazz…” zei ik zo serieus mogelijk.
Ik hoorde z’n zachte lach achter me.
“We moeten maar eens naar school gaan…”
“Hallo, men borstel is juist gestorven. Ik heb tijd nodig om te rouwen.”
Hij fronste z’n hoofd terwijl ik men handen plechtig op men borst legde.
“Lieve Borstel,” begon ik “Ik zal deze dag een hele lange tijd bij je blijven. En… Oké, dat was het. We gaan!”
Jasper lachte weer. Hij lachte wel vaak vandaag. Zou hij gelukkig zijn?
Dat maakte mij wel best gelukkig. Misschien was hij wel gelukkig als hij bij me was of… of… misschien was ik zo dom dat hij me gewoon uitlachte. Ik keek hem kwaad aan.
“Wat?” vroeg hij.
“Uitlacher” bromde ik en liep met gekruiste armen de trap af.
Het was erg stil beneden. De tafel was half gedekt en het licht brandde omdat het buiten nog te donker was. Voorzichtig schoof ik een stoel naar achteren en ging zitten. In een oogwenk zat hij al voor me. Ik lachte zo schattig mogelijk, als goedmaker dat ik zo kinderachtig deed. Hij glimlachte men favoriete glimlach. Hij zou wel een het mooiste schepsel op aarde kunnen zijn. Ik begon als een hamster op een stuk brood te knagen. Hij staarde alleen maar naar me, ieder beweging controlerend. Ik nam een glas melk die ik in één teug leeg dronk. Toen ik hem terug aan keek was zijn blik walgend.
“Wat?”zuchte ik, half geïrriteerd.
“hoe krijg je het binnen” zei hij neus ophalend. Ik keek naar het leeg gedronken glas op de tafel.
Perfect.
“Dus je zou het nooit drinken?” mompelde ik nonchalant.
“Voor geen geld van de wereld”
“En voor mij…” men wenkbrauw trok als een reflex omhoog, terwijl ik hem aanstaarde.
Hij zocht naar woorden, goede woorden. Als hij nu nee zei… “Dat?”
Ik knikte met een klein, geniepig lachje om men mondhoeken.
Hij keek terug naar het glas.
“het bijt niet weet je…”
Hij lachte een beetje, maar keek me aan met smekende ogen.
“Nou…” ik goot een groot glas uit en schoof het voor zijn neus. Hij haalde nog meer z’n neus op.
Hij slikte, nam het glas in z’n handen en begon het leeg te drinken met z’n ogen strak op me gericht. Na een paar seconde zet hij het terug neer. Zijn ogen stonden gepijnigd en zijn lippen zaten op elkaar geperst.
“Dat…” begon hij ”, was verschrikkelijk…”
Hij trok zijn neus weer op en walgde verder. Ik beet op men lip. Wat was ik gemeen voor hem.
Ik stond op, liep naar hem toe en ging op z’n schoot zitten, nestelde me tegen hem aan.
“Spijt me…” fluisterde ik tegen z’n borst aan. Z’n armen kronkelde om men middel en trokken me nog dichter tegen hem aan. Goed dat hij al gedronken had. Ik lachte in mezelf… Gedronken: bloed, melk… wat komisch. Ik draaide men hoofd naar hem toe. Z’n ogen waren gesloten. Ik glimlachte en drukte een kusje op de blote huid in zijn hals. Ik voelde hem huiveren. Hij maakte me zo gelukkig. Hij mocht nooit meer gaan. Dat zou ik niet overleven als hij…
“Ik moet naar men wagen” fluisterde hij. Ik schrok en keek hem met grote ogen aan.
“Dan kan ik de verwarming aanzetten… Ik wil niet dat je kou hebt” grijnsde hij.
“Oh…” mompelde ik, men wangen rood kleurend.
“Doe dat niet…” siste hij opeens. Ik staarde hem weer aan. Wat had ik fout gedaan.
“Dat bloed… Ik blijf gevaarlijk, Charlotte.”
Ik sprong van hem weg en duwde men rug tegen de koelkast aan.
“Zal het nooit meer doen” ik verstopte men gezicht achter men handen zodat alleen men ogen nog vrij waren. Hij glimlachte weer.
“Je bent schattig”
“Als ik niet bloos…”
Hij kwam dichter staan en trok me terug tegen ham aan. “Altijd”
Z’n woorden deden me huiveren. Zijn stem in men oren gaven me een rilling die langs men rug zich over men hele lichaam verspreidde. Ik slaagde men armen om zen nek.
Hij is niet van jou…
Het schoot opeens weer door men hoofd. Ik werd gek. Stemmen in je hoofd waren nooit een goed teken! Maar ze hadden wel gelijk. Hij wás niet van mij! Gelijdelijk liet ik hem terug los en zocht naar een excuus. “School begint zo…” mompelde ik.
Zonder hem nog aan te kijken liep ik naar de gang, nam men rugzak en wandelde naar z’n auto