[NL] Oeps - Deel I

Het was een dinsdagmiddag ongeveer een jaar nadat hij de vaste Keeper van Puddlemere United was geworden, toen Oliver Wood voor het eerst meer dan het legendarisch lage aantal van vijf Quaffles door de doelen liet tijdens een training. De coach wilde achteraf met hem praten, maar zijn teamgenoten wachtten hem lacherig op in de kleedkamer, want zij wisten wel wat er aan de hand was.
      “Spuw het uit, Wood.”
      Wood deed alsof hij voor Holden op de grond spuugde terwijl hij langs hem liep om bij zijn eigen plek op de houten bankjes te komen. “Wat precies?”
      “De naam van het schone wezen dat je vervoerd heeft, natuurlijk,” zei Yates grijnzend. “We zijn allemaal heel nieuwsgierig.”
      Wood werd rood en was ineens opvallend geconcentreerd bezig in zijn tas te rommelen, wat luid ge-“oeh!” veroorzaakte.
      Johnson schudde zijn hoofd. “Zo erg? Waarom kom je dan altijd in je eentje naar de afterparty’s?”
      “Het is nog vrij... nieuw.”
      “Hij is natuurlijk bang dat hij geen kans meer maakt zodra wij in de buurt zijn,” concludeerde Wilby. “Zeg nou zelf, wie kan deze mancandy weerstaan?”
      “Natuurlijk,” stemde Wood gladjes in, “dat is het. Jullie hebben me door.”

De volgende vrijdagochtend kwam Wood opdagen voor de vroege training met een grijns zo stralend dat hij er half London mee had kunnen verlichten. Al het geplaag van drie dagen daarvoor was allang weer vergeten, maar kwam nu op volle kracht terug.
      “Iemand hier heeft een leuke nacht gehad, blijkbaar,” verkondigde Yates.
      “Niet alleen de nacht.”
      Er steeg luid gejoel op in de kleedkamer en Wilby floot door zijn tanden. “Je bent zelfs in een spraakzame bui. Dat zijn meer details dan je ons ooit hebt gegeven.”
      Wood slingerde een van zijn keeperhandschoenen richting Wilby’s hoofd. “Dat was niet wat ik bedoelde, stelletje vulgaire konijnen.”
      “Dure woorden!”
      Johnson haalde zijn schouders op. “Ik weet het niet, Holden. Konijnen kosten niet heel veel.”
      Holden zou waarschijnlijk Woods handschoen van Wilby gestolen hebben voor een tweede vliegles, maar op dat moment vloog de deur open en kwam hun coach vragen waar ze bleven.

De volgende keer dat Woods liefdesleven uitgebreid ter sprake kwam, was toen hij de ochtend na Valentijnsdag opeens een nieuw, blinkend horloge om zijn pols had. Yates was de eerste die er iets over opmerkte. “Merlin, dat ding moet wat gekost hebben.”
      “Meer dan een konijn, dat is zeker,” mompelde Johnson. Holden hoorde het niet, dus werd het gesprek helaas voor Wood niet in een andere richting geleid.
      “We hoeven niet te vragen waar je dat horloge vandaan hebt,” merkte Wilby op.
      Johnson schudde zijn hoofd. “Krijgen we die mysterieuze liefde van je leven nou ooit nog eens te zien?”
      “Voor de eerste kraamvisite, bedoelt hij,” verhelderde Holden.
      Het was net een seconde te lang stil. “Kraamvisite?” herhaalde Wood uiteindelijk.
      Yates schoot in de lach. “Je klinkt wel heel geschrokken, man. Nog niet van plan haar zwanger te maken, dus?”
      Wood was nu volledig bevroren. “Haar?” herhaalde hij voorzichtig.
      “Je vriendin? Het meisje dat ervoor gezorgd heeft dat die stomme grijns van je nu al maanden niet van je gezicht te slaan valt?”
      Wood trok zijn wenkbrauwen op. “Juist,” zei hij langzaam. “Oeps.”
      “Wat nou, oeps?” wilde Holden weten. “Je gaat ons nu toch niet vertellen dat je ons voor de gek hebt gehouden en er helemaal niemand is?”
      “Nee, er is wel iemand. Het is alleen misschien niet helemaal wie jullie denken.”
      “Cryptisch,” vond Johnson.
      Wilby deerentegen vond dat het tijd was om aan te dringen. “Dat zullen we pas zeker weten als we haar ontmoeten. Wanneer krijgen we haar te zien?”
      “Morgen,” zei Wood, tot de verbazing van al zijn teamgenoten - en misschien ook een beetje tot zijn eigen schrik.
      “Dat meen je niet!” riep Yates.
      “We hebben net samen een appartement gehuurd en morgen geven we een klein feest. Er komt veel familie en wat van- Eh, wat collega’s, dus jullie zijn ook welkom, als jullie zin hebben om langs te komen.”
      Yates grijnsde. “Samenwonen! Dat is een grote stap. Natuurlijk komen we, niet waar, heren?”