009. Olivia Adams

“Denk je dat we hier ooit weg komen?” vroeg ik. De kloppende pijn in mijn vingers was zo duidelijk aanwezig dat ik aan niks anders meer kon denken. Jake had zijn zelf gemaakte spalk onder mijn vingers geschoven en liet mijn hand op zijn bovenbeen rusten. Hij wikkelde een zacht verband om mijn trillende vingers en zette deze vast om mijn pols. Het was niet veel, maar het was alles dat we hadden.
Jake keek op van mijn vingers en liet zijn groene ogen over de omgeving glijden. Hij leek oprecht verward, vermoeid en verzwakt. “Ik weet het echt niet.” zuchtte hij. “Ik heb geen idee waar we kunnen zijn.”
“Ik ook niet,” fluisterde ik. “Maar ik denk dat ik nog nooit van mijn leven zo'n mooie plek heb gezien, het lijkt wel magisch.”
Ik snoof de heerlijke geur van honderden soorten bloemen op en liet mezelf langs de gladde boomstam op de grond glijden. Het hoge gras kietelde mijn onderrug en omhelsde de huid op mijn benen, die ontbloot werd door de grote scheuren in mijn broek. Ook in mijn schoenen zaten zoveel scheuren dat ze eigenlijk niet meer te redden waren
“Geloof je in magie?” grinnikte Jake, hij hurkte voor me neer en bekeek me nieuwsgierig. Zijn groene ogen hadden iets vriendelijks, iets wat maakte dat je hem direct vertrouwde. Toch voelde ik me ongemakkelijk door zijn priemende ogen en sloeg ik mijn armen om mijn omgetrokken benen heen.
“Ik wou dat ik er in kon geloven.” was mijn simpele antwoord.
Nog voordat Jake zijn mond kon openen werd ons gesprek onderbroken door Sarah. Haar lichte ogen stonden angstig en ze sloeg haar armpjes om de brede bovenarm van Jake, die nog steeds door zijn knieën gezakt op de grond zat.
Jake klonk net zo verbaasd als zijn gezicht er uit zag. “Wat is er, Sarah?”
“Ik wil naar mama, en ik wil naar papa.” piepte ze. “Ik wil naar huis.”
“Hey, hey” suste Jake haar. Hij liet zich verder op het gras zakken en trok Sarah op zijn schoot, ze nestelde haar gezichtje in zijn shirt. “We gaan snel naar huis, dat beloof ik je, daar zorg ik voor.”
Het kleine meisje klemde een stukje van zijn shirt in haar vuist en staarde hem met grote, betraande ogen aan. Ze leek nog kleiner en kwetsbaarder in zijn armen dan ze in werkelijkheid was.
“Echt waar?” vroeg ze, haar onderlip trilde.
Ik wist dat Jake op het punt stond om een belofte te maken waar hij zich waarschijnlijk niet aan kon houden, maar hoe legde je zo'n jong meisje uit dat haar ouders weg waren en nooit meer terug kwamen? Dat haar thuis nooit meer het zelfde zou zijn?
“Echt waar.” zei Jake. “Denk je dat je wat kan slapen?”
Sarah knikte en nestelde zich met vermoeide ogen opnieuw tegen zijn borst aan. Het duurde slechts tien minuten voordat het meisje in slaap viel en Jake haar voorzichtig naast haar broer op de grond legde. Jake keek naar haar alsof het zijn eigen zusje was en ik wist dat hij haar met zijn leven zou beschermen.
Ik rekte mezelf uit en gaapte. Hoewel de zon al lang vervangen was door een betoverend mooie maan en de hemelsblauwe kleur van de dag was overgegaan in het zwart van de nacht was het absoluut niet donker. Om ons heen zweefden honderden tinkelende lichtjes, elk roze of wit gekleurd.
Ik besloot het mezelf comfortabel te maken en liet mijn uitgeputte lichaam volledig op de zachte grond liggen. De grasstengels leken nog groener nu ik ze van dichtbij zag.
Het was een indrukwekkende dag geweest, maar luisterend naar de gedempte stemmen van Jake en Matt sukkelde ik toch langzaam in een diepe slaap.

Voetstappen vlak naast mijn hoofd maakte me wakker. Toen ik mijn ogen opende verwachte ik heerlijk verwarmende zonnestralen in mijn gezicht, maar het enige wat ik kreeg was het duister van de nacht.
“Jake...” sistte Matt. “We hebben bezoek, we zijn niet alleen.”